Tekst: Dennis de Waard

Wéér gaat het roer om bij Angel Olsen. Op het voorlaatste album van de Amerikaanse singer/songwriter ‘My Woman’, met het prachtnummer ‘Shut Up Kiss Me’, waren de nummers haast kaal in tegenstelling tot de nieuwe op ‘All Mirrors’. Alsof we naar een totaal andere act luisteren, is ‘All Mirrors’ grootser, bombastischer en rijker gearrangeerd. Enkel de karakteristieke stem van Olsen verraadt dat we toch écht naar dezelfde vrouw luisteren die ons ook verblijdde met ‘My Woman’. De sfeer op ‘My Woman’ is overboord, Olsen klinkt duisterder dan we van haar gewend zijn en tekstueel is het er ook niet bepaald vrolijker op geworden: “I could have died to stay here” op ‘All Mirrors’, of: “Hate can’t live in this heart forever”. De laatstgenoemde zin is van de track ‘All Mirrors’, het prijsnummer van de hele plaat. De haast donkere sfeer, aangevoerd door de groots aanvoelende drums, de kille synths, de strijkers en de Lana Del Rey-sfeer die Olsen vreemd genoeg erg goed passen grijpen enorm aan. Olsen heeft met ‘All Mirrors’ haar draai te pakken en het album gemaakt dat er in haar hele carrière al zat aan te komen en er nu dan eindelijk is. Olsen boeit van track tot track en bij elke luisterbeurt die je het album geeft, blijf je nieuwe details ontdekken. Zo is er het fantastische ‘Lark’, een dijk van een nummer dat stil begint maar steeds groter weet te groeien totdat het ontploft in een orkestraal geheel van strijkers en synths. Alsof Angel Olsen zelf de hemel heeft opengebroken terwijl ze als mantra ‘Dream On’ blijft scanderen. Het album is nog vers van de vinylpers, maar het is totaal niet te vroeg om te zeggen dat dit Olsens beste album is. De herfst is pas begonnen, maar dé herfstplaat van het jaar is al uitgebracht.

Jagjaguwar/Konkurrent