Tekst: Theo Stepper

Amber Run bestaat uit een drietal poprockers uit het Britse Nottingham. Met Philophobia brengt de band zijn derde album uit. De vorige twee waren door ons tot voor kort onopgemerkt. Na het beluisteren van Philophobia – angst voor verliefdheid of emotionele gehechtheid – snappen we wel waarom ze zo lang onder onze radar zijn gebleven. Hoewel goed geproduceerd en doordacht komt de muziek over als vlees noch vis. 

Goed, het album lijkt wat bombastischer dan de voorgangers, maar daarom weet het niet per se te raken, al zal de fanbase van de band daar ongetwijfeld anders over denken. Wij werden in ieder geval door geen van de elf nummers verrast. Halverwege de plaat doet de in 2018 verschenen single ‘Carousel’ vaag een belletje rinkelen. Het nummer is klassiek opgebouwd – rustige en stevigere passages lossen elkaar moeiteloos af – en lijkt niet gespeend van effectbejag, maar gezeten in onze woonkamer wil dat er niet uitkomen. 

Het wordt gevolgd door de tweede single op het album, ‘Affection’. De ballad is zoet en er wordt gepassioneerd gezongen over hoe wreed liefde kan zijn: ‘Affection can be as cruel as it is kind/ Oh lover, won’t you give me a sign?/ Love can be as deaf as it is blind.’ Als vervolgens op ‘Medicine’ wordt gekweeld over samen oud worden, moeten we even slikken. Het wordt bijna te veel. En voilà, dat is dan meteen de samenvatting. 

Elf nummers Amber Run zijn meer dan we aankunnen. De band heeft geen eigen smoel en is daardoor nummer dertien van het dozijn. Philophobia kun je wat ons betreft dus met een gerust hart links laten liggen.