Tekst: Paul van der Zalm

De vaste luisteraars van CHAOS Radio op Pinguin Radio (elke woensdagavond tussen 8 en 9) hebben al kennis kunnen maken met ‘Where the Grass is Greener’ van Annie Taylor. Een bedrieglijk ontspannen klinkend liedje met een serieuze boodschap: hoe ga je om met ingrijpende veranderingen en de gevolgen daarvan. Het is de laatste in een reeks van singles die een jaar geleden startte met het pakkende ’17 Days’, een nummer dat al duidelijk maakte dat er met iemand viel af te rekenen.

Ook het zo mogelijk nog pakkender ‘Telephone’ (probeer dat ‘Ahaaa aaaa’ maar eens uit je kop te krijgen) is uit hetzelfde hout gesneden en gaat ook over de kunst van het loslaten en het transitieproces naar onafhankelijkheid. Zangeres/gitariste Virginia ‘Gini’ Jungi en bassist Michael Mutter hadden dus een vooruitziende blik toen ze er in 2017 voor kozen om hun band te noemen naar een krachtige en onafhankelijke vrouw, namelijk de Amerikaanse docente die het in 1901 op haar 63e verjaardag(!) als eerste persoon presteerde om het er levend vanaf te brengen na zich door de Niagara-waterval te hebben laten meevoeren.  En met de komst Jan Winkler op drums en gitarist Tobi(as) Arn, sinds de opname van debuut-EP ‘Not Yours!”, staat het bandgeluid ook als een huis.
Vol verwachting keken we dan ook uit naar het album ‘Sweet Mortality’ dat vandaag verschijnt en niet teleurstelt. Al meteen in het begin gaat het gaspedaal in met ‘Drive’, een nummer dat je zou kunnen vergelijken met het geluid van ‘Wolf Alice’ en dat een van de weinige nummers is waarop duidelijk een synthesizer te horen is. Via het eerder genoemde ‘Telephone’ gaat het dan naar ‘She Loves You No More’, waar het tempo nóg iets verder omhoog gaat. Met ‘Smokes’ lijk je dan even op adem te kunnen komen, maar schijn bedriegt: na een Orielles-achtig begin eindigt het toch weer uptempo en met gitaaruithalen. De Orielles-associatie komt qua vocalen overigens wel vaker terug, Jungi fraseert doorgaans in afgemeten tekstregels, maar haar overwegend gedubde stem is aangenaam en blijft desondanks goed overeind in het solide bandgeluid, zelfs in het stevige ‘Lucy’, dat erom vráágt om live uitgevoerd te worden.  Ook ‘Smoking Teenage Girl’ zou goed in een live-set passen en zou je kunnen zien als moderne variant van ‘Teenage Kicks’ van the Undertones. Het meest sfeervolle nummer is ‘A Thousand Times’, met fijne gitaarweefsels, waarbij je opnieuw aan ‘Wolf Alice’ zou kunnen denken, maar ook ‘Words’ ligt lekker in het gehoor met een fraai harmoniërende tweede stem.

Dat deze band verrassend genoeg uit Zwitserland komt. kun je in ieder geval uit twee dingen afleiden: het door David Langhard geproduceerde album is dus zo veelzijdig als een Zwitsers zakmes en het kwartet speelt zo strak als een Zwitsers uurwerk. Laat je daarbij niet op het verkeerde been zetten door het bijzondere hoesontwerp voor dit album (en eerdere releases) van Dominic Foster, waardoor het lijkt alsof we hier mee een psychedelische zeventiger jaren band te maken hebben.

Taxi Gauche Records