Tekst: Paul van der Zalm

Ooit moeten we het coronahoofdstuk afsluiten, maar nu kunnen we er niet omheen. Vandaag verschijnt namelijk het titelloze debuutalbum van Blondshell en dat is het rechtstreekse resultaat van de metaformose die Sabrina Teitelbaum, teruggeworpen op zichzelf, in die periode doormaakte. Daarvóór bracht ze al werk uit onder de artiestennaam BAUM, maar dat was nog niet erg overtuigend.

Op de laatste dag van 2019 had ze al besloten het roer om te gooien door te stoppen met drank en drugs en ze greep de lockdowns vervolgens aan om haar frustraties ongefilterd van zich af te schrijven, toen ze nog niet het idee had daar iets van uit te brengen. Dat veranderde echter nadat familie en vrienden positief reageerden dat ze haar helemaal herkenden in de teksten en producer Yves Rothman (Yves Tumor, Girlpool, Porches) haar aanspoorde er een album van te maken. De Amerikaanse (eerder New York, nu Los Angeles) koos de naam Blondshell omdat ze een vrouwelijk én sterk persona wilde creëren dat haar muziek en persoonlijkheid weerspiegelde.

In juni 2022 was het eerste resultaat daarvan de intrigerende single Olympus, waarin de 25-jarige Teitelbaum terugkijkt naar “the chaos of being 21 or 22 and not knowing who I am, so I’m trying to have fun at every single moment.” Het is een vrij rustig nummer met heldere gitaarklanken waarin haar lage zangstem gesteund wordt door een hoge zangmelodie. Bij Partisan Records (van  Fontaines D.C. en Cigarettes After Sex) wisten ze haar in december te strikken.

Het meest eerlijke nummer (volgens haar zus wel héél onthullend) schreef Teitelbaum in isolatie en heet Kiss City, waarin ze fantaseert over de liefde. Na een relaxed, berustend gezongen begin gaat de knop om en zingt ze voluit. Ná een periode van isolatie is het lastig om weer deel te nemen aan het sociale verkeer. Daarover gaat de afsluiter Dangerous dat mooi en eerlijk wordt gezongen over een simpel gitaarmotief. Van een hele andere orde is Veronica Mars (de naam van een TV-serie), waarmee Teitelbaum het album per se wilde openen en waarin ze stelt dat ze op jonge leeftijd afgeschermd had willen worden van invloeden waar ze nog niet aan toe was, omdat die zo bepalend zijn geweest voor haar latere beeld van relaties en haar kijk op mannen in het bijzonder. Het is een sterk nummer van nog geen 2 minuten, waarvan de tweede helft wordt ingevuld door een gierende gitaar.

Muzikaal gezien is Joiner een lief, door Britpop geïnspireerd liedje, maar dat staat in schril contrast met de tekst die gaat over pogingen om mensen te redden die drugs moeten scoren en slapen in bars. Dat dat niet bij iederen lukt is vervolgens op te maken uit Sober Together, dat een beetje jazzy klinkt à la de Britse zangeres Celeste.

Liefde en relaties staan centraal in Sepsis (je kunt er door getroffen worden als door een vergiftiging) en Tarmac (asfalt), een tekstuele en muzikale rollercoaster die eindigt met een fijne gitaarsolo.

De woede die op het hele album onderliggend aanwezig is, komt helemaal tot uiting in (Put Some Poison in His) Salad, over hoe zelfs de meest vreedzame mensen moordneigingen kunnen krijgen wanneer het gaat over grensoverschrijdend gedrag door mannen die denken dat ze zich alles kunnen permitteren. Teitelbaum grijpt hier terug op een eigen voorbeeld van een bekende van haar en je merkt dat dat haar echt raakt. Ook muzikaal gezien is dit een rijk en krachtig nummer van anthem-proporties, met een tribal ritme en voorafgegaan door enkele xylofoonklanken, en daarmee het hoogtepunt van het veelzijdige album.

Het werd al goed opgepakt door bladen als Rolling Stone en The Guardian en NME bestempelt Teitelbaum zelfs als “the alt-rock hero that the future deserves”.

Op 19 mei krijg je de kans om te zien of ze dat waar kan maken tijdens London Calling in Amsterdam!

Partisan Records / Mattan Records

P.S. Naast het album heeft Blondshell ook nog een cover-versie van Disappointment van The Cranberries uitgebracht.