Tekst: Arjen Bloem

De heren van Black Midi staan erom bekend lak te hebben aan het uitdenken akkoordenschema’s, of beter gezegd: alles is een jamsessie die de hele omgeving in een aangename puinhoop verandert. De geprezen debuutplaat Schlagenheim uit 2019 gooide hoge ogen bij publiek en pers en schepte enige verwachting voor de opvolger. Niet veel later in hetzelfde jaar is de band al bezig met het vaak lastige tweede album; Cavalcade. Evenals Schlagenheim kent Cavalcade de experimentele rock die je kent van nummers als ‘bmbmbm’ en ‘953’.

Wat opvalt is dat op Cavalcade minder nadruk wordt gelegd op improvisatie dan op Schlagenheim. De band lijkt als doelstelling te hebben gesteld haar experimentele sound beter uit te denken. Dat beter nadenken merk je direct in de openingstrack ‘John L.’ die goed is voor een supersonische trip die veel wegheeft van een draaikolk waar je niet aan kunt ontsnappen. Het is prettig dat op het album tussen hardere nummers ruimte wordt gelaten voor een adempauze. Dat geeft net genoeg lucht om de volgende wervelstorm in te gaan. Eén daarvan heet ‘Chondromalacia Patella’ en is eigenlijk Black Midi in een notendop. Het nummer trakteert je op rare frasen en onaardse riffjes en wie goed luistert herkent ook dat de climax van ‘bmbmbm’ wordt gerecycled. Deze gaat over in rustige momenten met jazz invloeden om binnen tien seconden te ontstijgen en over te schakelen naar de hoogste versnelling; geen pijl op te trekken. Dat is juist aangenaam, wat de band Black Midi maakt. Kortom, Cavalcade is een volwassenere plaat die veel weg heeft van zijn oudere broer Schlagenheim. Het grote verschil zit hem in de aanvliegroute naar het eindresultaat. 

Rough Trade / Konkurrent