Tekst: Susanne van Hooft Foto’s: Bente van der Zalm

´Songs of Praise´ het album van Shame is al meer dan twee en een half jaar oud. Sinsdien tourt de band vrijwel continue over alle continenten. Shame valt niet meer in de categorie ‘veelbelovend´; het is inmiddels een constante factor in de postpunk-scene. In januari van dit jaar trokken de bandleden de Franse La Frette studio in voor de opname van hun tweede album. Dit album zou in de tweede helft van dit jaar uit moeten komen. We spraken met het vijftal in Den Haag voor het optreden op Grauzone, één van de weinige shows die de band dit voorjaar heeft verzorgd. Ze zijn uitgelaten en hebben duidelijk zin om over het nieuwe album te praten.

Aanvankelijk zou Shame iets later pas de studio ingaan, maar soms lopen zaken anders. Plotseling was er in januari al plek in de studio. Charlie Forbes: ‘Op oudejaarsavond in Chicago hoorden we dat we binnen drie dagen konden gaan opnemen. Het was eigenlijk wel mooi dat het zo liep, want we waren er wel klaar voor en dat beseften we eigenlijk pas toen we in die setting werden gegooid. Op dat moment wisten we zeker dat we een album met liedjes hadden, ondanks het feit dat we nog wel wat moesten schrijven.’
Dat klinkt nogal relaxed. Misschien komt dat doordat de band voor een gestructureerde aanpak had gekozen. Zanger Charlie Steen: ‘Toen we het eerste album deden, waren we de hele tijd aan het touren. Daardoor zat er niet zo veel continuïteit in de video’s en alles. Deze keer wilden we het beter aanpakken. Daarom was het prettig om zo’n tijd bij elkaar te zijn en alles rustig uit te kunnen denken.’ Josh Finerty vult aan: ‘Dit keer voelde het meer doordacht. We hebben liedjes eerst bij mij thuis opgenomen, zodat we de nummers vooraf al wat konden bijschaven en wisten hoe ze moesten klinken.’ Charlie Forbes: ‘We konden de liedjes nu ook stukje voor stukje opbouwen zonder dat we de nummers eindeloos moesten spelen. Als iemand een idee had, dan kon hij gewoon de koptelefoon opdoen en wat proberen.’

Twee ingrediënten bleken belangrijk voor het opnameproces. De eerste bepalende factor was de producer met wie de band samenwerkte. Voor dit tweede album ging de band in zee met producer James Ford. Los van de muzikale verdiensten (hij werkte eerder samen met onder andere Arctic Monkeys, Foals en Gorillaz) was ook zijn werkwijze inspirerend. Shame typeert hem als ‘muziektovenaar’ en ‘recht voor zijn raap’. Charlie F: ‘Hij voelde niet echt als producer, meer als iemand die muziek met je wilde maken. Hij speelde piano en gitaar en structureerde de dingen.’
Daarnaast bleek het goed te werken dat de band bijna een maand met elkaar opgesloten zat in een studio, die volgens de jongens meer op een museum leek dan op een opnamestudio. Charlie S: ‘Er was een aardige vrouw die kookte, dus we kregen elke dag een goede lunch en avondeten. Er was veel wijn, je kon binnen roken, het was groot en je had dus weinig reden om het huis te verlaten.’ En leidt dit er dan niet toe dat je elkaars hersens inslaat? Ze lachen en roepen door elkaar: nee hoor! Alleen Josh geeft toe: ‘Ja, er was wel zo’n moment waarop we onenigheid hadden over een nummer. We waren er al zes maanden mee bezig en toe zei iemand: “Ik weet niet of ik dit wel leuk vind.” Haha, maar we kwamen er wel doorheen.’ Sean Coyle-Smith: ‘Je wordt te eerlijk tegen elkaar.’ Sean beschrijft hoe zanger Charlie met behoorlijk wat wijn op, en rode wijn morsend op allerlei dure apparatuur, kon roepen dat het gewéldig was wat James Ford deed op de piano en dat ie maar moest stoppen met die andere shit, terwijl Ford verschillende pianostukken aan het proberen was. ‘Dan was het: “wil jij het even proberen, zo nee: houd je mond en ga weg.” Haha’.

Piano? Dat klinkt als iets nieuws, op het vorige album was er nog geen piano te horen, wel kleine stukjes synth op een aantal nummers. Josh: ‘Ik maak mijn pianodebuut op het nieuwe album.’ En wat voor nieuws kunnen we nog meer verwachten op het album? ‘We hebben aardig wat nieuwe dingen geprobeerd. Ik denk dat we betere liedjes hebben geschreven, ten minste dat hoop ik. Er is veel percussie op dit album. De liedjes hebben andere stemmingen dan de nummers op het vorige album.’ Sean aanvullend: ‘Josh doet veel achtergrondzang. Hij deed negen verschillende harmonieën, dacht dat ie Brian Wilson was. Er is ook nog wel veel wat hetzelfde is, maar er zijn ook wat rustigere stukken, daar hadden we nog niet eerder mee geëxperimenteerd. Ook zijn er wat meer upbeat-dance stukjes.’
Omdat de nieuwe liedjes om meer percussie vragen en de band dit live ook wil laten horen, zal Shame binnenkort een zesde bandlid toevoegen die live de percussie, gitaar en synth voor zijn rekening zal nemen. Dat is een behoorlijk ingrijpende beslissing en zal zeker het geluid van Shame veranderen. Josh legt uit: ‘Je ziet best veel bands die een apart iemand hebben voor percussie en dan merk je hoeveel verschil dat maakt live. Ik denk dat het goed is om het een beetje op te poken.’ Charlie S. voegt nog toe: ‘Bands zijn tegenwoordig ook groter, we moeten wel hip blijven.’