Tekst: Paul van der Zalm
“Time is money, and money is no man’s friend”. Die gevleugelde uitspraak van haar vader verwerkte Courtney Barnett in ‘Rae Street’, het openingsnummer van haar derde solo-album Things Take Time, Take Time dat vandaan verschijnt. Dat kan natuurlijk slaan op de drie jaar tussen het verschijnen van Tell Me How You Really Feel en dit album of het verwerken van min of meer ingrijpende gebeurtenissen in Barnetts leven. Maar het kan ook slaan op de tijd die nodig is om uiteindelijk tot jezelf te komen.
Wat Barnett betreft gaf de coronaperiode haar die kans en benutte ze die ook. Terug in Melbourne, voor het eerst alleen in een aan haar beschikbaar gesteld appartement, lukte het haar om afstand te nemen en vond ze nieuwe inspiratie voor de liedjes op dit album. Op het eerste gehoor klinken de songs niet spectaculair anders; nog steeds worden die vooral gekenmerkt door Barnetts wat luie manier van zingen zoals we dat al gewend waren sinds de eerste overtuigende EP’s die aan haar debuutalbum voorafgingen. Bij verdere beluistering valt op dat het eerdere cynisme in de teksten plaats gemaakt heeft voor liefdevolle observaties. Zoals altijd blijft Barnett daarbij dicht bij zichzelf, maar gaat het over universele gevoelens. Een van de sleutelnummers daarbij is het uptempo ‘Before You Gotta Go’, een van haar eigen favorieten, dat erover gaat dat ze zonder wrok afscheid wil nemen.
De berusting klinkt ook door in ‘Take It Day By Day’, een kort nummer dat iets weg heeft van Pip Blom en het enige nummer op dit album waarin haar vaste begeleiders Dave Mudie en Bones Sloane op achtergrondzang te horen zijn. Andere gastbijdragen zijn van Laetitia Tamko a.k.a. Vagabon op het melancholieke slotnummer ‘Oh The Night’ waarop Barnett zelf drums speelt en van Cate le Bon op ‘If I Don’t Hear From You Tonight’. Dit laatste nummer mag je beschouwen als Barnetts eerste liefdesliedje (in de songtekst is sprake van een ‘Curfew Lullaby’) in de stijl van Lou Reed. Ook sluit dit nummer het meest aan op het werk dat ze samen met Kurt Vile maakte en waarbij ze Warpaint-drummer Stella Mozgawa leerde kennen. Barnett wist haar eveneens naar Australië teruggekeerde landgenote te strikken als muzikale partner en coproducer voor dit album.
Nog wat tracks die het vermelden waard zijn: In ‘Here’s The Thing’ horen we Barnett écht zingen zoals bijvoorbeeld andere landgenote Stella Donnelly, tegen de achtergrond van een traag bossanova-ritme en met een interessant complementair gitaararrangement. In het eerste deel van ‘Turning Green’ klinkt alleen zang over percussie, waarna het eindigt in een lang outro met elektrische gitaar. De tekst van ‘Write A List of Things To Look Forward To’ is niet echt vrolijk te noemen, maar muzikaal gezien is het wel vrolijk klinkende uptempo pop met een jengelend gitaartje; de video bij dit nummer is een knipoog naar de vele coronapakketjes die thuis worden bezorgd. De echte blues bewaart Barnett dit keer dus voor de hoes, in negen blauwe verfstrepen.
P.S.: Wie Barnett wil horen rocken: recent verscheen van haar ook nog ‘Smile Real Nice‘ voor de soundtrack van de TV-serie ‘Harriet The Spy’.
Mattan Records
