Tekst: Theo Stepper

Wie meent dat hij wel weet hoe het koekje kruimelt, krabt zich in het geval van Black Lips beter nog een keer achter de oren. Het vijftal uit Atlanta gooit het muzikaal gezien op Sing in a World That’s Falling Apart namelijk weer eens over een andere boeg. Dit album leunt bijvoorbeeld behoorlijk op country. Zijn de garage-punkrockers dan eindelijk thuis en bevat hun negende studioalbum ten langen leste de muziek die ze het liefst maken? Zeker weten doen we het niet, maar we gokken dat het antwoord negatief is. Black Lips zet met dit album dan ook niet de countrywereld op zijn kop, zoals eerder Lil Nas X deed met Old Town Road. Waarschijnlijk is dit gewoon een flirt met een genre waarmee de bandleden van jongs af zeer bekend mee zijn, maar dat wij niet met de band associeren.

Toen vorig jaar singles ‘Odelia’ en ‘Gentleman-‘ uitkwamen, konden we reeds vermoeden dat op Sing in a World That’s Falling Apart een ander geluid te beluisteren valt. Dit vermoeden werd bevestigd door de onlangs verschenen single ‘Rumbler’. Wie de nummers echter vaker beluistert, gaat ze steeds meer waarderen vanwege de kruisbestuiving met rock ’n roll en garagerock. Eenmaal het album een aantal keren op repeat, neemt de waardering alleen maar toe. Neem ‘Angola Rodeo’, dat Zumi Rosow door haar saxofoonspel zich lijkt toe te eigenen. Daar kan de rollende beat en de honkytonk piano niets aan veranderen. Ook ‘Dishonest Man’ is een uitstekend voorbeeld van de fusie van het beste uit meerdere muziekgenres en het is niet moeilijk voor te stellen dat tijdens liveconcerten een pit ontstaat wanneer dit nummer ten gehore wordt gebracht. Of luister naar het slotnummer ‘Live Fast Die Slow’, dat met zoveel ontregelend bravoure wordt gebracht dat duidelijk is dat garage door de aderen van Black Lips vloeit en geen uitstapje naar een ander genre kan daar verandering in brengen. Uiteindelijk is Sing in a World That’s Falling Apart dus misschien wel meer punk dan het aanvankelijk doet aanzien.