Tekst: Wim du Mortier

 „Onwillekeurig ga je je afvragen of het wel oké is dat je hier naar luistert, kan dit wel?”, schreven we eerder over Alex Cameron’s plaat Forced Witness. Met het advies die aalgladde discoplaat stiekem in je hart te sluiten, en als jouw eigen geheimpje op te bergen bij de platen van Roosevelt. Maar gatver, nu duwt de Australiër ons toch collectief over het randje van de goede smaak op zijn nieuwe plaat Miami Memory.
Het recept voor de muziek is zo ongeveer gelijk gebleven: Cameron schrijft puntige popliedjes met een kop en een staart met in je hoofd plakkende refreintjes. Daar begint de plaat onmiddellijk mee: het nummer ‘Stepdad’ kan je gegarandeerd na een keer beluisteren meezingen en krijg je ook niet meer uit je hoofd. En het klinkt ook allemaal weer zo lekker. Vette elektro was het veelal op de vorige plaat, maar dit keer kiest Cameron meer voor een traditioneel instrumentarium. In ‘Bad For The Boys’ komt hij zelfs als een hedendaagse Randy Newman voor de dag met een hakkelende piano die de weg voor de zanglijn baant. En zou dat nu toeval zijn dat we aan ‘Randy’ Newman denken? Als je luistert naar Miami Memory dringen de teksten zich langzaam maar zeker op en blijkt het een grote orgie te zijn van masturbatie, neuken op de vloer van de badkamer, prostitutie, vreemd gaan en het uitzuigen van poepgaatjes als ware het oesters. ’Far from born again, she’s doing porn again’, zingt hij op een vrolijk deuntje. Gatver, Cameron speelde altijd al de rol van mislukte campy artiest, maar duwt het nu in de overtreffende trap door er ook nog een door sex geobsedeerde vieze meneer van middelbare leeftijd van te maken.  Met zo’n morsige regenjas vol vlekken van bedenkelijke herkomst. Nou goed, kon je bij zijn vorige plaat nog de illusie hebben dat je het als een soort guilty pleasure op een niet in het oog springend plekje in de platenverzameling kon opbergen, moet het nu in de kluis bij al je foute vieze Duitse porno-soundtracks.