Tekst: Ronald Renirie

In 2015 debuteerde het Amsterdamse Blue Crime met Tyr, een zes tracks tellende EP waarop de belofte aan alle kanten hoorbaar was, maar die bij vlagen nog wat grilling en onzeker klonk. Als een band die zoekende was naar een geluid, wist waar dat geluid te zoeken, maar vervolgens niet goed wist wat er mee aan te vangen. Hoe anders is dat vijf jaar later op het debuutalbum I’m Afraid We Became One.

Boegbeeld Alexandra Duvekot staat met haar mede-bandleden de spijker elf nummers lang boven op zijn kop met een heerlijke muzikale symbiose tussen bands als Sonic Youth, My Bloody Valentine, Warpaint, Nick Cave (in zijn Birthday Party periode) en jaren negentig shoegazers als The Charlottes de Utrechtse band The Nightblooms.
De productie van Roy van Rosendaal (Kyteman’s Orchestra, Bombay) klinkt al even zelfverzekerd als de band zelf. Sinds het debuut deed de band veel ervaring op middels legio optredens in binnen- en (vooral) buitenland, en werd in 2018 zelfs door Zijne Koninklijke Hoogheid Robert Smith van The Cure uitgenodigd om te komen spelen op het Meltdown Festival in Londen, waar Hij dat jaar als curator optrad.
Die opgedane ervaring is terug te horen op I’m Afraid We Became One. Blue Crime klinkt anno 2020 als een band die vol overtuiging de studio in is gestapt om een album te maken dat representeert waar het viertal op dit moment voor staat, en dientengevolge met hevig bloedende wenkbrauw en ogen vol vuur de ring in stapt bij songs als ‘Trigger’, vervolgens breekbaarheid toont in ‘Spider’, en de recalcitrantie van Polly Jean Harvey belichaamt in het heerlijk duale ‘Take Death’.
Blue Crime verbaast met dit flonkerende en doortastende album. Een plaat die zelfs na vele luisterbeurten verrassingen blijft prijsgeven.

Meduse MagiQ