Tekst: Ronald Renirie

Wat een mooie plaat was Whelm, het debuutalbum van de toen pas 23-jarige Londenaar Douglas Dare, dat in 2014 verscheen op het altijd eigenwijze Erased Tapes label. De meestal ingetogen, maar soms ook ronduit bombastische kamerpop van Dare, zoon van een pianoleraar en afgestudeerd aan het prestigieuze Liverpool Institute For Performing Arts, overtuigde door zijn volwassenheid en ongekende schoonheid. Dit werd mede veroorzaakt door zijn prachtige stem en gevoel voor detail in zijn luisterliedjes. Het bloedstollend mooie optreden dat de jonge, openlijk homoseksuele singer-songwriter, gaf op het Haagse Rewire Festival, dat jaar was een absoluut hoogtepunt.

Opvolger Aforger was ook een mooie plaat, maar toch vooral meer van hetzelfde. Alsof Dare zijn debuutalbum door een 3D-printer had gegooid. Nu is er dan de altijd moeilijke derde plaat. En dat valt, op zijn zachtst gezegd, niet tegen.
Milkteeth is ingetogener dan zijn voorgangers, maar vooral een album waarop Dare zichzelf kroont tot de koning van de subtiele details. Elf nummers lang is het raak, of het nou gaat om de geprogrammeerde drums in opener ‘I Am Free’, die verkeerd in lijken te vallen, maar langzaam worden opgezogen in het nummer waardoor alles toch weer bij elkaar komt, de door elkaar lopende zanglijnen in ‘Red Arrows’, het als een middeleeuwse minstreel gespeelde ‘Heavenly Bodies’, of het bijna klassiek aandoende instrumentaaltje ‘The Stairwell’. Dare overtreft zichzelf op zijn derde album, dat luistert als een ontdekkingsreis waar bij iedere luisterbeurt iets nieuws te ontdekken valt. Een prachtplaat!

Erased Tapes/Konkurrent