Tekst: Susanne van Hooft Foto’s: GLKmedia

Vrijdag brengt Yard Arms zijn derde EP ‘Sanctuary Lines’ uit. De tekst waar deze EP van het duo uit Bristol mee afsluit : “When will we find our solace and our sanctuary lines?” Is het overkoepelende thema. Wat zou de band daar precies mee bedoelen? En trouwens, wie is Yard Arms? Genoeg reden voor een goed gesprek op afstand met zanger Noah Villeneuve.

Yard Arms is een melancholische popband met een klassiek verhaal over het starten als muzikant. Noah en drummer Billy Golding kennen elkaar van vroeger, voetbalden samen en begonnen een band om te ontsnappen aan het alledaagse leven. Noah: ‘We vonden school niet leuk. Spelen in een band was een mooie manier om met iets anders bezig te zijn. Het was een manier om vrienden te imponeren, om meisjes te versieren en om drank krijgen toen we nog te jong waren.’
Op een gegeven moment werd het muziek maken serieuzer, maar dat leidde ertoe dat de bandleden er minder plezier in kregen. ‘Het leek alsof we er teveel over na dachten. We hielden ons bezig met wat anderen dachten, hoe we moesten klinken en hoe we er uit zouden moeten zien. Met dingen buiten onszelf. Waarschijnlijk wel logische dingen om je mee bezig te houden als je net twintig bent.’ Met Yard Arms, waar het tweetal in 2018 mee begon, is het plezier in het spelen weer helemaal terug. ‘We hebben een team, een manager, mensen die de pr doen, maar als we met elkaar muziek maken in de oefenruimte, dan voelen we ons nog steeds als tieners.’ Lachend voegt hij er aan toe: ‘Het zijn een paar uur op een dag dat we vrij kunnen zijn van volwassen dingen.’

Yard Arms is nog niet zo bekend in Nederland, dus het helpt altijd om te refereren naar een stijl, en andere bands. Jullie muziek wordt ook wel als emo anthems beschreven. Klopt dit voor jou gevoel bij wat jullie doen? ‘Op school luisterden we wel naar emobands, zoals American Football en Fall Out Boy, maar daar liepen we niet mee te koop. Daar zou je voor in elkaar geslagen worden. Maar het heeft onze muzikale ontwikkeling wel beïnvloed, meer dan we ons realiseerden. We hebben veel uitgeprobeerd, maar deze term blijft aan ons kleven. Ik heb altijd wel gehouden van het idee van sad-happy. Dus wat The Smiths doen, die heel vrolijk klinkende muziek maken terwijl de teksten zo krachtig en diep emotioneel zijn.’
In de loop van de jaren heeft Noah zich ontwikkeld als tekstschrijver. Waar hij zich als beginnend muzikant niet zo druk maakte om teksten, aangezien hij mathrock maakte en naar zijn idee niemand luisterde naar wat hij zong, zijn de teksten inmiddels een belangrijk onderdeel van de nummers. Bij Noah thuis werd er veel geluisterd naar klassiekers zoals Neil Young, Tom Petty, Bob Dylan, Fleetwood Mac. Dat heeft hij zeker meegenomen in zijn tekstschrijven. ‘Het werd voor mij belangrijk om teksten te schrijven die voor mij zelf betekenis hebben, en die tevens over universele thema’s gaan, zodat ook andere mensen zich er in kunnen herkennen. Ik ben opgehouden met mysterieus willen klinken. Nu heb ik het over dingen die mensen echt voelen. Tegelijkertijd probeer ik er wel een artistieke draai aan te geven; ik wil het niet oversimplificeren. Schrijven heeft ook een helende werking voor mij. Ik probeer eerlijk te schrijven. Als ik me oncomfortabel voel, dan zit ik op de goede weg. Dan schrijf ik het goede. ’
Als we vragen naar een tekst die we op de nieuwe EP kunnen vinden en waar Noah echt trots op is, komt hij op de volgende tekst:

“Let’s fall in love again
Rehearse act one
It was always my favourite
Please let’s get drunk again
You can't make friends with all my demons"

Deze tekst komt uit de anthem ‘These Four Walls’. De discrepantie tussen de tekst en de muziek waar Noah het eerder over had, komt in dit nummer duidelijk naar voren. ‘Ja, daar streef ik altijd naar. Je kunt het ook op het nummer ‘Mantra’ horen. Dat is zelfs een vrolijk klinkend nummer. De tekst is niet per se pessimistisch of negatief, maar je zou het niet vrolijk noemen. Ik houd van die balans. ‘

Dat is een mooie brug om verder op de EP ‘Sanctuary Lines’ in te gaan. Deze EP bevat vier nummers, die allemaal erg verschillen van elkaar. Is dat om jullie diversiteit als band te laten zien? ‘Dat komt enerzijds doordat we zo’n grote variëteit aan invloeden hebben. We luisteren niet vaak meer naar bands die op ons lijken, maar wel naar veel eromheen. Ik vind het wel mooi om vergeleken te worden met The National en Tears For Fears, maar onze muziek is zoveel breder dan dat. Een andere reden is dat we sinds het bestaan van de streamingdiensten een luistercultuur hebben waarmee de muren zijn weggeslagen tussen genres. Het gevolg hiervan is dat mensen een liedje kunnen oppakken, dan zoeken ze meer van de artiest en dan komen ze iets tegen dat anders klinkt. Maar dat schrikt ze niet af. De smaak van mensen wordt ook breder. Met deze EP hadden we gewoon die artistieke vrijheid. Dit waren onze sterkste nummers op dit moment, dus we hebben ze in dit thema geplaatst. Ik denk niet dat we op elk nummer als een andere band klinken, maar er is niets saaier dan een band die drie keer achter elkaar een zelfde soort album uitbrengt.’

Zoals gezegd in de introductie, is de tekst “When will we find our solace and sanctuary lines” het overkoepelende thema van de EP. Deze tekst komt van het nummer ‘Fables’. Kun je daar iets over vertellen? ‘Tekstueel gezien is dat het donkerste nummer. Het speelt met de gedachte over de duistere kanten van het leven, over leven en dood. “I have a feeling like the ocean is not an option anymore”, is de openingszin. Dat is niet een prettige zin, dat is er zo een waarbij ik me ongemakkelijk voelde. We stellen onszelf allemaal vragen in het leven, zoals: Wanneer wordt het beter?, Wanneer voel ik me beter?, Wanneer zal ik meer geld verdienen?, Wanneer krijg ik een betere baan?, Wanneer krijg ik een beter huis? De tekst aan het eind: “When will we find our solace and sanctuary lines” is een beetje retorisch. Het is het idee van het eeuwige jacht naar geluk, is dat reëel? Misschien moeten we het anders bekijken en dankbaar zijn voor de kleinere dingen die we hebben.

De EP Sanctuary Lines verschijnt vrijdag 26 juni