Tekst: Theo Stepper

Het vierde album van de Australische band Boy & Bear heeft enige tijd op zich laten wachten. Na het fenomenale Limit Of Love werd het relatief stil rondom de band. Reden was een mysterieuze ziekte die frontman David Hosking trof. Tijdens de tour na Limit Of Love ging het al steeds slechter met hem. We schrijven dan eind 2015, begin 2016. De band besloot alle activiteiten op een laag pitje te zetten, al kwam men wel bij elkaar om samen nieuwe nummers te schrijven. Eenmaal uitgerust en hersteld, haakte Hosking steeds meer aan, de nieuwe energie gebruikend om met zijn bandgenoten nieuwe nummers te verkennen.

Uit persoonlijk lijden komt vaak grote kunst voort. In dat opzicht lag de lat hoog en de vraag is of Suck On Light onder Grote Kunst mag worden geschaard, maar het is in elk geval een lekker album geworden met twaalf coherente nummers. Hoewel opener ‘Work Of Art’ nog het meest lijkt op eerder werk, is de nieuwe Boy & Bear over het algemeen meer indie-pop dan folkrock. Titelnummer ‘Suck On Light’ heeft een 70’s-popsausje, al klinkt het ook best tijdloos. 

Dat veel teksten teruggrijpen op de periode van ziekte van Hoskins is begrijpelijk. Een goed voorbeeld is ‘Long Way’ een ballad, die hier uitgebreid over verhaald. Toch is Suck On Light geen droevige plaat. Zo is ‘Work Of Art’ een hommage aan het leven en aan de natuur en klinken ‘Off My Head’ en ‘BCS’ dermate upbeat, dat je er een voorzichtig dansje op kunt wagen. Stemmiger klinkt het op ‘Hold Your Nerve’, met teksten als “Is this the sound of a moving ground or the echoes of self doubt?”, onstuimige drums en een goede riff, die het nummer voortvarend voortstuwen, en op het relatief lange ‘Vesuvius’ waarmee het album wordt afgesloten.

Boy & Bear produceerde Suck On Light in de Southern Ground Studios in Nashville samen met Collin Dupuis (Black Keys, Lana Del Rey) en samen slaagden ze erin om een ingetogen indie-pop album te maken. Af en toe lijkt de productie wat overweldigend, maar uiteindelijk moeten we na een paar luisterbeurten concluderen dat elk nummer knap in elkaar zit en dat Boy & Bear in de noodgedwongen pauze niet is gestopt met zich ontwikkelen. Sterker nog, de band klinkt misschien wel hechter dan ooit en verschillende lagen in de muziek smelten samen tot een groter geheel.