Tekst: Paul van der Zalm

Je kent het vast wel, die speciale sound die zo kenmerkend is voor donkere films: ‘westerns’ in een nieuw jasje van regisseurs als Tarantino of Lynch met de altijd weer terugkerende thema’s goed versus kwaad en natuurlijk de liefde. Vaak wordt dan teruggegrepen op obscure pareltjes uit de jaren zestig en zeventig, maar rock-trio DEHD uit Chicago laat horen dat dat helemaal niet nodig is. Met hun derde album ‘Flowers of Devotion’ tonen de bandleden aan dat ook die muziek getransformeerd kan worden naar deze eeuw.

Vast element is de typische reverb van de surfgitaar van gitarist Jason Bella. Daarnaast zijn er de harmonieuze flower-power-zanglijnen. Die combinatie wordt dan vermengd met alt-country-invloeden, een grote dosis shoegaze en snufjes rock’n’roll, pop en post-punk.
De bijdrage van drummer Eric McGrady is bescheiden; een grote rol is weggelegd voor de extravagante zangeres/bassiste Emily Kempf die met haar bijzondere stemgeluid en -bereik de meeste spanning in de nummers weet te brengen. Op sommige momenten kun je je bijna niet voorstellen dat je een vrouw hoort zingen, zeker niet bij de rijkere arrangementen met meerdere zangpartijen.
Kempf noemt de band Brocho als inspiratiebron en daar kan ik me wel iets bij voorstellen. Associaties die ik zelf had waren van Veronica Falls, Blood Red Shoes bij het nummer ‘Haha’ (ook al valt er niets te lachen) en Patti Smith bij de derde single ‘Flood’. Laatstgenoemde track lijkt de logische schakel met het vorige album Water. Kempf zegt daarover: “Falling in love with someone is like becoming water. A flood is powerful, uncontrollable, devastating. Water can nourish or destroy.”

Het is niet vanzelfsprekend dat dit album er gekomen is, omdat Water het break-upalbum van Kempf en Bella was, zoals hun relatie in 2015 de aanleiding vormde voor DEHD en het eerste album. De tekst van ‘Loner’ spreekt wat dat betreft ook voor zich. Opvallend is dat dit nummer van 3:12 ondersteund wordt met een videoclip van 7:21 die – net als de andere clips – door de band zelf is bedacht en de moeite waard is om op te zoeken en te bekijken.
Op Flowers of Devotion staan 13 nummers van rond de drie minuten en sommige daarvan kun je zonder problemen overslaan, zoals het shoegaze-achtige ‘Drop Drop’ of het door Bella gezongen ‘Moonlight’. Maar ‘Desire’ is een goede binnenkomer met meerder zanglijnen en ‘Letter’ is het meest toegankelijke nummer. ‘Disappear’ is vooral interessant vanwege het vrolijke rammelende ritme en ‘No Time’ is een uptempo rock’n’roll-nummer dat me deed denken aan ‘Do you love me?’ van The Contours. ‘Flying’ tenslotte is een goede dynamische afsluiter.

Fire Talk