Tekst: Paul van der Zalm

Het jaar 2020 leek goed te beginnen voor Mxrcxl, het project van de Rotterdamse zanger/bassist Marcel Janssen, want meteen op 1 januari was daar de release van het betekenisvolle ‘I Love Words More Than You Can Say’. Het was een aangename verassing, want het debuutalbum ‘In Alarm’ dateerde alweer uit 2015 en na de succesvolle tour die daarop volgde was het een beetje stil geworden.

Dát Janssen heel wat te vertellen heeft, is in de loop van dit jaar wel duidelijk geworden, want na deze pakkende rocker volgden ook nog het krachtige ‘Who’s the Richer’, dat klinkt als een klassiek rocknummer met een lekker wahwah-intro en het snelle ‘Colourful Balloons’ waarbij de kracht van de tekst versterkt wordt met een zelfbezwerend mantra. En nu, op 1 oktober, is er dan ook het in eigen beheer uitgebrachte album ‘All About Tomorrow’. Wat die morgen gaat brengen is – vooral nu – onzeker en tekstueel gezien kan het wat Janssen betreft ook nog alle kanten op. Soms is hij ronduit pessimistisch, bijvoorbeeld in de afsluiters ‘The Dream Is Dead’ (spoiler: veilig is niet veilig meer) en ‘Everything’s Gone Wrong’. Maar hij gaat in ieder geval het gevecht met zijn demonen aan en het optimisme is vooral terug te vinden in de als single uitgebrachte nummers.

Hoewel Mxrcxl niet als band gepresenteerd wordt, klinkt het geheel wel als een goed gesmede klok van klokkengieterij Eijsbouts. Janssen ging opnieuw de samenwerking aan met Jasper de Groot op toetsen en Tijmen Riedé op gitaar en op drums heeft hij Sjoerd van der Knoop weten te strikken (in plaats van Yoeri Traas). Verwacht daarbij klassiek georiënteerde gruizige rock à la Therapy? (bij wie Mxrcxl eerder in het voorprogramma stond) en een band als de Foo Fighters met de kenmerkende grommende en grauwende stem van Janssen zelf die soms ook iets weg heeft van Billy Corgan van the Smashing Pumpkins met zijn lang aangehouden uithalen.

Hoogtepunt van het album is het eerder genoemde ‘Everything’s Gone Wrong’, een episch rock-anthem van 7,5 minuut waarin alles samenkomt en waarbij synthesizerklanken en door de synthesizer gehaalde vocalen niet geschuwd worden. Twee rustiger nummers brengen de boel in balans: het fijne ‘A Grave Danger’, dat geïntroduceerd wordt door een vrouwenstem en ‘Out Of The High’, een soort van rock-ballad van net geen 2 minuten. In beide nummers valt overigens de bijdrage op van cellist Jonas Pap (net als bij Epica, Within Tempation en the Gathering).
Het is te horen dat Janssen de productie serieus heeft aangepakt. Daarbij is het album ook nog eens gemixt door Matt Bayles in Red Room Studio Seattle (Mastodon, Soundgarden en Deftones) en gemasterd door Fluid Mastering in Londen. Een beetje vreemd is het dan wel om te horen dat vooral in het snelle openingsnummer ‘Stir Up Some Drama’ de zang wegvalt tegen de begeleiding, maar dat kan ook opzettelijk zijn.
Eerder dit jaar verzorgde het viertal een zogenaamde Isolation Session vanuit de Effenaar, maar dat voelde onbevredigend. Hopelijk kan de band wel alles geven bij de uitverkochte releaseshow op 4 oktober – waar anders dan in Baroeg? – en volgen daarna nog vele mooie morgens.

Eigen beheer