Tekst: Dennis de Waard

Om maar meteen met een cliché te beginnen: we leven in gekke tijden. Bands hier en daar zien hun momentum in rook opgaan, tours worden gecancelled, net uitgebrachte albums verliezen hun impact en doorbraken worden uitgesteld. Maar dan is er nog DIRK., de indierockers van onze zuiderburen. Met hun debuutalbum dat simpelweg ‘Album’ heette, hadden ze al zorgwekkende meezinger in handen met ‘Fuckup’ (“I only fuck things up when I hate myself, and I hate myself all the time”) en andere heerlijk dwarse nineties indierock/noisepop à la Pavement, Dinosaur Jr., Weezer. Maar de doorbraak kwam met hun hit ‘Hit’. Ineens waren de ogen op DIRK. gericht en bleef de band maar scoren met nieuwe singles ‘Stay Indoors’ en ‘Artline’.

Het tweede album Cracks in Common Sense laat DIRK. horen zoals we ze graag horen (‘Artline’): ze lijken steeds harder en dikker en tegelijk ook catchier (‘Small Life’) dan ooit te worden. De zang is mooi lelijk, de gitaren rammelen nog steeds aan alle mogelijke kanten, maar het klinkt gepolijster zonder het smoelwerk te verliezen. Een soort Dirk 2.0 dus. Voor je het weet is DIRK. als een ronkende machine over je heen gewalst. De term ‘moeilijke tweede’ is hier totaal niet van toepassing. DIRK. gaat door met waar ze mee bezig waren maar dit keer op hun aller, allerbest. Een album uit de indiescene om jaloers op te zijn en met een replay-factor van jewelste.

Mayway Records