Tekst: Wim du Mortier

Cable Ties zet opener ‘Hope’ in. Een mooie melancholieke akkoordenovergang en enkel de stem van Jenny McKechnie. Pats: ze grijpen instant mijn aandacht en als het nummer na de rustige introductie stap voor stap in intensiteit groeit hebben ze mij overtuigd. Dit trio uit Australië – en dat horen we in tegenstelling tot de Sniffers nu eens niet direct aan het accent – speelt hun punkdoorregen muziek met hart en ziel. 

In de studio heeft het trio goed gebruik gemaakt van de mogelijkheden en de backing vocal van drummer Shauna Boyle voegt op strategische momenten net wat extra’s toe om ons weer rechtop in de stoel te zetten. Ik weet het, ze vinden die vergelijking niet leuk, maar met in de overslaande stem zo’n eigenaardige trilling, moeten ik toch aan Sleater-Kinney denken. En het zal de fantasie wel zijn, maar je moet natuurlijk ook denken aan roemruchte voorganger van dat continent; is het niet bij nagenoeg elk Australisch bandje dat je er wel iets van AC/DC in terughoort? Zelfs in bands als Cable Ties die helemaal niets, maar dan ook echt niets hebben met het witte mannen macho imago verbonden aan Australische rock.

Snerpende gitaarpartijen, soms overgaand in simpele pakkende lijntjes, overstuurde beukende baspartijen en weinig genuanceerde drums, bijna hysterisch gillende vocalen: het zijn de ingrediënten waarmee Cable Ties dan toch een heel ander geluid laat horen die alle vergelijkingen met andere bands logenstraft. Een band met een eigen smoel. Luister en je ruikt het zweet, ziet het spuug in het rondvliegen, voelt de luchtdruk en de energie er vanaf spatten. Zo’n ideale act om een festival diep in de nacht mee af te ronden. Het maakt nieuwsgierig naar hun live prestaties

Far Enough telt maar acht liedjes. Toch krijg je waar voor je geld want kenmerkend voor dit trio is dat hun composities over het algemeen flink langer zijn dan het archetype punksong. Twee nummers klokken ruim 7 minuten, twee andere rond 6. En niet denken dat het dan saai wordt, want deze band verpakt in de langere songs meer wisselingen in sfeer dan de gemiddelde punkband in acht separate liedjes. Of juist niet en verkent de gitarist in Lani minutenlang wat er allemaal mogelijk is binnen twee akkoorden. Afsluiter ‘Pillow’ opent weer verdacht poppy om dan toch weer uit te lopen in een slooppartij zonder weerga. Lekker hoor…

Merge / Konkurrent