Tekst: Florian Baudouin en Susanne van Hooft
Foto’s: Bente van der Zalm
De ochtend was wat grauw, maar de zon breekt door als de vrijdag van Pukkelpop echt van start gaat. De line-up van vandaag is bomvol bands die de moeite waard zijn om te bekijken. Met de grote menigte van het uitverkochte festival en de grote afstanden die tussen de verschillende podia afgelegd moet worden lukt het niet om een kloppend verlanglijstje te maken. Met het mes op de keel maken we een keuze en we zien Billie Eilish, Boygenius, Yungblud, You Me At Six, Froukje, Rolo Tomassi, Zulu, DIRK. en Hannah Grae.
We beginnen deze editie met een terugkeer naar de Backyard, de meest ondergrondse, alternatieve scène van het festival, waar we vorig jaar veel tijd hebben doorgebracht. Het is erg veranderd! Het podium is nu in de open lucht en ziet er niet meer uit als een in verlaten loods. Met de zon die op deze vrijdag hard op ons inbeukt, is het niet ideaal, maar je moet niet kieskeurig zijn. Dus maken we ons klaar om Zulu live te ontdekken, een Amerikaanse hardcoreband met hiphop- en soulinvloeden, uit Los Angels, zoals ze zelf graag zeggen. Er hebben zich al aardig wat mensen voor het podium verzameld, maar er is nog genoeg ruimte om te bewegen. Op de achtergrond is een pan-Afrikaanse vlag te zien, samen met een afbeelding van Afrika en de naam van de band.
Na een korte sample komen de vijf bandleden, allemaal Afro-Amerikanen en gekleed in outfits die doen denken aan traditionele Afrikaanse kleding, het podium op. Ze beginnen met een vette riff, en we zijn even verbaasd als we zien dat het magerste lid van de band enorme grommen begint te geven. Net als de drummer, altijd met een glimlach op zijn gezicht, is de band joviaal en nemen ze hun ruimte goed in. De nummers zijn over het algemeen kort, waardoor ze genoeg tijd hebben om hun boodschappen, waarvan de meeste ten gunste van Afro-Amerikanen zijn, uit te schreeuwen tegen een achtergrond van zware riffs. De nummers worden afgewisseld met samples, soms hiphop, soms soul, waarbij ze van de gelegenheid gebruik maken om zichzelf voor te stellen en het publiek te bedanken. Het publiek blijkt bijzonder heet voor een vroege set, met een paar vaste hardcore pits die kung fu shots de lucht in sturen. Het is een express set, want er wordt aangekondigd dat het 55 minuten zal duren, maar het duurt maar een minuut of twintig. Voordat we het weten is de set voorbij, maar dat doet niets af aan de kwaliteit van het optreden en de energie die de vijf jongens tentoonspreidden. (FB)
Trouwe luisteraars van het CHAOS uurtje op Pinguin Radio hebben het nummer ‘Stay Indoors’ vaak voorbij horen komen in coronatijd. Vandaag zien we de band weer op Pukkelpop in een lekker gevulde Marquee. DIRK. is een perfecte act zo aan het begin van deze dag. De festivalgangers zijn nog vol verwachting en gewillig, de muziek nodigt als vanzelf uit om los te gaan. We kunnen de spieren wat losmaken en warmen ons lekker op. Tja, en daar zeg je wat, want wat is het heet, ook in de Marquee. Dat lijkt de bandleden en aardig wat enthousiastelingen niks te deren, maar een ander deel van de mensen doet het wat rustiger aan en houdt het bij het losmaken van de nekspieren. Eindigend met de hit ‘No’ Laat DIRK. alle remmen los. Zo, dat is nog zo’n fijn begin van ons Pukkelpopweekend! (SH)
Eerste stop op de mainstage voor de Nederlandse zangeres Froukje. Na een elektro-intro gespeeld door de muzikanten, verscheen het jonge talent onder het gejuich van het publiek, dat haar goed kende. Froukje opende met “Groter Dan Ik”, een van haar eerste singles en haar eerste grote hit. Haar coupletten zijn vaak erg ritmisch, grenzend aan rap, en haar zachte, lage, bijna minachtende stem heeft iets heel pakkends. Het is natuurlijk erg pop, maar heel aanstekelijk, en daar houden we van! Zoals vaak het geval is bij popartiesten, is er live veel meer versterkte instrumentatie dan in de studio, waaronder deze heerlijke gitaarsolo met getik aan het einde van “Groter Dan Ik”. Froukje weet ook hoe ze emotioneler kan zijn, zoals op “Licht En Donker”, dat begint als een pianoballad voordat het terugkeert naar de gebruikelijke electro-elementen. Ze warmt het publiek op voor het laatste nummer, haar hit “Ik Wil Dansen”, dat uitnodigt om te dansen en zo je gedachten van de problemen van morgen af te halen. We maken ons een beetje zorgen over het gebruik van autotune live op het podium, maar hé… het is niet zo erg (FB).
Terwijl we inmiddels snakken naar schaduw en de plek waar zonnebrandcrème wordt uitgedeeld, belanden we in de Lift. Daar horen we de lekkere muzikale tonen van Hannah Grae met haar band. Grae heeft in april een debuut uitgebracht. Het titelnummer ‘Hell is a Teenage Girl’ is een indrukwekkend nummer dat vol overgave wordt gebracht. Soms lijkt Grae zelf een beetje een act op te voeren van meisje met pruillip en dat is zonde, want de muziek is dan wel niet heel vernieuwend, maar toch echt wel aangenaam. Zeker wanneer de stukken wat steviger zijn en de muzikanten zich verliezen in hun muziek, komt het sterk over. De cover ‘What’s Up?’ van 4 Non Blondes lijkt Grae op het lijf geschreven, zo soepel rolt het van het podium. Zowel band als publiek zet de versnelling in en het wordt gezellig. Toch is het echt te warm voor een moshpit, dus dat zit er hier vandaag niet in. (SH)
Met een carrière die bijna twintig jaar omspant en zes albums omvat die variëren van psychedelische post-hardcore en emo-rock tot black metal, staat de Britse band Rolo Tomassi, onder leiding van zangeres Eva Spence, op het punt om ons te laten zien hoe hun liveshows zijn. Nadat ze met een sample op de planken zijn verschenen, beginnen ze met ‘Drip’, waarbij Eva Spence haar hart eruit schreeuwt, in contrast met haar dansbewegingen en sierlijke manier om de ruimte in te nemen. Merk op dat er geen bas is. Toetsenist James Spence (de broer van de zangeres) begint het volgende nummer met het verlaten van zijn instrument om de rol van tweede stem op zich te nemen, wat hij blijft doen nadat hij is teruggekeerd naar zijn keyboard, zonder gebrek aan meesterschap. De nummers variëren tussen extreme brutaliteit en momenten van melodieuze adempauze, waarbij er opnieuw een mooi contrast is tussen Eva Spence’s schreeuw en haar zoete heldere stem. Er zijn momenten van rust, zoals de pianopassages, die heftig worden afgebroken om weer te beginnen met brute passages, waarbij er indrukwekkende drumpartijen zijn tussen blastbeats en galopperende dubbelpedalen van formidabele effectiviteit. Het is een snikhete middag en de zon schijnt volop, dus een speciale vermelding voor het publiek, dat in groten getale opdaagt in de zon, en voor de band voor dit prachtige vertoon van energie. (FB)
Het album van de Belgische rock/mathrockband Brutus stond hoog in ons lijstje van beste albums 2022. Terecht dan ook dat de Marquee uitpuilt voor dit trio. Het is er werkelijk prop en propvol. Sterke nummers zoals ‘War’, ‘Brave’, Liar’, Sugar Dragon’ en ‘What Have We Done’ denderen als een golf over het publiek heen. Af en toe even adem halen wanneer een liedje teder wordt opgebouwd, om vervolgens weer in de meegesleurd te worden in de stroomversnelling. Eerlijk is eerlijk: de band heeft met de geweldige stem van drummer/zangeres Stefanie Mannaerts, een sterke troef in handen. Zowel in de rustigere nummers als wanneer ze voluit gaat blijft de stem vol en krachtig zonder zich te overschreven. Brutus volgend jaar op de main stage? (SH)
Het is de beurt aan de moderne Britse poprockleiders You Me At Six om het Backyard-podium te betreden. Drummer Dan Flint arriveert in zijn eentje en trapt af met een paar riffs voordat hij wordt vergezeld door de rest van de band, gekleed in colberts en witte T-shirts. De toon is meteen gezet: de jongens uit Weybridge barsten van de energie en zijn er om plezier te maken, alle vijf, en waarom ook niet met de paar honderd mensen die zijn gekomen om ze te zien! De warme, krachtige zang van Josh Franceschi draagt de nummers perfect, net als de efficiënte ritmes van Flint, die je uitnodigen om te feesten en te dansen, want ze hebben iets van een dansvloerklop. De band betrekt het publiek er ook bij door instructies te schreeuwen om een moshpit te beginnen voor “Bite My Tongue”, wat heel effectief blijkt te zijn in het midden van de massa, waarna het hele publiek begint te dansen op “What’s It Like” en nog meer op “Suckapunch”, waarbij het publiek van de eerste naar de laatste rij springt, voordat ze eindigen met een hoge noot met “Beautiful Way”, waarbij Franceschi’s stem geen tekenen van zwakte vertoont. (FB)
Al voordat het Britse enfant terrible Yungblud opkomt, maakt hij zichzelf en de menigte al warm door indringend in de camera te kijken. Hij neemt nog een trekje van een joint en schiet dan als een kogel uit een kanon het podium op. Van te voren waren we benieuwd of hij de verwachtingen op de main zou kunnen waarmaken. Maar de show opent met het opzwepende ‘21 Century Liability’ en dan blijkt dat hij het publiek goed kan inpakken. Het duurt niet heel lang of hij krijgt de meute van voor tot achteraan mee. Yungblud heeft inmiddels genoeg pakkende nummers op zak, zoals ‘Lowlife’, ‘Anarchist’ en ‘Parents’ en de rol van rebel speelt hij met verve. Ja, Yungblud is inmiddels een terechte main stage act voor Pukkelpop. (SH)
Wat een contrast vormt het optreden van Boygenius met de act van Yungblud. Hier geen ego’s die zich druk maken en een show neerzetten: dit zijn professionele muzikanten die een set spelen. De drie vrouwen die Boygenius vormen (Phoebe Bridgers, Julien Baker en Lucy Dacus) hebben elk hun eigen carrière; hier op het podium zijn ze alle drie gelijk. Ze spelen een afwisselende set, waarbij dan weer de een en dan weer de ander de lead neemt. Op de uptempo nummers klinken ze steviger dan op het album. Bij de rustigere nummers krijgen ze de Marquee muisstil. Deze is dan ook wel gevuld met liefhebbers; elke aankondiging van een nieuw nummer wordt met gejuich ontvangen en liedjes worden grotendeels meegezongen. De sfeer is relaxed en spontaan wordt jarige Phoebe Bridgers toegezongen. Een mooi moment is het als Phoebe Bridgers tijdens het indrukwekkende ‘Letter to an Old Poet’ naar het publiek toe gaat. Op dat moment voelt de Marquee als een grote huiskamer. De set werkt gestaag toe naar een hoogtepunt, maar helaas komt dan de concurrentie met Billie Eilish om de hoek kijken, want erg veel mensen haasten zich naar de mainstage om die andere sterke vrouw te zien.(SH)
We zijn eindelijk aangekomen bij het eerste grote optreden van deze editie, met Billie Eilish als headliner op de eerste dag. Het is alsof ze altijd al deel heeft uitgemaakt van het internationale muzieklandschap, maar toch heeft ze pas haar tweede album uitgebracht in 2021, haar eerste in 2019 en haar eerste EP in 2017. En nu al krijg je het gevoel dat ze niets meer te bewijzen heeft. Persoonlijk had ik haar nog nooit gezien, dus ik was bijzonder nieuwsgierig en ongeduldig om haar live te ontdekken.
Tja, waar te beginnen… Billie begint met ‘Bury A Friend’. Eén ding is meteen duidelijk: een oneindig aantal zangpartijen wordt gesampled gedurende de eerste helft van de set. Dit is playback, en het wordt niet eens verhuld, want op veel momenten zien we Billie gewoon verwoed zwaaien tegen een achtergrond van haar gezang. Na lange minuten van deze poppenkast is de irritatie gewekt, en er ontpopte zich een zeer negatief gevoel over de rest van de set.
Neem het publiek. De mainstage is natuurlijk tot de nok toe gevuld, maar zoals we een paar uur eerder met Yungblud hadden meegemaakt, hoor je aan het einde van elk nummer, of wanneer er iets gebeurt, gewoon een paar 14-jarige fangirls op de eerste rij, vergezeld door een oorverdovende stilte van de rest van het publiek, zo erg dat je je ronduit ongemakkelijk voelt. Maar plotseling wordt de set gered: Billie Eilish’ broer Finneas (die met meer enthousiasme werd toegejuicht dan Billie zelf) voegt zich bij haar op het podium met zijn gitaar om een paar akoestische nummers te spelen. Geen samples meer, Billie zingt. En bij deze gelegenheid is het behoorlijk goed, heel goed zelfs! Finneas blijft op het podium na het einde van de akoestische reeks, en zelfs wanneer de nummers opnieuw op de originele manier worden gespeeld, wordt Billie wakker en zingt ze veel meer dan aan het begin van de set. Het is nogal triest om te moeten zeuren over een zangeres die echt zingt, maar laat maar zitten… Als ze het doet, valt er niets over te zeggen. Aan het einde brengt ze een aantal grote hits zoals “When The Party’s Over”, “All The Good Girls Go To Hell”, “Bad Guy” natuurlijk, en eindigt met “Happier Than Ever”, waarbij een vuurwerk wordt afgestoken, als om een grote show in stijl af te sluiten. Het probleem was dat een aanzienlijk deel van de show van een ongekende matheid was, dus het gewenste effect viel wat ons betreft volledig weg. Een zeer gemengde ervaring voor ons. (FB)
