Tekst: Theo Stepper

Donna Blue grossiert inmiddels in EP’s. In juli 2018 verscheen een eerste naamloze EP met drie nummers, in mei 2019 een tweede, wederom self-titled, EP met opnieuw drie nummers en nu is er dus Inbetween, een EP met een eigen titel en dit maal vijf tracks. De teller staat inmiddels dus op 11 tracks. Genoeg voor een langspeler zou je denken, maar dit is eigenlijk veel leuker. Wij kunnen in ieder geval nu al niet wachten op de volgende EP. Hieronder leggen we uit waarom.

De muziek van Danique van Kesteren en Bart van Dalen, die samen Donna Blue vormen, laat zich het beste omschrijven als broeierige indiepop met een vette knipoog naar de sixties. Hoewel deze soms lekker Amerikaans klinkt, is Frankrijk nooit ver weg, want ook yé yé invloeden zijn duidelijk aanwezig en dat is niet alleen te horen in het Franstalige nummer ‘Paradis’.

De eerste regels van ‘Paradis’ werden geschreven naar aanleiding van de sciencefictionfilm Zardoz uit 1974. Zou je niet verveeld raken als je niets meer hebt om van te dromen? Het is een gewetensvraag, maar tijdens het luisteren naar ‘Paradis’ op repeat geloven we van niet. Wat is het toch lekker zwijmelen op dit nummer: C’est nous deux sous le soleil / ou au moins lʼavant réveil (Wij zijn samen onder de zon /of tenminste voordat je wakker wordt. Toi et moi sʼembrassant / ensemble (jij en ik kussen elkaar / samen). Deze zinnen vormen een mooi bruggetje naar de titeltrack van de EP, die gaat over de toestand tussen slapen en wakker worden. Inbetween verbeeldt dat schemergebied behalve tekstueel vooral ook muzikaal heel erg goed. Het wordt gevolgd door Billy, een nummer in de traditie van Roy Orbison en dat klinkt als een originele heartbreak-hit uit de jaren 50.

Met Inbetween laat Donna Blue zien dat het heel goed weet waar Abraham de mosterd haalt, zonder dat de muziek als namaak klinkt. Er is duidelijk veel aandacht besteed aan de nummers en de volgorde waarin ze staan. Wie bovendien de moeite neemt om ook de eerder verschenen EP’s te (her)beluisteren, hoort de groei die Donna Blue heeft doorgemaakt. Slotnummer ‘Fool’ en eerdergenoemde ‘Inbetween’ voelen als een warm, rijk bad dat nooit afkoelt en opener ‘Desert Lake’ en ‘Billy’ zijn als soundtracks van films die je ter plekke in je hoofd kan laten ontstaan, om van ‘Paradis’ maar te zwijgen, want dat zou zomaar de soundtrack van 2020 kunnen worden, mits er voor het einde van het jaar natuurlijk niet nog een EP verschijnt.

Snowstar Records