Tekst: Paul van der Zalm

Het is wel heel toevallig is het dat het maar een kleine stap is van het nieuwe album van Weyes Blood waarmee we 2022 afsloten naar het nieuwe album van Amber Arcades dat vandaag verschijnt en waarmee Annelotte de Graaf een nieuwe weg inslaat. Na het voor velen verrassende debuutalbum Fading Lines (2016) en het eveneens goed ontvangen European Heartbreak (2018) is dit het eerste album voor het Londense label Fire Records.

De grootste overeenkomst tussen beide albums is het contemplatieve karakter. Amber Arcades reflecteert bijvoorbeeld over hoe je je verlaten kunt voelen in een grote stad als Amsterdam, waar ze vlak voor de lockdowns heen verhuisde, in ‘(Isn’t That) Just Like Me’. Met dit nummer kondigde ze eind oktober vorig jaar haar terugkeer aan. Muzikaal is het een van de weinige iets snellere nummers, met een prettig ontregelend ritme en haar zang heeft hier iets weg van Sharon Van Etten. Dat laatste geldt in zekere mate ook voor het véél langzamere, bijna lui gezongen ‘Contain’, wat het algemene karakter van het album onderstreept. Opvallend hierin is het gebruik van subsone bassen.

Op de Canonball EP zong de Graaf al ‘It Changes’ en dat is zeker het geval, want klonk Amber Arcades toen nog als een band, nu ligt de nadruk toch meer op haar groei als zangeres dan op de gitaren. Direct aan het begin word je zelfs al verrast door het geluid van de sfeervolle klanken van een harp in de titeltrack ‘Diamond Road’, gelukkig nog wel gevolgd door de nodige dynamiek en wat dissonanten.

De Graaf werkte voor dit album op afstand opnieuw nauw samen met Ben Greenberg die ook het eerste album produceerde. Ze zegt daarover; “Ik heb hem de afgelopen jaren gevolgd. Hij heeft aan veel filmmuziek gewerkt en deze nummers voelden nogal filmisch aan. Ik wilde die grote sfeer, daarom heb ik hem benaderd. Ik had het idee van een harp, een cello, klassieke instrumenten. Om eerlijk te zijn, verveelde ik me gewoon een beetje met gitaarmuziek.” Op de tweede single ‘Odd to Even’ komt dit allemaal samen. De orkestratie is nu nog wat aan de bescheiden kant, maar je kunt je hier al helemaal een uitvoering met een groot orkest bij voorstellen. En horen we hier in de tekst een verwijzing naar Song to the Siren voorbijkomen?
Een nummer dat zich ook goed leent voor een bewerking in de vorm van een remix is ‘Life is Coming Home’. Deze uitvoering is bijna a capella gezongen met alleen wat effecten op de zang zoals het gebruik van een vocoder en delay en biedt dus alle kans om er zoiets moois van te maken als ‘Missing’ (Everything but the Girl) of ‘Tom’s Diner’ (Suzanne Vega).
In ‘True Love’, de naam zegt het al, blikt De Graaf net als in Odd to Even terug op haar persoonlijke ontwikkeling op het pad van de liefde en de energie en de inzichten dat heeft opgeleverd. Muzikaal gezien lijkt ze hier te solliciteren naar een gastrol bij Massive Attack.Hoogtepunt van het album is het zes minuten durende ‘I’m Not There’ dat naar een prachtige climax toewerkt waarbij de muziek het overneemt van de zang die naar de achtergrond verdwijnt. Daarna biedt het slotnummer ‘You Could Never Let Me Down’ weer alle ruimte om helemaal zen te worden.

Tenslotte nog dit: de percussie-arrangementen van Matt Chamberlain (Pearl Jam, David Bowie, Adele, Lorde, Bruce Springsteen) zijn nog wel een speciale vermelding waard.

Amber Arcades heeft net de Engelse tour afgesloten. Na een bezoek aan SXSW volgt een Nederlandse clubtour op een gezamenlijke affiche met Robin Kester: 

22 Mar: Paard, Den Haag
23 Mar: Merleyn, Nijmegen
25 Mar: EKKO, Utrecht
26 Mar: Patronaat, Haarlem
31 Mar: Vera, Groningen
05 Apr: Rotown, Rotterdam
06 Apr: Cul de Sac, Tilburg
09 Apr: Paradiso, Amsterdam

Fire Records/ Konkurrent