Tekst: Susanne van Hooft
Foto’s: Lillie Eiger

Als jong meisje zag Dylan (echte naam: Tash Woods) al voor zich hoe ze in het Wembley stadion zou staan. Op haar elfde stond ze met haar band voor publiek en nu op haar 22e heeft ze daadwerkelijk in Wembley gestaan, als support van Ed Sheeran. Hoewel ze een poppy uitstraling heeft, zijn haar invloeden ook uit de alternatieve hoek. Sinds 2019 is ze op zoek naar haar eigen geluid variërend van elektronische synth pop songs )’Good Enough’) en piano ballads (‘IKWYDLN’). Nu lijkt ze op koers met haar eigen geluid: popmelodieën, ondersteund met groezelige gitaren, en eerlijke inkijkjes in haar leven met haar teksten. De single ‘Girl of Your Dreams’ is net uitgebracht en binnenkort start haar eerste eigen headline tour, dus hoog tijd voor een nadere kennismaking.

Op dit moment lijkt alles wat je overkomt een sprookje. Maar is er een keerzijde aan dit alles? 
Het is absoluut bizar op dit moment. Ik denk dat elke baan een keerzijde heeft. Voordat ik in de muziek ging, besefte ik niet dat het een 24 uur per dag 7 dagen per week baan zou zijn. Er is heel weinig tijd voor iets anders, maar dit is waar ik van hou. Al die fans in de zaal als ik speel maakt het allemaal de moeite waard. Het is als een nieuwe familie.

Het lijkt alsof je bijna uit het niets in het voorprogramma van Bastille of Ed Sheeran stond. Was je voldoende voorbereid op deze grote shows en grote podia? 
Ik denk niet dat je je ooit op zoiets kunt voorbereiden. In mijn hoofd speelde ik al jaren op deze grote podia haha, dus ik denk dat dat veel heeft geholpen. Het voelt wel echt alsof mijn muziek daar op die grote podia past. Het was dus niet echt een kwestie van omgaan met een grote stap, het was meer de vraag of ik klaar ben voor deze stap. Ik had het zeker niet kunnen doen zonder mijn band. Het zijn mijn favoriete mensen op deze planeet en de wetenschap dat ze achter me stonden heeft veel geholpen.

Wat doen jullie altijd voordat jullie het podium opgaan?
We luisteren ALTIJD naar ‘Thunderstruck’ van AC/DC voor we opgaan, en we hebben ook een liedje dat we altijd doen. Ik moet ook altijd plassen.

Je hebt in het voorprogramma gestaan van veel verschillende acts. Yungblud, Bastille en Ed Sheeran hebben allemaal een ander soort publiek. Kun je het typische Dylan-publiek beschrijven?
Nou, ik heb nog maar vier shows gehad, dus het is moeilijk te zeggen, maar van de laatste zou ik zeggen dat het een soort Yungblud publiek is. Ongelooflijk loyaal en toegewijd, die extreem hard schreeuwen en zingen!

Hoe is je relatie met je fans?
We zijn allemaal erg close. Ik praat veel met ze. Dat is wel grappig voor iemand die terugdeinst voor liefde en zich snel klein maakt maar hou ik echt waanzinnig veel van ze. Zij zijn de reden dat ik ben waar ik ben, alles is voor hen. Doordat zij de liedjes oppakken, kan ik me laten horen en voelen ze wat ik voel. Muziek is als eten, iedereen houdt van andere dingen dus ik ben niet zo boos als ‘mensen’ niet houden van wat ik doe (hoewel ze het fout hebben lol) maar als het gaat om de fans en die zijn super belangrijk voor mij. 

Je vader speelde een rol in je keuze om de muziek in te gaan. Wat is zijn reactie op dit alles? Is hij beschermend of juist een cheerleader aan de zijlijn?
Hij leeft zijn droom na, dat is zeker. Hij is erg trots, en nu er een klein beetje succes is denk ik dat hij zich veel beter voelt over mijn keuze om dit als beroep te doen. Een paar jaar geleden zag het er niet zo veelbelovend uit, en ik kon zien dat hij als verzekeringsman een beetje op zijn hoede was!!! Ik denk dat hij al het bovenstaande is, beschermend als het moet, en aan de zijlijn als het kan.

Wat was het meest indrukwekkende moment van het afgelopen jaar?
Latitude Festival zeker. Het was echt een thuiswedstrijd! Ik ging al altijd met mijn ouders naar dat festival, dus het was een echte mijlpaal om op de MainStage te spelen. Ik ben zo’n beetje opgegroeid op dat festival. Ik heb er al mijn favoriete bands ontdekt, ben er uit elkaar gegaan, heb er mijn eerste optreden gespeeld… het betekende enorm veel. 

Wat was het pijnlijkste moment waar je het afgelopen jaar veel van geleerd hebt? 
Neem geen spontane tatoeages van vrachtwagenchauffeurs op tournee. Het is een wonder dat het niet geïnfecteerd is geraakt. 

Je muziek heeft twee kanten, aan de ene kant zijn het net anthems, gemaakt voor een groot publiek, aan de andere kant is het subtiel en gelaagd. Zoek je deze balans bewust?
Ik denk niet dat iets van mijn schrijven momenteel bewust is. Het gebeurt gewoon zoals het gebeurt. Ik probeer er niets van te maken, ik schrijf gewoon over hoe ik me voel en stel me voor hoe het live zou klinken.

Wie is jouw ‘Girl of your dreams’? (vrouwelijke inspiratiebron)?
Overduidelijk Taylor Swift. Die vrouw heeft meer gedaan voor de muziekindustrie dan de muziek alleen. Ze heeft een pad uitgesleten dat de rest van ons vrouwelijke artiesten in spe in staat stelt om te slagen, en duidelijk gemaakt dat het oké is om ons zo te voelen, dat we niet maar één ding hoeven te zijn. Ik kan zo nog wel even doorgaan.

Je inspireert zelf veel jonge vrouwen. Ben je je daarvan bewust?
Ik weet dat sommige mensen naar me kijken en dus ben ik me inderdaad super bewust van bepaalde dingen. Maar het is lastig omdat ik per slot van rekening gewoon een onhandige 22-jarige ben met een zeer chaotisch persoonlijk leven die liedjes schrijft. Ik groei tegelijk met hen op. Natuurlijk wil ik hen koste wat kost beschermen, en dus doe ik mijn best om zelfverzekerd te zijn en niet onzeker te zijn over mezelf, want ik zou nooit willen dat zij zich zo zouden voelen. Maar het is een vreemde weg om te bewandelen als je zo geïnspireerd bent door veel mensen, om dan nu daadwerkelijk een inspiratie voor iemand anders te zijn. Het is nog niet helemaal tot me doorgedrongen.