Tekst: Jacob Parrott Coverfoto: Dan Kendall
Een contract krijgen en een debuutalbum uitbrengen na slechts één optreden is niet een alledaagse situatie voor een band, maar het is wel precies de positie waarin TV Priest zich bevond met de release van hun opzwepende punkplaat Uppers. CHAOS interviewde frontman Charlie Drinkwater via Zoom te praten over de relevantie van punkmuziek en de effecten van lockdown op muzikanten.
Hoe lang zitten jullie al in een band?
We spelen deze muziek al sinds we tieners waren, maar niemand keek ooit naar om naar wat we deden. Inmiddels zijn we allemaal in de 30 en je begint mensen steeds minder te zien en dan heb je het gevoel dat je een excuus nodig hebt om met de jongens af te spreken. Het is niet zo makkelijk om tegen je maten te zeggen dat je om ze geeft en ze mist. Dus spraken we altijd af in een oefenruimte en speelden samen, ongeveer eens in de paar jaar. Maar het album schrijven was echt een excuus om te zeggen “laten we wat tijd met elkaar doorbrengen”. Het is nogal uit de hand gelopen.
Denk je dat er iets anders is aan die relatie dan toen je jonger was?
Ja, ik had het album niet op een ander moment kunnen maken. Het kostte me echt een lange tijd om artistiek uit te werken wie ik ben en wat ik wil zeggen. Dat is waarschijnlijk de reden waarom het allemaal zo snel tot stand kwam, want we hebben vijftien jaar geprobeerd om erachter te komen waar we het over wilden hebben. Het is waarschijnlijk ook gunstig dat we dit al een hele tijd doen en niet echt de verwachting hadden dat iemand er aandacht aan zou besteden of het leuk zou vinden. Het is raar om nu te denken dat we echt een platencontract hebben en inmiddels professionele muzikanten zijn.
Het is de droom, niet waar?
Ja precies. Het is een van die dingen die echt moeilijk is om te bevatten. Niet dat mensen je niet steunen, maar mensen zeggen altijd “Wat is het back-up plan? Dat is een leuke hobby, maar wat gaat je echte baan worden?”. Dus het is op een bepaalde manier een verwarrende tijd voor ons geweest, om aan het idee te wennen dat dit nu een echt ding is. Inmiddels is het niet meer alleen een hobby, of iets wat we doen om met elkaar in contact te komen. Dat is goed, want als dit met ons zou zijn gebeurd toen we negentien waren, dan zou je waarschijnlijk denken dat je de beste band van de wereld bent. Want je komt net van school en iemand tekent je als artiest en je krijgt al die dingen te horen over hoe goed je muziek is of wat dan ook. Dat zou je waarschijnlijk beïnvloeden en je tot een onuitstaanbare idioot maken.
Hoe was het om een contract te krijgen, fans te werven en zo, terwijl je geen optredens kan doen?
Daar zijn we best trots op, maar we zijn er ook een beetje door in de war. Je hebt geen referentiepunten voor hoe het is om in een band te zitten. Ik ontmoet geen mensen in de echte wereld, ga niet naar optredens. Ik heb nog nooit iemand van onze platenmaatschappij ontmoet. Maar ik denk dat je niet per se mist wat je niet hebt gehad. Het moet echt moeilijk zijn als je een band bent die aan het toeren was of je was misschien met je tweede plaat bezig. Normaal gesproken ondersteun je zo’n release door shows te spelen en mensen te ontmoeten. Het was moeilijk voor ons in de zin dat we een sessie deden voor een radiostation en normaal gesproken zouden we bij het radiostation zijn geweest om dat te doen. Ons label zit fysiek in Seattle, dus we hadden naar Seattle kunnen gaan om die mensen daar te ontmoeten. Al deze dingen zouden anders grote momenten zijn geweest. Misschien dat we daar op een bepaalde manier om rouwen. Maar tegelijkertijd probeer je er het goede van te nemen. Het is ons gelukt om al die mensen (online) te ontmoeten. Ik ontmoet jou nu. Ik heb nog steeds deze gesprekken, en dat is iets bijzonders voor ons is geweest. Het heeft me een goed gevoel gegeven. het geeft mentaal een goed gevoel dat muziek uitbrengen mij verschillende niveaus van verbinding met mensen heeft gegeven, zij het digitaal.
Jullie hebben veel humor op de plaat, waarom denk je dat humor en agressie in punk zo goed samengaan?
De manier waarop we proberen te schrijven is om zo eerlijk en waarheidsgetrouw mogelijk te zijn op het moment dat dat nummer wordt opgenomen. Dus veel van die nummers zijn geschreven op momenten in ons leven waarop we ons boos of gefrustreerd of nerveus of wat dan ook voelden. Boosheid is in sommige opzichten een echt nuttig instrument als artiest, omdat het vrij bot is. Je kunt gemakkelijk een boodschap overbrengen die verpakt zit in dit niveau van woede, vooral als je eerlijk bent over deze boodschap. Ik denk dat het mensen aangrijpt op een soort van interne, oeroude manier. Het is een grote emotie. Woede in punk is een interessant instrument, want als je terugkijkt op de geschiedenis van punk, dan gaat het erom dat mensen de middelen gebruiken die ze om zich heen hebben om emoties over te brengen. Ik zou mezelf niet echt als muzikant classificeren, maar ik ben iemand die graag kunst maakt. Ik kan natuurlijk een liedje schrijven en een melodie schrijven met de andere jongens, maar ik kan geen instrument bespelen. Dat is heel interessant aan punk, het is in sommige opzichten zo’n democratisch medium, of dat is het van oudsher geweest. Maar voor mij was het ook heel belangrijk dat we humor in het werk hadden.
Denk je dat het daarom momenteel zo goed gaat, vooral in de underground scenes?
Het is interessant dat post-punk weer in opkomst lijkt te zijn. Bands als IDLES doen iets ongelofelijks en hebben de deur geopend voor een heleboel mensen. We zouden hier waarschijnlijk niet staan, getekend bij een platenlabel, als zo’n band niet op dat niveau had kunnen opereren en mensen niet zoiets hadden van “oh, er is een publiek voor”. Terwijl ik denk dat iedereen die van die muziek houdt altijd heeft geweten dat het publiek er was. Dat is waarom IDLES zo geweldig zijn met hun fanbase, omdat die mensen er altijd al zijn geweest, en ze hebben een thuis gevonden. Als je het hebt over post-punk en dit soort bewegingen en waarom het weer populair is geworden, denk ik: speelt er nu net zoiets als toen de post-punk ontstond? Het is in een tijd waarin er een politieke crisis is. Er is de opkomst van de rechtervleugel. Er is raciale verdeeldheid. Is er een historische parallel? Ook krijgt post-punk soms een enge definitie. Als we aan post-punk denken, denken we vaak aan mensen zoals ik, zoals een blanke man in een band met een gitaar, maar post-punk is zoveel meer dan dat. Het is vroege hip-hop sampling. Het is Detroit techno. Het is ambient muziek. Het is industriële muziek. Het zijn allemaal stromingen die gebruik maken van dat startpunt van punk. Een soort van reset van het populaire culturele moment met een mindset van “iedereen kan dit doen” en “gewoon openstellen”. Ik denk dat het daarom nog steeds bestaat. Het is zo’n krachtige boodschap. Het is zo’n empowerende boodschap dat iedereen van elke klasse, ras, geloofsovertuiging, geaardheid dit kan doen en ook een gemeenschap kan vinden die dat ondersteunt. Dus dat is hopelijk waarom punk weer een beetje populair is.
Zoals je zegt, deze idealen lijken actueel, maar zelfs sommige oudere nummers vinden vandaag nog weerklank.
Ja, en dat is in zekere zin vernietigend, want we zouden niet nog steeds met dezelfde oude shit te maken moeten hebben. Ik denk dat er één ding is om van de filosofie en het ethos te houden, maar er is iets anders om het te kopiëren. Als artiest probeer je hopelijk je eigen stem te geven aan die filosofie. Het kan soms moeilijk zijn om je geschiedenis, je invloed van je af te schudden, maar ik denk dat er juist dan opwindende dingen gebeuren. Wanneer je die filosofieën neemt en toepast op je leven en je ervaring, dan is dat hopelijk waar je iets maakt dat persoonlijk is. Als ik erover nadenk, maakt het me emotioneel omdat het me doet herinneren aan hoe ik me voelde toen ik voor het eerst in een band zat met mijn vrienden. We wisten helemaal niets. Ik wist niet hoe ik moest zingen. Niemand wist echt hoe ze hun instrumenten moesten bespelen, en het opent gewoon een wereld voor je. Het geeft je het gevoel erbij te horen, zoals ik nog nooit bij iets anders heb gedaan, behalve verliefd worden.
Soms hoor je mensen op plaat en zijn ze geweldig, maar als je ze live ziet, heb je zoiets van “dit is iets totaal anders”.
Ik hou juist van dat gevoel om verrast te worden door live-muziek. Aan de bar zitten en wachten op de band die je gaat zien, en plotseling hoor je iets door de muur en je hebt zoiets van “wat is dat verdomme”, en dan loop je naar binnen en je hebt zoiets van “dit is absoluut het beste dat ik ooit heb gezien”. Geen enkele hoeveelheid van rondneuzen op het Spotify algoritme zal je dat ooit geven. Begrijp me niet verkeerd, ik heb daar geweldige dingen gevonden, maar dat zal je nooit krijgen. Het wordt zo persoonlijk als dat gebeurt. Het is alsof je er voor altijd bij betrokken bent. 100%, en in deze kleine zalen, zijn ze klaar met spelen, en je gaat een praatje met ze maken aan de bar.
Ja, en misschien koop je wel een t-shirt van ze, of zo. Dat is wat ik wil doen. Ik wil op een woensdagavond in Stoke zijn, in de stromende regen, een versterker in een busje laden en een shagje van iemand bietsen. Dat is de droom, dat is de absolute droom, en zeg mij niet dat dat niet zo is.
