Tekst: Marieke Weeda
Foto’s: Anne Brans
Singer-songwriter Maggie Rogers zou eigenlijk vorig jaar al in Nederland spelen, maar moest deze show toen uitstellen. Vandaag is het dan eindelijk tijd om het langverwachte optreden te zien. Rogers heeft twee studio-albums op haar naam en heeft het op Instagram alweer over een derde waarover we in de zomer meer horen. Hierbij staat ze zelfs twee nachten achter elkaar in de Melkweg.
Het voorprogramma wordt verzorgd door Del Water Gap. Ooit een band waar Rogers ook deel van uitmaakte, nu het soloproject van Samuel Holden Jaffe. Met elektrische gitaar, drums, een hele hoop energie en een rijtje catchy indiepop nummers krijgt hij het publiek al aan het springen. Met een cover van Avril Lavigne’s complicated krijg je menig zillenial helemaal enthousiast. Het lijkt haast wel zijn eigen show, zo goed als hij het publiek meekrijgt.
De energie die door Del Water Gap al door het publiek zoemt wordt door Maggie Rogers vanaf de eerste seconde doorgezet. Zij springt het podium op en zet meteen Overdrive in. Ze beweegt zich kriskras over het podium, staat geen seconde stil, en het publiek danst tot de achterste persoon in de zaal met haar mee. Dit energieniveau blijft eigenlijk de hele show op dit hoge peil. Rogers straalt zichtbaar genot uit, vergezeld door vijf bandleden die er minstens net zo veel plezier in hebben. Nummer na nummer blijft ze dansen en haalt ze uit met hoge noten, waarin geen onzuivere noot te bekennen is. Aan beide kanten heeft ze gitaristen die ook de achtergrondzang verzorgen, wat voor een prachtig geheel zorgt.
Na te hebben verteld dat ze speciaal voor deze solstice (de dag van het jaar met het langste licht) wit en goud heeft aangedaan, krijgt ze een akoestische gitaar in handen. Dit lijkt even wat rust te suggereren, maar niets is minder waar. Ook de rustigere nummers brengt zij onverminderd krachtig.
Naast een vlekkeloze performance heeft ze ook nog oprechte aandacht voor het publiek. Het nummer Horses wordt opgedragen aan een fan voor wie het de 20e show is, een ander nummer aan een dolenthousiaste piepjonge fan op het balkon. Overal in de zaal wordt meegezongen recht vanuit het hart, van verschillende groepjes is Rogers benieuwd waar ze vandaan komen.
Rogers straalt zoveel kracht uit dat je zou denken dat ze niks anders gewend is dan een (terecht) laaiend enthousiast publiek. Toch is ze zichtbaar van haar stuk als de crowd maar blijft klappen na het spelen van light on. Als ze hierna That’s where I am speelt, zingt het publiek zo hard dat ze er weer even stil van is. Tijdens de toegift benadrukt Rogers nog een keer hoe dankbaar ze is voor het prachtige publiek dat op haar shows afkomt. Ze zegt dat het lange licht van de midzomernacht in de Melkweg te voelen is en dit kunnen wij alleen maar beamen.
De aandacht van een gevulde Melkweg anderhalf uur lang volledig vasthouden kan een hele taak zijn, maar Rogers lijkt dit moeiteloos af te gaan. Met haar enthousiasme en ongelooflijk krachtige stem betovert zij het publiek van begin tot einde, waarbij niemand, van vooraan bij het podium tot achteraan bij de bar, heeft stilgestaan.
