Tekst: Florian Baudouin
Foto’s: Bente van der Zalm

Over iets meer dan een week vindt in het stadje Hasselt een van de grootste festivals van België plaats, Pukkelpop. Vanaf dit jaar hebben de organisatoren besloten een tweede festival aan te bieden, een week ervoor, met een alternatiever en minder uitgebreid programma: Hear! Hear! Kortom, een voorgerecht voor het serieuze werk. Maar het is wel een luxe voorgerecht, want we kunnen optredens van lokale bands bijwonen, maar ook van echte legendes. Voor deze eerste editie zijn niet minder dan 15.000 tickets verkocht en hoewel dit niet het totale aantal beschikbare plaatsen is, is het toch al een behoorlijk aantal mensen dat zich langs de ingang van het festival opstapelt. We zagen Editors, Blood Red Shoes, SONS, Anna Calvi, Whispering Sons, Battles, Wolf Alice, Squid, Future Islands, Pixies en Balthazar.

Zodra we het festivalterrein betreden, horen we al het geluid van gitaren: om half twaalf is Blood Red Shoes net aan hun set begonnen. De festivalgangers zijn nog aan het ontwaken en druppelen door de poorten, dus er zijn niet veel mensen om de show te zien. Maar Blood Red Shoes brengt nog steeds een energieke show vol zware riffs, scherpe ritmes en vocale harmonieën. Het duo (Laura-Mary Carter op zang en gitaar en Steve Ansell op zang en drums) krijgt zelfs nog versterking van een toetsenist en een bassist om het geheel meer diepgang te geven. We lopen dan een paar meter, gaan onder een nevelmachine door en veranderen van podium om SONS te ontdekken, een Vlaamse garagerockband. Een sample van Paul Anka’s “Put Your Head On My Shoulder” is te horen als de band het podium opkomt. Ze laten ons dan een glimp horen van hun garagerock muziek, soms neigend naar post-punk en vaak eindigend met uptempo, bijna metal breakdowns. Deze jongemannen hebben er duidelijk plezier in, wij vinden het een beetje repetitief, maar het is niet echt onaangenaam.

• 

• 

Weer terug op het hoofdpodium; dit keer om singer-songwriter Anna Calvi te bewonderen, die de gitaar ter hand neemt en wordt begeleid door een drummer en een toetsenist. Ze begint met een helder, zwevend intro met galm voordat ze ons verblijdt met haar suave altstem en prachtige gitaarsolo’s. Deze voegt ze samen tot dreigende composities die ons onderdompelen in de Londense onderwereld. Niet voor niets werden verschillende van haar nummers gekozen voor de Peaky Blinders-soundtrack; de muziek valt precies in deze sfeer. Nog steeds op de mainstage zijn we vervolgens aanwezig bij het optreden van Whispering Sons, een Vlaamse post-punk band, die zich ook buiten de landsgrenzen begint te manifesteren met deelnames aan vele festivals en tournees over heel Europa (we herinneren ons hun optreden in Lyon met Balthazar). Hoe dan ook, omdat het een lokale band is, steekt het publiek zijn enthousiasme niet onder stoelen of banken. De diepe en krachtige stem van frontvrouw Fenne Kuppers draagt het geheel briljant en de band slaagt erin om de sfeer in hun nummers langzaam op te bouwen.

• 

• 

Daarna verplaatsen we ons weer naar een van de twee kleine podia om het New Yorkse experimentele rockduo Battles te zien. Dit duo bestaat uit Ian Williams op gitaar en keyboard en John Stanier op drums. Het is een slimme mix van elektronische en versterkte muziek met een sterk gebruik van een looper. Je kunt zien hoe de vele lagen over elkaar heen liggen. Het was een welkome frisse wind op de middag!
En dan is de beurt aan Wolf Alice om de mainstage over te nemen en zij waren misschien wel de band waar we de meeste verwachtingen van hadden. Vorig jaar hadden ze ons namelijk verblijd met hun album “Blue Weekend”, dat de derde plaats had bereikt in onze jaarlijst voor 2021. Vandaar dat we met een zekere opwinding uitkeken om ze vandaag te zien! Het minste wat we kunnen zeggen is dat ze ons niet hebben teleurgesteld. Tussen de constante show van bassist Theo Ellis en de altijd prachtige stem van Ellie Rowsell, was de band vanmiddag op dreef. Bijzonder opmerkelijk was de prachtige akoestische uitvoering van “Safe From Heartbreak (If You Never Fall In Love)” met drie stemmen. Dit was zeker een van de hoogtepunten van de dag. Hierop volgend krijgen we de gelegenheid om Squid hun laatste album “Bright Green Field” live te zien uitvoeren, dat we vorig jaar hebben besproken. Het viel ons op dat de vijf leden van de band op één lijn op het podium waren geplaatst, wat een intieme en vriendelijke sfeer gaf. Muzikaal is het nog steeds even interessant als altijd, niet meer en niet minder dan wat we verwachtten.

• 

• 

We gaan naar het tweede kleine podium om Future Islands te zien, een Amerikaanse synthpopgroep bestaande uit een zanger, een toetsenist, een bassist en een drummer. Het eerste wat opvalt is dat zanger Samuel T. Herring extreem expressief is, voortdurend danspasjes doet en andere mimiek, die de muziek bijna overschaduwen. Afgezien van dat, is het geheel zeer glad, verfijnd en rustgevend. Daarna was het tijd om de legendarische Pixies op het hoofdpodium te zien. De festivalgangers keken duidelijk uit naar dit moment: de mainstage is tot de nok toe gevuld en veel mensen zitten zelfs op het gras om de show op het reuzenscherm te bekijken. De band is niet jong meer en staat wat statisch op het podium, maar muzikaal is het nog steeds ijzersterk en ze brengen zonder enige moeite hun grootste hits, zoals natuurlijk “Where Is My Mind?”, dat als één man door het hele festival wordt meegezongen.

• 

• 

Voor de laatste keer gaan we naar een van de kleinere podia, dit keer om Balthazar te zien, een van de, zo niet dé, grootste Belgische band van het moment. Tegelijkertijd zette de dj-set van The Avalanches de dansvloer op het andere podium in lichterlaaie, en ook de festivalgangers voor Balthazar konden zonder moeite dansen! Inderdaad, Balthazar verblijdt het publiek, dat hen goed kent, met hun funky alternatieve pop-rock met scherpe en efficiënte baslijnen, dit alles onder een lichtshow die de grote avonden waardig is. Maar het optreden van de Belgen wordt al snel overschaduwd door de aanstaande komst van Editors op het hoofdpodium. Zelfs voor het einde van Balthazar’s set zie je al een menselijke vloedgolf richting mainstage gaan voor DE headliner van dit festival. Om 23.35 uur beginnen Editors hun set voor het oog van de festivalgangers, met hun beroemde indierockstijl, pakkende synthesizergelijnen en onstuimige melodieën, gedragen door de krachtige en warme stem van Tom Smith. Smith verplaatst zich heen en weer tussen het centrale podium en zijn pianostoel. Ondanks het late uur en de lange dag liet het publiek het er niet bij zitten en zong de nummers uit volle borst mee. Editors hielden perfect stand en gaven een optreden dat het publiek bijna anderhalf uur lang op het puntje van hun stoel hield.

• 

• 

Het was een grootse dag, zonder onderbrekingen, vol leuke verrassingen en bevestigingen. We kunnen zeggen dat het een geslaagde première was voor dit festival en een mooi voorproefje voor Pukkelpop, waarvoor we elkaar dit weekend weer zullen ontmoeten!

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

•