Tekst: Laura Rosierse
Foto: Holly Morri

Ondanks dat 2020 nogal een puinhoop is geweest voor de hele wereld en in het bijzonder voor de muziekindustrie, laten enkele artiesten zich er niet door tegenhouden. Een van de muzikanten die we in 2020 hebben opgepikt en niet snel zullen laten gaan is Marie Naffah. Het afgelopen jaar heeft ze vijf singles uitgebracht die allemaal haar rustgevende alternatieve popsound prachtig laten horen. 

Kun je jezelf even voorstellen? 
Mijn naam is Marie Naffah en ik ben een singer-songwriter uit Londen. Ik ben momenteel halverwege de release van mijn tweede EP en mijn single ‘Wasteland’ kwam eind januari uit!

Wat inspireert je om muziek te maken?
Oh gewoon de kleine dingen – angsten, hoop, dromen…

Je schreef je laatste single over stereotypen, wat inspireerde dat?
Je schikken naar stereotypen is een onderwerp dat vaak terugkomt in mijn teksten. Je raakt eraan gewend dat mensen zeggen ‘je bent niet helemaal geschikt’ of ‘het is te ‘dit’ en niet genoeg ‘dat’ voor mij’. Je ontwikkelt een dikke huid in deze industrie en het refrein van mijn lied ‘Wasteland’ beweegt zich tussen de vraag ‘Ben ik alles wat je wilt?’ naar het antwoord ‘Ik ben alles wat je wilt’. Het is versterkend, het neemt de onzekerheid helemaal weg. We bepalen zo vaak hoe we onszelf zien met betrekking tot wat andere mensen over ons denken, ‘Wasteland’ gaat gewoon over het afschudden van dat en het erkennen ervan. Ik hoop dat het luisteraars wat zelfvertrouwen geeft, ongeacht de context: persoonlijk, romantisch of professioneel. 

Hoe ziet jouw Wonderland eruit en hoe klinkt het?
Een goede vraag! Zonder te oubollig of pretentieus te klinken, denk ik dat mijn Wonderland eerder een gemoedstoestand is dan een plaats. Het is daar waar je je het meest zelfverzekerd voelt en waar je je het meest jezelf kan voelen. 

Hoe ben je in contact gekomen met de mensen waar je nu mee werkt? 
Het begon ongeveer drie jaar geleden op een BBC Introducing Event in Londen waar ik mijn demo achterliet om beluisterd te worden. Van daaruit werd ik voorgesteld aan mijn producer Simon Byrt en hebben we The Cage EP gemaakt. Na in het verleden met veel producers te hebben gewerkt en niet altijd het resultaat te hebben gekregen dat ik wilde, kon ik meteen zeggen dat Simon anders was. Deze EP is zo speciaal voor mij omdat het niet simpelweg een ‘folkplaat’ of een ‘popcollectie’ is – het heeft lepels van elk genre dat me beïnvloed heeft – folk, jazz, hip-hop, pop, indie, rock, soul, americana… het heeft sporen van oud en nieuw… Het voelt zo overvloedig. Het is Simons creativiteit in de studio die daar echt voor verantwoordelijk is. 

Je bent half-Libanees en hebt door de VS en het VK gereisd, welk land zou je nog willen bezoeken, zowel tijdens een tour als gewoon als reiziger? 
Egoïstisch gezien zou ik overal heen willen gaan waar ze me willen hebben, want als ik aan succes denk, droom ik van tours en de live-muziekervaring. Daar gaat niets boven. Ik heb ongelooflijk veel steun gekregen van fans in Mexico en Zuid-Amerika bij de laatste twee releases, dus ik zou het geweldig vinden om daar wat gezichten bij namen te zetten. 

Wat zou je graag willen bereiken met je muziek?
Ik wil gewoon muziek blijven uitbrengen aan mensen die ernaar willen luisteren. 

Is er een bepaalde gedachte of quote waar je je aan vasthoudt als de inspiratie een beetje is opgedroogd?
‘Als ik wist waar alle goede liedjes waren, zou ik er vaker heen gaan’ – Leonard Cohen 

Wat is je favoriete aspect van het maken en uitbrengen van muziek? 
Contact maken met mensen waar je anders nooit mee in contact zou komen. 

Waar zou je over vijf jaar willen zijn met je muziek?
Toeren tot mijn stem pijn doet.