Tekst: Hanna de Vries
Foto’s: Ivana van der Zant

Na 728 dagen is het eindelijk zo ver: een nieuwe editie van Left of the Dial mag haar doorgang vinden in hartje Rotterdam. Dat betekent: drie dagen bijna elke concertzaal van Rotterdam van binnen zien, heel veel nieuw talent ontdekken en vooral genieten. Left of the Dial ontleent haar naam aan het gelijknamige nummer van The Replacements waarin de band bezingt dat je de beste muziek vindt als je knop van je FM radio helemaal naar de linkerkant draait. En ook wij vinden de beste muziek op ‘Left of the Dial’. We zagen optredens van Speedboat, Feet, Opus Kink, Pizza Crush, DEAFDEAFDEAF, Kalaallit Nunaat, Mandrake Handshake, Bull, Krush Puppies, Joe and the Shitboys, Langkamer en Pink Room

Op donderdagavond is het weekend nog net niet begonnen. Desalniettemin is de biertap open en hebben de mensen er zin in. Het festival is druk bezocht en de meeste zalen staan redelijk vol. De sfeer zit er goed in: Muziek! We halen ons festivalbandje op bij het centrale punt bij het Eendrachtsplein, maken een foto van de plattegrond en gaan op pad. Het programma is vandaag iets korter, maar er toch een hoop moois te zien. In Worm zien we de Britse Speedboat die ons erg doen verrassen, de mix van Synthpop en rock, waarbij de band constant van instrumenten wisselt zorgt voor een frisse energie. Left of the Dial heeft geen officiële headliners, maar als je de avond mag afsluiten, voelt dat toch altijd een beetje special. Alle energie van de dag komt nog een keer los bij Feet. Het voelt een beetje raar om om 00:00 al naar huis te moeten, maar het is helaas even niet anders.

Op vrijdagmiddag hebben we ons lesje geleerd, hoewel alles relatief dicht bij elkaar ligt maak je toch een hoop stappen wanneer je van het Perron naar Rotown naar de V11 en weer terug wilt. We huren een OV fiets.  Gelukkig hoeven we niet ver te fietsen, de eerste bands die we willen zien spelen namelijk allemaal in Perron en Roodkapje, die liggen dicht naast elkaar en dicht bij het hoofdstation. In korte tijd rennen van jazzy post-punk van Opus Kink naar de Britse Pizza Crush, die voor de gelegenheid netjes gekleed zijn in een Feynoord t-shirt. Stiekem willen we Speedboat nog een tweede keer zien, want het was immers gisteren zo leuk. Helaas valt het geluid in het Perron vandaag erg tegen. Meerdere bands hebben daar last van, waardoor het niet altijd even goed lukt om het publiek mee te krijgen.

De line-up van Left of the Dial wordt dit jaar vooral gedomineerd door bands die over zijn gekomen vanuit de UK. Dit zorgt ervoor de Left of the Dial voelt als een reünie tussen oude vrienden. Bands komen bij elkaar op bezoek tijdens hun sets en zijn soms zelfs de gangmakers die het lokale publiek mee weten te krijgen. 
Zoals gezegd, Left of the Dial heeft geen officiële headliners, een heel bewuste keuze, want alle bands zijn even belangrijk. Maar hoe weten wij dan waar we heen moeten? Als we voor de V11 staan bij te komen van een overvolle show van DEAFDEAFDEAF en we onze plannen voor de rest van de avond bespreken, raken we aan de praat met een toevallige voorbijganger. Zij is onderweg naar  V2, voor een band waar wij nog niet eerder van hadden gehoord: Kalaallit Nunaat. We besluiten om mee te gaan naar het lokale drietal, wat wellicht één van de beste keuzes is geweest die we dit festival hebben gemaakt. De band mixt Post-punk met harde rock en mysterieuze klanten. Het advies om altijd oordoppen te dragen bij concerten is hier helemaal niet misplaatst, en we zijn erg dankbaar dat we deze bij ons hadden. Hopelijk zien en horen we snel meer van deze jongens, wij gaan ze in ieder geval in de gaten houden.

We merken dat we best wel moe beginnen te worden na twe dagen rennen en springen, maar we willen niks missen. We gaan naar de Arminiuskerk, wat voor de gelegenheid ook dient als één van de locaties. Heel handig, in de kerk is ook de merch-store, waar je van je favoriete bands een t-shirt kan scoren. We gaan in de kerkbanken zitten om bij te komen, terwijl de band Mandrake Handshake begint. Een ontzettend kleurrijk gezelschap. Het podium staat bomvol met mensen die allerlei instrumenten bespelen, van tamboerijn tot aan dwarsfluit. Binnen no time worden er gele Left of the Dial hesjes door de zaal gegooid en staat er een grote groep mensen in geel voor bij het podium met elkaar te dansen. Hoe moe onze benen ook zijn, ook wij doen mee.

Waar we op vrijdag veel in Perron waren, zijn we op zaterdag veel in het centrum te vinden. We hebben al een planning gemaakt, en we laten de OV fiets voor vandaag even staan. Het is immers niet zo ver om van Rotown naar Bar3 te lopen, ook deze locaties liggen naast elkaar. De planning is strak. We hebben eigenlijk geen tijd om van Bull, naar Opus Kink naar Krush Puppies te lopen, waardoor we wel telkens een stukje van de show missen, maar dat draagt ook bij aan het festivalgevoel.

Het valt ons wel op, dat Krush puppies en Mandrake Handshake een van de weinige groepen zijn waar daadwerkelijk vrouwen in zitten. Natuurlijk gaat het om het talent van de band, en niet om het geslacht van de mensen achter de muziek, maar ook vrouwen kunnen een stevig potje rocken. We begrijpen dat in de line up van vorig jaar, die helaas last minute niet door mocht gaan, meer diversiteit aanwezig was, en hopen dat in komende edities wel weer terug te zien.

Wat erg fijn is, is dat de meeste bands twee keer mogen spelen. Zo elimineert Left of the Dial een hoop onmogelijke clashes en is het in theorie mogelijk om elke band op jouw wishlist minimaal één keer te zien. En soms, als een band je goed verrast, kan je een tweede keer genieten.
In de avond gaan we naar Joe and the Shitboys. Vegan, queer en punk. Joe and the Shitboys zijn een snoeiharde punkband, overgekomen uit de Faeröer eilanden. Het kost ons moeite om binnen te komen, want bij Worm staat er een rij tot om de hoek. Eenmaal binnen zien we gelijk waarom er zoveel commotie is rondom deze band, ze weten het publiek volledig in te pakken. We sluiten het weekend af in V11 met Langkamer, uit Bristol. Je zou denken dat de jongens Nederlandse roots hebben, maar niks is minder waar. Sterker nog, de band kwam er in Rotterdam achter dat hun naam een Nederlandse betekenis heeft. En als laatste zien we de op het festival al veel besproken Pink Room. Pink Room, en Left of the Dial geeft nog één keer alles. Er wordt gemoshed, gecrowdsurft en niks of niemand is nog veilig in de zaal. Alle positieve energie van Left of the Dial komt nog één keer samen in een kolkende massa van mensen. Wij gaan, na een heel weekend genieten, onder de blauwe plekken naar huis.