Tekst: Milan Bos Foto’s: Eddy Taatgen
Ondanks alle ellende is het een productief jaar voor de mannen van The Vices. Zo kwam vorige maand de EP Good Morning City, Now Let Me Sleep uit, deden ze toffe shows in het kader van hun 3FM Talent, komt eind dit jaar het debuutalbum uit en tussendoor organiseren ze nog Vicefest. Het festival heeft veel vrienden van de groep op het programma, zoals de mede-groningers van Mind Fuji, de trash-poppers van FFOOSS en Queens Pleasure. Een dynamische avond waarop vooral The Vices zelf laten zien dat ze klaar zijn voor meer.
De lijst met nadelen die het coronavirus heeft opgeleverd, is eindeloos. Toch zullen er groepen zijn die ook een paar voordelen van de huidige situatie kunnen noemen. Een daarvan zijn The Vices. De Groningse band had al lange tijd het plan om een eigen festivalletje te organiseren. Dit stond aanvankelijk gepland voor april en in de kelder van een poolcentrum. COVID-19 gooide echter roet in het eten en de boel werd uitgesteld. Nu in september gaat het feest toch door, maar niet meer in een keldertje, maar in de grote zaal van de Oosterpoort. Deze upgrade blijkt op sommige plekken briljant. Er is uiteraard voldoende ruimte om de 1.5 meter te handhaven, maar ook voor merch, een zeefdrukker en diverse kunstwerken. Het evenement zelf vind plaats in de Grote Zaal, waar normaal bijna 1200 mensen in passen, maar nu voor 250 mensen plek is gemaakt. Bijzonder smaakvol ingericht met knusse tafeltjes en lampjes en duidelijk aangegeven looproutes. Voor de Oosterpoort is het ook een primeur. Vicefest is het eerste popconcert dat hier weer plaatsvind sinds de lockdown. Het programma is echter samengesteld met de kelder in gedachten, en niet elke act van de avond weet zich helemaal raad met de grote ruimte.
Om de avond niet te lang te laten uitlopen (ook met het oog op de nieuwe maatregelen voor grotere evenementen), is er getracht de ombouwtijd tussen de acts tot het minimum te beperken. Het resultaat is een vlotte, dynamische show die non-stop door raast. De presentator van de avond, die gedurende de avond steeds meer ‘beneveld’ raakt van zelfgebrouwen drankje ‘Vicejuice’, heeft er soms moeite mee het tempo bij te benen.
Gelukkig begint de avond nog relatief rustig met de zogenaamde ‘dream soul’ van Mind Fuji. De groep is nog niet heel lang bij elkaar en lijkt aan het begin van de set nog een beetje te moeten opwarmen. Daarnaast is de band vooral gewend om voor kleinere zalen te spelen dan de grote ruimte van deze avond, waardoor het geluid nog wat fragiel is en er snel verloren gaat. Alleen de indrukwekkende zangstem van Mila Meijer weet de boel bij elkaar te houden. De groep lijkt bij het vierde, meer jazzy nummer waarbij ze ook worden bijgestaan door een saxofonist, pas echt los te komen. Dit is helaas ook meteen hun laatste. In minder dan twee minuten vertrekt het viertal van het podium en wordt hun plaats ingenomen door FFOOSS.
Dit duo, sinds kort bijgestaan door een bassist (ViceFest is zijn vuurdoop), heeft overduidelijk heel wat stoom dat moet worden afgeblazen. De set is dan ook hard en snel. Drummer Jannes van Kaam en gitariste Sophia de Geus zijn enorm goed op elkaar ingespeeld en de nieuwe aanwinst van de groep verdwijnt zowel muzikaal als op het podium naar de achtergrond. Gelukkig is het enthousiasme van het primaire duo leuk genoeg om naar te blijven kijken. De fuzz-pop is heerlijk energiek en weet je als luisteraar te pakken en te blijven boeien. Toch valt door de weidse ruimte van de zaal en het gedwongen zitten een beetje uit de toon. Een kleinere ruimte of groter publiek had de show meer recht gedaan.
De laatste groep voordat The Vices zelf spelen, is het Amsterdamse Queen’s Pleasure. Driekwart van de band is dressed to impress en is strak in pak. Bassist Jelmer van Os is echter in zijn gewone kloffie, waardoor het voor de leek lijkt alsof er sprake is van een invaller. Als ze eenmaal de inmiddels zwaar ‘bezopen’ presentator van het podium hebben gekregen start de show. De enorme invloeden van britpop die in de composities van de groep te horen zijn, doen vermoeden dat de band niet vernoemd is naar onze eigen Maximá. Die invloeden zitten niet alleen in de muziek. Zanger Jurre Otto is hoogstwaarschijnlijk een groot fan van Liam Gallagher, gezien zijn houding op het podium vrijwel identiek is aan die van de voormalig frontman van Oasis. Nu is er op zich niets mis met het imiteren van je helden, maar dan moet het wel overtuigend gebeuren. Dat laatste lukt vooral bij het Britse accent dat Otto (zelf uit Purmerend) zichzelf aanmeet in zijn zangpartijen lang niet altijd. Dit overdreven accent in de vocalen doet dan ook enorm af voor de rest van de muziek. Instrumentaal gezien is dat namelijk dik voor elkaar.
Dan is het eindelijk tijd voor het hoofdgerecht. Het enthousiasme van Floris van Luijtelaar & co spat er van af. De vele projecten van de afgelopen tijd hebben duidelijk zijn vruchten afgeworpen. De bandleden zijn volledig in sync met elkaar en ze spelen hun set met zichtbaar gemak. De show is zo opgebouwd dat er geen moment stilte valt tussen de nummers. Het geheel krijgt hierdoor enorm veel energie en als publiek kan je de aandacht amper laten verslappen.
Door veel solo’s en de speelse overgangen krijgt ieder bandlid de ruimte. Het optreden voelt hierdoor niet zozeer als een setje nummers, maar als een echte show in de breedste betekenis van het woord. Over alles is duidelijk goed nagedacht, maar het wordt gebracht alsof het een grote improvisatie is. The Vices laten hiermee zien dat ze echt klaar zijn voor de volgende stap. De volgende keer dat ze in de Oosterpoort staan zal dan ook geen gelukkige bijkomstigheid moeten zijn van een landelijke crisis, maar de eindshow van een eigen clubtour.
