We werden vanmorgen hoestend en met een verstopte neus wakker na een bijzonder koude nacht. Het hoesten kan te maken hebben met het stof dat door de droogte overal blijft hangen. We zullen deze paar ongemakken opzij moeten zetten, want deze laatste dag van het festival wordt weer een drukke dag, met artiesten om te ontdekken of om opnieuw te bewonderen. Op de zondag van Pukkelpop zien we Meau, Slow Crush, Sea Girls, Nova Twins, Sigrid, Cavetown, Bring Me The Horizon, Glass Animals, Dehd, Ho99o9 en Arctic Monkeys.
Net als gisteren, beginnen we de dag rustig. Aan het begin van de dag is de Marquee al vol en daar ontdekken we de wereld van Meau, een jonge Nederlandse singer-songwriter, die al succes heeft in thuisland, maar ook in Vlaanderen. Zij brengt muziek in folk-pop stijl met teksten in het Nederlands. Meau wordt begeleid door een akoestische gitaar, ondersteund door de galmende melodieën van een elektrische gitaar en lagen synthesizer die alles een atmosferisch gevoel geven. Haar composities zijn meestal rustige ballads waarin ze haar gevoelens uit. Soms gaan het een beetje richting pop-rock met wat gitaarsolo’s. Bente, een andere Nederlandse zangeres, kwam zelfs op het podium om een duet te zingen. Het voorlaatste nummer ‘Dat Heb Jij Gedaan’ werd door het publiek opgepakt. Aan het eind van dit lied leek Meau in ongeloof en was zichtbaar ontroerd. Na slechts één album heeft Meau het buskruit nog steeds niet uitgevonden, maar ze draagt haar composities opmerkelijk en ontroerend, en dat is alles wat we van haar vragen. (FB)
Meteen daarna gaan we naar het podium van de Club om de set van Slow Crush te zien, die thuis spelen voor een redelijk volle zaal. Vanaf de eerste minuten hebben we snel door in welk post-rock/shoegaze universum ze ons willen brengen. Het is heel sfeervol met veel effecten, galm, een heel zachte stem die als instrument wordt gebruikt en opgaat in het geheel en een beetje aan Sylvaine doet denken. De ritmische bas en drumpartijen brengen precies de juiste hoeveelheid heavyness. Het publiek luistert aandachtig naar dit alles, maar we hadden toch iets meer verwacht. (FB)
Tja, je vraagt zowel van de band als het publiek best veel om twee uur ’s middags als de zon knettert. Ga er maar aanstaan om de mensen die al twee nachten slecht hebben geslapen wakker te schudden met dit hete weer. De band moet op de Main Stage dus net een tandje harder werken en het publiek moet zich toch nog iets meer uit rekken om uit de relax stand te komen. Op zich is Sea Girls een band die hier geschikt voor is. Niet heel bekend, maar met nummers in hun set die bij veel mensen herkenning oproepen en de indierock is aanstekelijk. Maar wat moeten ze er hard aan trekken! Rond het derde nummer gebeurt er in de voorste regionen wel wat maar de tweede helft van het veld blijft toch wat achter. Aan gitarist Rory Young zal het niet liggen, die springt als een bezetene en benut zo het hele podium. Vrij laat worden de bekendere nummers zoals ‘All I Want To Hear You Say’ gespeeld en dan komt het los. Misschien hadden ze dat beter al eerder in de set kunnen doen, want Sea Girls verdient meer respons. (SH)
We wisten al een beetje over de wereld van Nova Twins voordat we ze vandaag zagen, met name door te luisteren naar hun eerste album Who Are The Girls?, dat in 2020 uitkwam. Dat gezegd hebbende, we hadden niet verwacht zo’n klap in ons gezicht te krijgen! Allereerst worden de vele elektronische geluiden die we horen allemaal geproduceerd door de gitaar en de bas van het duo, waarop veel effecten worden toegepast. De mix tussen hip hop, r&b en metal, hoewel ongebruikelijk, is bijzonder vloeiend en geslaagd. Er schuilt ontegenzeggelijk veel talent in deze twee meiden, zowel in de originaliteit van hun stijl en hun composities, als technisch, met name wanneer de bassiste Georgia South een ebow hanteert met ontstellende behendigheid. Ze hebben er geen moeite mee om de zaal in te duiken. Het dup gaat tot wel twee keer het publiek in om in het midden van de zaal te spelen. (FB)
En passant pikken we een stuk van het optreden van Sigrid mee. Wat een vakvrouw zien we hier staan! Vanmorgen vroeg is de band vertrokken vanuit Noorwegen om hier te staan. Alsof het niks is bouwt ze samen met het publiek in de Marquee een feestje. Opvallend is haar heldere stem en haar naturel uitstraling. Helaas voor de Bring Me The Horizon fans zingt ze wel de single ‘Bad Life’, maar komt Oli Sykes niet meezingen. (SH)
Een heel andere ervaring hadden we bij Cavetown een zanger uit de DIY bedroom pop scene. Door veel getipt als een must-see, dus die wilden wij ook wel bekijken. Zijn stem klinkt wat dromerig en dat past goed bij de slaapkamerliedjes. Live krijgen deze wel wat extra pit door de muzikale ondersteuning van de stevige band. Met name de gitarist lijkt een leraar die Cavetown laat zien hoe je op een podium speelt en het publiek betrekt. Er zijn voldoende liefhebbers die bekende liedjes met geloei ontvangen en gretig meezingen, maar de niet-liefhebbers worden er moeizaam bij getrokken. Het optreden van Cavetown laat zien dat liedjes live niet altijd beter uit de verf komen en dat het soms beter is om ze gewoon thuis in je slaapkamer te blijven zingen. (SH)
Aan het eind van de middag gaan we terug naar de Main Stage voor de set van Bring Me The Horizon. De band begint met de klassieker ‘Can You Feel My Heart’ om meteen ieders aandacht te trekken, alvorens over te gaan op nummers van de laatste vier albums, vooral het laatste: Post Human: Survival Horror. We merken dat de stem van Oli Sykes een beetje moeite heeft om het bij te houden en we vragen ons af of hij het publiek niet een paar keer mee liet zingen, gewoon om zichzelf te redden. We kunnen ons niet voorstellen dat Sykes bijvoorbeeld ‘Diamonds Aren’t Forever’ na een anderhalf uur durende show nog zou kunnen volhouden. De houding van Oli Sykes is opmerkelijk. Hij komt op met een capuchon over zijn hoofd die hij niet meer af doet, er is een totaal gebrek aan positieve emoties op zijn gezicht en hij heeft weinig interactie met het publiek… Waarschijnlijk een van zijn mindere dagen, althans dat hopen we. (FB)
En dan is het weer tijd om de mensenmassa door te ploegen en naar een volgende tent te gaan voor Glass Animals. Deze treffen we in een bomvolle Marquee. Dat is niet gek als we ons bedenken hoe ‘Your Love (déjà vu)’ een grote zomerhit is en ‘Heat Waves’ voorbij kwam in de voetbalgame FIFA 21. De andere nummers van de band zijn niet minder pakkend en we verwachten een set waar er non stop gedanst kan worden. Zanger Dave Bayley is een sympathieke frontman, die constant contact met het publiek probeert te zoeken. Zo feliciteert hij iemand met zijn verjaardag, werpt vrolijke blikken het publiek in en gooit halverwege de set een ananas het publiek in. Alleen maar goede ingrediënten voor een fijne show, maar puntje bij paaltje ontbreekt er toch iets voor ons. Alles is net iets minder pakkend en het minder cleane geluid dan op de plaat haalt er een poprandje af. Het publiek is duidelijk overtuigd, en dat heeft uiteindelijk altijd gelijk. (BZ)
Dit trio Dehd uit Chicago maakt muziek die niet heel eenvoudig in een hokje te plaatsen is. Het is een mengeling van postpunk, surfrock en dreampop. Ze hebben een aantal pakkende nummers zoals ‘Lucky’ en ‘Loner’ die het goed doen op een festival als dit. Het ligt niet al te ingewikkeld in het gehoor en er valt goed op te dansen. Dehd zorgt voor een gemoedelijke sfeer, al noemt zangeres Emily Kempf zich wel een bitch omdat ze niks ziet in corrigerend ondergoed. Maar ieder z’n ding, zegt ze wijs. (SH)
Na een mooie show van Oscar and the Wolf op Main Stage duiken we het krankzinnige universum van de Amerikaanse band Ho99o9, tijdens ons laatste bezoek aan de Backyard (helaas). Na hun in 2017 verschenen eerste album United States of Horror, bracht de band dit voorjaar hun tweede opus Skin uit, geproduceerd door Travis Barker van Blink-182. Er zijn geen instrumenten aanwezig op het podium. Eaddy, verantwoordelijk voor de gitaar-, bas- en synthesizerpartijen, zal gewoon gewapend zijn met een microfoon, en de instrumentale partijen zullen worden gezonden door theOGM, tweede zanger, die achter draaitafels staat. Deze laatste is verontrustend uitgedost, met geklauwde vingers en een soort bonnet die hij uiteindelijk afdoet om een opgemaakt gezicht te onthullen, of een masker, we kunnen niet echt onderscheiden wat het moet voorstellen. Maar Ho99o9, waar hebben we het eigenlijk over? Nou, het is een oneindig aantal invloeden variërend van hip-hop tot metal tot punk. Je zou kunnen zeggen dat het “een soort grote hardcore metal rap” is. Het is pure waanzin: de twee kerels schreeuwen en rappen woedend over metal-instrumentale stukken met grote dreigende riffs, waarbij ze altijd zeer beweeglijk zijn en niet aarzelen om dichter bij het publiek te komen, zoals alle bands die we in de Backyard hebben gezien, tenslotte. (FB)
De verwachtingen voor het optreden van de headliner van vandaag zijn hoog gespannen. Je merkt het de hele dag. Zagen we vrijdag veel mensen in Slipknot shirts, vandaag voert Arctic Monkeys shirts de boventoon. De vraag is natuurlijk welke Arctic Monkeys we te zien krijgen, horen we veel oud repertoire, of vooral nummers van het zoetere album Tranquility Base Hotel & Casino? We hoeven natuurlijk niet helemaal in het duister te tasten, aangezien ze de avond ervoor op Lowlands stonden en er ook van andere optredens al wat informatie was doorgekomen. Maar goed, voor vanavond wordt de spanning nog even opgevoerd. De band opent met ‘Do I wanna Know’ en dat zet de toon, want er worden veel nummers van het album AM gespeeld. In een rap tempo werkt Arctic Monkeys de set af, vakkundig en degelijk dus we hebben weinig te klagen, maar om eerlijk te zijn hebben we eerder op de dag wel meer passie gezien. Maar goed, Arctic Monkeys hoeft ook niet het publiek voor zich te winnen, dat heeft zich al bij de eerste tonen overgegeven. Doordat het publiek meezingt en dans is er interactie, maar dat komt niet zozeer vanuit het initiatief van de bandleden zelf. We merken dat achterin de aandacht zelfs een beetje verslapt. Er zijn gelukkig voldoende hits om de mensen ook daar weer bij de les te krijgen. (SH)
Dit is hoe deze mooie 2022 editie van Pukkelpop tot een einde komt. We gaan allemaal terug naar huis, naar Nederland voor sommigen, naar Frankrijk voor anderen, met onze hoofden vol melodieën en herinneringen voor de volgende paar weken. Er is geen tijd om nostalgisch te zijn over deze festivalperiode, want er zijn genoeg andere concerten waar we naar toe zullen gaan!