Tekst: Wim du Mortier Foto: Melissa_Gamache

Als je als band een single uitbrengt van negen minuten lang, is er dan iets aan de hand? De vraag komt in mij op als ik het eerste nummer hoor van de nieuwe plaat van Braids uit Montreal. Het nummer ‘Snow Angel’ begint aantrekkelijk met een arpeggio op een synth waarover al snel een snerpend gitaarthema wordt gespeeld. En daar is al de heldere mooie stem van Raphaelle Standell-Preston, die me bij vlagen aan Kate Bush doet denken.

Het begin heeft alle kenmerken van een compacte popsong, een couplet wordt opgevolgd door een brugje met weer dat gitaarthema en daar komt de volgende woordenstroom. Warme tapijtjes synths maken het heel aangenaam om naar te luisteren. Maar zo rond de drie en een halve minuut, wanneer die popsong eigenlijk zou moeten worden afgerond, gebeurt er iets eigenaardigs. Standell-Preston begint te praten en antwoordt zingend op die woorden, de intensiteit neemt toe tot ze bijna schuimkbekkend en gillend tot hoogtepunt komt. Ranting over wat ze doet om de aarde te sparen – recyclen, tweedehands spullen kopen – maar wanhopig tot de conclusie komt dat dit witte meisje vooral bijdraagt aan het feit dat de wereld naar de klote gaat. Het is indrukwekkend, een kippenvel moment. Intussen zijn we dik zes minuten bezig als we met een klap weer terug zijn bij dat zachte synthloopje van het begin. De cirkel is rond en Standell-Preston eindigt met een mooie melodieuze zanglijn die na negen minuten langzaam in de verte mag verdwijnen.
Niks mis met dit nummer, maar als single? Wie Shadow Offering beluistert, ontdekt waarom dit nummer naar voren is geschoven als prijsnummer. Verder is het namelijk een beetje armoedig wat de band brengt. En dat terwijl ze dit keer hebben samengewerkt met niemand minder dan Chris Walla, de gitarist die zo node wordt gemist bij Death Cab For Cutie, die inmiddels al heel wat mooie producties met andere bands op zijn naam heeft staan, bijvoorbeeld The Thermals.

Shadow Offering klinkt prima, maar het songmateriaal is tobberig, nodeloos ingewikkeld en mist zeggingskracht om je direct de plaat in te trekken. Is de plaat een groeier dan? Misschien, maar die heeft dan wel heel veel tijd nodig. Het trio zet met deze plaat ook een stap verder richting elektronica en bombast: luister maar eens naar openingsnummer ‘Here 4 U’. Daarmee levert Braids voor mijn gevoel aan charme in, vergeleken met bijvoorbeeld hun vorige plaat Deep In The Iris uit 2015.

Secret City Records / V2 Records