Tekst: Wim du Mortier

Chaos en waanzin zijn altijd op grijpafstand bij Canshaker Pi. Die ongeregelde anarchistische bende is tegelijk hun creatieve sterke punt, alsook de onvermijdelijke valkuil. Op hun derde langspeler Okay Decay balanceren Willem Smit en zijn muzikale vrienden als geoefende acrobaten over die scherpe scheidslijn en blijven ze groots overeind. Okay Decay is een fantastische indieplaat die bol staat van de vindingrijkheid met een serie prachtige knap gemaakte liedjes. Maar natuurlijk ook met een paar uitglijers waar de chaos en anarchie de boventoon mogen voeren. Dat past bij een band die op gevoel musiceert.

Maar je zult als bandje maar een liedje als ‘Casual Chugger’ op je conto mogen schrijven, dan is je carrière toch al een doorslaand succes. Als aartsvader Stephen Malkmus ooit eens zijn gitaar aan de wilgen moet hangen, dan kan hij dat gerust doen in de wetenschap dat de opvolging wel snor zit. De eerste drie liedjes van de nieuwe plaat van Canshaker Pi zijn zwaar schatplichtig aan hun inspiratiebron. De wijze waarop Willem Smit zingt – bewonderenswaardig vrij, met mooie uitspraak van het Engels en knappe teksten – doet bij vlagen zeer denken aan Malkmus. En dat geldt ook voor de minder conventionele wijze waarop de liedjes in elkaar zitten. Met knap bedachte wendingen onderscheid deze band zich van talloze bandjes die als Pavement of tijdgenoten uit de jaren negentig met een puur Amerikaans bandgeluid voor de dag willen komen. Neem nu ‘Firefighters’, dat de band gepast zachtjes speelt en waarin gejaagde gitaarlijntjes de weg bereiden voor de vocalen van Smit: je zou ze bijna van Malkmus-plagiaat beschuldigen als het niet zo verschrikkelijk goed zou zijn. Prachtig! En wat te denken van ‘Nest’, waar de band zich van z’n onvermoed gevoelige kant laat zien. Klinkt als een klok.

Okay Decay staat zo vol ijzersterke eigenwijze liedjes met aanstekelijke zanglijntjes en fijn bas- en gitaarwerk. Voor het overgrote deel dan toch, want zo voorbij het middenpunt gaat het volume meer omhoog en sluipt de gekkigheid wat vaker binnen. Nota bene als singeltje uitgebracht ‘Potwash’ lijkt wel een lange jam op een enkel thema waarover Smit mag oreren over de leegheid van het bestaan en je twee keer per dag sufrukken. En zijn we dus aanbeland bij het puberale kantje van Canshaker Pi. Willem Smit is al uitgeroepen tot de koning van Indie-Nederland, betrokken bij een overvloed aan bands en projecten en in het midden van een bruisende scene. Okay Decay en aanstaand The Big Exercise van The Homesick zijn de eerste fiere banieren voor een scene die tot ongekende bloei lijkt te gaan komen in 2020. 

Excelsior Recordings