Tekst: Paul van der Zalm

Het tweede album van Black Honey, uit 2021, heette Written & Directed, een titel die je natuurlijk direct associeert met de aftiteling van een film of TV-serie. Nu, twee jaar later, is er een nieuwe album: A Fistful of Peaches, wat vanzelf doet denken aan die beroemde spaghetti-western A Fistful of Dollars. En hoewel de beroemde acteur Charles Bronson daar niet in meespeelde (wat wel had gekund), is het dan nog maar een kleine stap naar de titel van het openingsnummer Charlie Bronson. Dit nummer, dat in augustus de eerste voorbode was van het nieuwe album, gaat echter niet zozeer over hem, maar over iemand die zich met hem identificeert, onder invloed van opiaten. Daarmee is meteen de toon gezet voor de andere teksten, want die lijken allemaal voort te komen uit de struggles van frontvrouw Izzy B(axter) Phillips en de de therapie die ze volgde om er tegen te vechten.

Dat vechten komt vervolgens behoorlijk plastisch terug in de bijbehorende video en ook muzikaal gaat de band er met gestrekt been in, zelfs nog steviger dan in Heavy, dat daarop volgt. Opnieuw is veel creativiteit gestoken in de bijbehorende video, die gemaakt is met en door drag queen Dakota Schiffer. Muzikaal is dit een soort van meestamper met overstuurde gitaren en Phillips die daar tongue in cheek overheen zingt. Het geheel krijgt daardoor nogal een gevoel van camp en komt daardoor minder serieus over dan bij een band als Yonaka waar de sound hier wel mee te vergelijken valt.

Het lijkt alsof Phillips toch nog niet het achterste van haar tong laat zien en een beetje verstoppertje speelt. In Up Against It spreekt ze haar jongere zelf moed in: “Breathe in, breathe out / Give yourself a break, kid” wat weer passend wordt verbeeld in de video doordat kinderen hierin een jongere versie van Black Honey spelen. Zelf komt de band in actie in de clip voor Out of My Mind, dat ook echt klinkt als een bandnummer, en waar de weinig aanwezigen bij het concert in (de kleine zaal van) Paradiso juni 2022 al getuige van konden zijn. Opvallend hierin zijn de twee zanglijnen die het numner muzikaal een wat schizofreen karakter geven.

Over de rest van de nummers kunnen we tamelijk kort zijn, want die volgen allemaal zo’n beetje hetzelfde stramien: ze beginnen rustig en eindigen wild, de gitaren klinken meestal overstuurd, maar nogal vlak en de variatie (ook binnen de nummers) is vooral te vinden in de zang van Philllips. De band lijkt vooral te solliciteren om met hun liedjes opgenomen te worden bij de soundtrack van een film, bijvoorbeeld zoals je die altijd hoort bij de aftiteling. Eerlijk gezegd had ik nu meer eigenheid in het bandgeluid verwacht dan dit, want I’m a Man klinkt bijvoorbeeld als Moaning Lisa Smile van Wolf Alice en Tombstone als een nummer van Blood Red Shoes. Positieve uitzondering is nog wel Nobody Knows, een gevoelig nummer waar op de achtergrond de minuten lijken weg te tikken en vooruit: ook afsluiter Bummer klinkt net iets anders door het gebruik van de synth beat.

Black Honey is eind mei te zien tijdens festival Sniester in Den Haag.

Foxfive Records / Mattan Records