Tekst: Wim du Mortier
Hè hè, daar is dan eindelijk het debuut van Crack Cloud. Het zeven mens sterke collectief uit Vancouver, Canada zorgde pakweg een jaar terug voor een ware hype. Er is in die dagen wel eens gegrapt dat als je een bommetje zou gooien op een van die kleine podia in of rond Londen waar ze toen speelden, je in één klap het grootste deel van de Britse muziekindustrie zou wegvagen. Ja, iedereen wilde dit fenomeen wel eens aanschouwen. Ook Nederland deden ze al eens aan en ik kan uit eigen ervaring vertellen dat de hype niet enkel op lucht is gebaseerd. Live is de band een sensatie. Tot vandaag toe was dat enkel en alleen terug te horen op enkele ep’s die een jaar terug zijn gebundeld tot één plaat. Daarop hoor je goed terug welke koers het gezelschap volgt, maar was de zo verrukkende energie en geniale gekte van de live-optredens nog niet echt effectief gevangen.
Reden genoeg dus om reikhalzend uit te kijken naar ein-de-lijk de debuutplaat van Crack Cloud. En het goede nieuws is, die energie en geniale gekte komt nu veel beter tot zijn recht, zodat we er nu ook thuis van kunnen genieten. Pain Olympics is kortweg een boeiende, rare, veelzijdige plaat met een paar hemelse momenten.
Maar eerst kort de achtergrond van de band samenvatten voor wie het verhaal nog niet kent. Crack Cloud komt voort uit een collectief jongeren in Vancouver die in het verleden van doen gehad hebben met drugsverslaving. Canada is een welvarend land maar dat voorkomt niet dat grote groepen op straat terecht komen en (synthetische) drugsverslaving onder jongeren een ware epidemie is. Het antwoord van deze groep jongeren is alles samen doen: collectiviteit in een tijd waarin individualisme de norm is én zorgt voor grote problemen.
De collectiviteit en DIY zijn dus onderdelen van de levensfilosofie van dit collectief. Binnen die invloedssfeer is Crack Cloud geboren. En trouw aan de uitgangspunten van het collectief is het tot op heden een wisselend gezelschap van een groot aantal muzikanten geweest, zonder een leider, wars van hiërarchie. Maar wie de band ziet, merkt dat er toch een primus inter pares is: creatief roerganger, drummer en zanger Zach Choy.
Kern van de muziek van Crack Cloud zijn post-punk invloeden waarbij je moet denken aan het dansbare type zoals we dat kennen van bijvoorbeeld Gang Of Four. De stuwende ritmes van Choy, snerpende staccato gitaarpartijen en stuiterende baspartijen, daar draait het vaak om. Maar daar houdt het niet bij op. Verrassend aan Pain Olympics zijn de grote hoeveelheid aan invloeden die je terug kunt horen. Theatrale filmmuziek bijvoorbeeld, terug te horen in de opening en het slot van de plaat. ‘Post Truth (Birth of an Nation)’ is het eerste nummer waarin de sfeer verschillende keren volledig op zijn kop wordt gezet. Alsof Crack Cloud graag in één nummer een mission statement wil neerzetten en daarin alle facetten van hun muziek langs wil laten komen. Het opent typisch postpunk gejaagd, tot gescandeerde vocalen invallen. Maar dan komt al een eerste wending en klinkt een koor van vrouwelijke stemmen en lijken we in een Koreaanse opera terecht te komen, maar ook dat duurt niet lang. Als in een spookhuis rijden we een nieuwe donkere stillere ruimte binnen waar een trompettist los gaat, tot de band weer een nieuw hemels klinkend filmisch thema inzet. Luister met je ogen dicht, en laat je maar leiden van de ene naar de andere coulisse.
Wie Crack Cloud live heeft gezien komt daarna aan bod. ‘Basterd Basket’ komt heel dicht bij het betoverende van hun live presentatie, naar een climax opbouwend rond een stuwend ritme, krassende gitaren en de gescandeerde zang van Choy en zijn bandleden. Kippenvel verwekkend. Dat beleven we keer op keer op Pain Olympics. Bedwelmende toppers zijn ‘The Next Fix (A Safe Place)’ en ‘Tunnelvision’ waarin we dé climax bereiken in een wild instrumentaal waarin echt alle trossen los gaan. Bijzondere vermelding verdient ‘Favour Your Fortune’. Geweldig knap en ronduit opwindend nummer waarin invloeden van rap worden vermengd met Crack Cloud’s benadering van postpunk.
Crack Cloud stelt allerminst teleur met hun debuut. Er is maar één serieuze klacht. De plaat neemt amper een half uur in beslag, en telt 8 liedjes. We willen meer!
Meat Machine
