Tekst: Susanne van Hooft Foto’s: Andrea Savall

Wanneer een band een debuutalbum uitbrengt zijn er verwachtingen, maar enige rommeligheid wordt ook nog wel vergeven. Een tweede album brengt voor veel bands meer druk met zich mee, omdat de band dan moet bewijzen dat deze geen eendagsvlieg is en meer in zijn mars heeft dan het produceren van een gelukstreffer. En hoe is dat bij het uitbrengen van een derde album? Is dat dan meer relaxed? Ana Garcia Perrote, één van de leading bandleden van Hinds, vindt de druk rondom de derde plaat zeker niet minder. Volgende week verschijnt The Prettiest Curse – ja inderdaad: het derde album – van deze Spaanse indierockband.

Ana: Ik voelde juist meer druk met dit album. Het tweede album maakten we vrij snel, want de opnames waren tussen twee tours in gepropt. Dat voelde daarom meer alsof we op de golf van dat moment meevoeren. Bij dit album zijn we voor het eerst gestopt met touren en hebben we ons helemaal gestort op het schrijven, dus ik was helemaal daar op gefocust. Dat had ook zijn keerzijde, want ik voelde een grote druk.’ Gelukkig leidde deze druk tot tevredenheid, want volgens Ana heeft Hinds zich met dit album overtroffen. ‘Met dit album hebben we bewezen dat we iets heel anders kunnen doen. Als ik deze muziek een jaar geleden had gehoord, dan zou ik gedacht hebben: oh my God!’ Dat klinkt alsof de druk, die bij het maken van een album komt kijken, voor Ana een volgende keer niet minder zal zijn. ‘Nee, want hoe kunnen we na drie goede albums nog een betere maken en daarna nóg een betere?’

Wie naar het nieuwe album luistert, zal opmerken dat de nummers wat meer poppy klinken en een divers geluid hebben. ‘Als je een jaar hebt om liedjes te schrijven, dan zijn ze onderling verschillend. Je hebt nu eenmaal een ander gevoel in januari dan in maart of in augustus.’ Daarnaast heeft de band niet alleen in thuisstad Madrid geschreven, maar ook op andere plekken in de wereld, wat voor meer diversiteit zorgt. Wat vooral bevorderlijk voor het proces werkte, was de rust tijdens de opnameperiodes. Dit zorgde ervoor dat de bandleden tijd hadden om nieuwe elementen uit te proberen. ‘Hiervoor was het: je hebt drie maanden om het album te schrijven en op te nemen en dat is het. Om in die drie maanden het beste uit ons te kunnen halen gaf ons veel stress. Steeds als we dan dachten: laten we dit eens proberen, dan was het: “nee, nee, nee als het niet goed uitpakt, dan hebben we geen tijd om het te corrigeren of om meer te experimenteren”’.

Dat experimenteren leidde ertoe dat het instrumentarium op het album The Prettiest Curse niet alleen bestaat uit gitaren, bas en drums, maar dat ook synthesizer en piano een prominentere rol hebben gekregen. Een belangrijke motor hiervoor bleek producer Jenn Decilevo te zijn, die met haar synth-gebruik deuren voor de bandleden opende. ‘Het laatste nummer dat we hebben uitgebracht, ‘Just Like Kids’, was het eerste lied dat we met alleen keyboard opnamen. Voor mij was dit een sleutelmoment, waarop ik me realiseerde dat we piano’s en synths konden gebruiken zodat we anders klonken, maar tegelijkertijd het Hinds-geluid lieten horen. Het was de perfecte balans.’ Het intensievere gebruik van meer synths is niet het enige nieuwe element. Op ‘Come Back And Love Me’, een ander nummer van dit nieuwe album, horen we Hinds in het Spaans zingen. Ook dit is te danken aan de tijd die de band heeft genomen voor het maken van The Prettiest Curse. ‘We schreven ‘Come Back And Love Me’ al heel vroeg in het schrijfproces, het was januari of februari 2019. De eerste demo´s namen we op in Madrid en daarom was het makkelijk om er een Spaanse gitaar bij te pakken en het Spaans te laten klinken. We hadden de helft van de backing vocals in Spaans gezongen en dat klonk eigenlijk wel goed. Weliswaar anders, maar nog steeds als Hinds. Spaans is een heel andere taal om te zingen. We wisten niet of we dit moesten schreeuwen, of praten of fluisteren, we wisten niet of we het heel gewoontjes moesten laten klinken; we wisten het gewoon niet. Hier moesten we over na denken, we moesten wat uitproberen, naar andere stukken luisteren. Voor dit alles hadden we tijd nodig, want alles is anders aan het zingen in Spaans: de klank, de resonantie van de klank, maar het we laten hiermee meer zien wie we echt zijn. Onderling spreken we geen Engels, we spreken Spaans. Dit is onze moedertaal, ons echte ik. Dus het is fijn dat we dit kunnen integreren in onze muziek.’

Zoals gezegd was de invloed van producer Jenn Decilevo op het eindproduct groot. Zij werkte recentelijk met Porridge Radio en Bloxx en eerder met bijvoorbeeld The Wombats. Hinds heeft in de aanloop van de opnames van het album verschillende producers overwogen en koos voor Decilevo. Ana steekt niet onder stoelen of banken hoe prettig de samenwerking was. ‘Zij was de eerste met wie we een sessie hadden, de eerste die we ontmoetten. We schreven ‘Riding Solo’ en ‘Waiting For You’ in twee dagen, een liedje per dag. We kwamen uit die sessie en we stuurden berichtjes naar onze manager, ons label en iedereen: we houden van haar, ze is geweldig! En iedereen zei: “ze is pas de eerste, wacht maar, dat hebben jullie vast ook bij de anderen”. Wij hadden zoiets van oké, wat jij zegt. Maar we hadden het niet bij een ander. Het was zij en wij samen. Vanaf die dag hadden we veel contact en zij wilde onze plaat graag produceren. Daarna hebben we iedereen ervan overtuigd dat zij perfect was voor het album. We hadden een sterke band met haar. Er was veel respect, we luisterden veel naar elkaar. Dat zorgt er vaak voor dat dingen beter lukken.’

Het centrale thema van het album is volgens Ana de realiteit van het muzikantenbestaan. ‘Ik denk dat we inmiddels op een punt komen om alles wat we meemaken te delen. Onze teksten zijn nu brutaler en dat kan oncomfortabel zijn voor sommige mensen. Het hele concept van The Prettiest Curse is gebaseerd op de paradox van het muzikantenbestaan. We hebben het er onderling vaak over. Deze baan en live spelen is het mooiste dat je je kunt voorstellen. Je kunt het niet kopen, het is iets magisch als je dit overkomt. Het voelt alsof iemand je aanwijst en zegt: “jij bent een professionele muzikant”. En je denkt ik? Waarom ik? Hoe dan? Het voelt alsof dat het beste is dat je ooit zou kunnen overkomen. Tegelijkertijd moet je alles waar je van houdt er voor opgeven: familie, vrienden, persoonlijke ontwikkeling, dieren. Van kleine details tot grote dingen. Dat is voor ons The Prettiest Curse. Het voelt als een vloek waar we niet van kunnen vluchten, maar tegelijkertijd is het ook het mooiste van alles.’

Over de mooie aspecten van deze baan gesproken. Het kan niet anders of de vrouwen van Hinds zijn voor veel meiden rolmodellen. Zoveel succesvolle vrouwelijke indierockbands zijn er niet. Hoe is dat om anderen te inspireren? ‘Eerlijk waar, dat vind ik het mooiste van mijn beroep. Al kan ik maar één iemand inspireren. De gedachte dat ik een andere vrouw kan laten starten met muziek maken is voor mij belangrijk. Het maakt me niet uit of ze ons leuk vindt of haat. Het kan ook zijn dat ze ons ziet en denkt “oh die zijn slecht, dat kan ik beter!”, en dat ze dat dan gaat doen. Als ik mezelf de grote vragen stel van wie ben ik en wat doe ik in het leven, dan is dát voor mij wat belangrijk is van in de band spelen.’

The Prettiest Curse van Hinds verschijnt op vrijdag 5 juni bij Lucky Number/ NEWS