Tekst: Sarah Fluit
Coverfoto: Bente van der Zalm; foto in tekst: Ivana van der Zant

Frank Carter & The Rattlesnakes maken in your face hardcore (post)punk. Na hun mega succes op Pinkpop stonden ze deze maand 2 keer in een ramvol TivoliVredenburg. Wij mochten Frank Carter en Dean Richardson (gitarist) voor de show een aantal vragen stellen.

Wat was jullie eerste echte aanraking met muziek?
Dean: Mijn vader is gitarist. Ik sliep vanaf jongs af aan in hoekjes van pubs wanneer hij daar met zijn band aan het spelen was dus ik zat er vanaf jong al in. Mijn moeder is deel van de Elvis fanclub dus ik kreeg het van allebei de kanten al vanaf jongs af aan mee. Ik realiseer me nu pas hoeveel geluk ik daarmee omdat dat niet het geval is voor iedereen. Er was constant muziek aan in ons huis, stilte mocht eigenlijk niet.
Frank: Eerlijk gezegd, voor mij is het hetzelfde, mijn vader was DJ dus er was altijd wel muziek aanwezig in huis. Eén van mijn vroegste herinneringen met muziek is dat ik gewoon aan het rond dansen was in huis, en nu doe ik dat met mijn dochtertje.

Jullie hebben onlangs de single ‘The Drugs’ uitgebracht met Jamie T, hoe was het om met hem te werken?
Frank: Het ging goed, hij is geweldig en ik ken hem al een lange tijd. Ik wou al een lange tijd een keer met hem samen maar het kwam er toen gewoon nooit van. Tijdens de pandemie belde hij mij random op en zei hij: “Ik ga een album maken” en hij had het idiote idee om een album te maken met 80 liedjes en ik zei: “Jamie, dat is een slecht idee”. Uiteindelijk begonnen we wat Misfits liedjes te zingen en dat was heel leuk, toen zijn album uitkwam stuurde ik hem een berichtje en zei: “Ik vind het te gek, het is geweldig”. De week erop zat ik in de studio en vroeg ik Jamie of hij ook op ons album wilde spelen.
Dean: Het was zo leuk, nietwaar. Ik denk dat je zo weet dat die dingen juist waren. Het is belangrijk om met iemand naar de studio te gaan die je vertrouwt, je moet je ontspannen voelen. Ik had hem nog nooit eerder ontmoet, we brachten die dag door in de studio en het voelde meteen goed. Zo weet je dat het goed gaat klinken.

Wat was een van je favoriete momenten op tour?
Dean: Sommige van mijn favoriete momenten waren deze zomer, de pandemie was een grote factor bij het toeren. Daarvoor waren we tien jaar niet op tournee, de enige kloof die we hadden was de pandemie.
Frank:  Wat het voor ons als band en als mensen deed, het gaf ons een heel nieuw perspectief op wat we hadden en wat we dan zouden kunnen verliezen. Het niveau van waardering dat ik nu heb voor touren en muziek is waanzinnig. Ik ben er kapot van dat ik het ooit als vanzelfsprekend heb beschouwd. Als je erin zit en je doet het tien jaar lang elke dag in drie bands, dan is het werk, weet je. Nu ga ik elke dag met veel plezier naar mijn werk, nu doe ik er alles aan om ervoor te zorgen dat ik me 200% goed voel als ik het podium op loop. 

Touren is natuurlijk iets heel leuks en een kans die niet veel mensen krijgen maar word het touren niet saai?
Frank: Saai? Nee.
Dean: Nee, het reizen kan heftig zijn. Ik denk dat je er snel achter komt of je iemand bent die van reizen houdt of niet. Ik denk dat als je dat niet doet, je dit werk niet doet. De hoeveelheid tijd die we onderweg doorbrengen versus op het podium is enorm. Daar moet je dus van genieten.
Frank: Je bent altijd in beweging. Je doet altijd iets op een nieuwe plek. Touren is niet voor iedereen weggelegd, maar saai is het zeker niet. Ik weet wat je bedoelt, ik zie bijvoorbeeld veel lounges en veel hotels. Maar ik vind het nooit saai.

Je shows zien er altijd krankzinnig uit, het publiek wordt altijd gek en de sfeer ziet er onwerkelijk uit. Zijn jullie ooit geblesseerd geraakt op het podium?
Dean: Ik ben momenteel geblesseerd, dus ja, dat doen we. Deze doet echt heel veel pijn haha. We hebben elkaar allebei in een rolstoel naar huis gebracht. Frank blesseerde zich bijvoorbeeld in Berlijn aan zijn enkel.
Frank: Dean brak bijna zijn enkel in Polen, hij sprong van het podium. Ik deed een frontflip van het podium en ik blesseerde mijn rug. Ik weet niet precies hoe dat gebeurde.

Dat klinkt pijnlijk, denk je dat de blessures en gekte op het podium allemaal deel uitmaken van je podiumpresentatie?
Dean: Ik denk het niet. 
Frank: Ik denk dat wanneer we een show doen en we ons op het moment bevinden dat alle logica uit het raam verdwijnt. Je risico-inschatting is niet aanwezig en je leeft in het moment. Soms is dat moment dat je van het hoogste punt in de kamer springt, en ik leef graag als een kind. Ze hebben gewoon het meeste plezier, ze ervaren het leven gewoon en ze zijn onbevreesd en roekeloos.
Dean: Kinderen proberen zichzelf geen pijn te doen. We proberen onszelf geen pijn te doen, maar het gebeurt gewoon.

Wat is het gekste dat een fan heeft gedaan tijdens een show?
Frank: Soms nemen fans gewoon beslissingen en denk je: “Hier heb je niet over hebt nagedacht”. Gisteravond sloop dit meisje onder de barrière op het podium door, passeerde de beveiliging, rende het podium op en rende langs me heen en maakte de sprong. Ik had het gevoel dat ze die sprong onmogelijk kon maken. Ze landde op de barrière en viel gewoon.

Waar kwam het idee vandaan van de moshpit van de vrouw die jullie bij elke show hebben? (Dit is een vast onderdeel in de shows van Carter)
Frank: Ik denk dat elke artiest dat een onderdeel van de show zou moeten maken, totdat het rock-‘n-roll-landschap echt gelijk is en totdat er geen vrouwenhaters meer naar rock-‘n-roll-optredens komen. Elke band zou er een prioriteit van moeten maken, want dat is het minste wat we kunnen doen. Als blanken hebben we al te veel ruimte ingenomen, ik denk dat het nu onze plicht is om dat echt na te streven en een veilige ruimte voor iedereen te creëren, en zoals ik al zei, we hebben een platform, dus we hebben de verantwoordelijkheid om dat te gebruiken goed. Er is niets dat ik meer haat dan bands die nog steeds dezelfde oude retoriek van glamrock-shit uit de jaren 60 voeren. Het was toen niet cool en het is nu zeker niet cool.