Tekst:Paul van der Zalm

...kiss me? Dat is het vervolg van deze vraag. Daarbij wordt in het midden gelaten aan wie de vraag gericht is, al wordt wel nadrukkelijk gesuggereerd dat het niet om één persoon gaat.
Ja, Dream Wife is terug met een nieuw album en dat mogen we weten ook. Twee jaar geleden was er even sprake van een nieuwe generatie jonge bands die niet alleen uit mannen bestond, met bijvoorbeeld bands als Our Girl, Goat Girl, The Orielles en Sunflower Bean. Daartussen viel dit trio nog eens extra op met hun debuutalbum vol uitgesproken teksten en energieke attitude, die ze omschreven als hun “very own punk-rock rage-filled rallying cry”.

Dat resulteerde in een succesvolle tournee van 200 shows in 18 maanden, aanvankelijk nog als voorprogramma, maar al snel ook als headliner. Maar na een korte rustpauze van zes weken (inclusief de kerstperiode) werden er al weer plannen gesmeed voor de opvolger die nu voor ons ligt. Natuurlijk neem je dan de ervaring van het spelen en de reacties van het publiek op de (nieuwe) nummers mee. En het is ook logisch dat je dan als band even de tijd neemt om je te bezinnen over waar je staat en welke richting je kiest.

Het album lijkt de kristallisatie van dat proces. De teksten zijn aan de lange kant en contemplatief van aard, over de zaken die spelen op de drempel van volwassenheid. De ene keer lijkt het te gaan over de break-up na een slechte relatie (‘Hasta la Vista’), maar je zou het ook meer metaforisch kunnen zien als een proces van losmaken als onderdeel van een coming-of-age-periode. Ook in ‘U Do U’ en ‘RH RN’ (Right Here Right Now) lijkt het zoeken naar identiteit centraal te staan, maar nog zwaardere onderwerpen, zoals een miskraam in het bijna vanzelfsprekend gevoelige ‘Temporary’ of abortus in ‘After The Rain’, worden niet uit de weg gegaan, ook al wordt dat niet expliciet genoemd; op het eerste oog zou ‘After The Rain’ ook gezien kunnen worden als een intiem dochter-moedergesprek. En ‘Old Flame’ gaat inderdaad over het ophalen van herinneringen aan een inmiddels oude vlam.

Het is knap dat Dream Wife het muzikaal gezien tóch luchtig weet te houden en bij elke track de juiste toon weet te vinden. Over het geheel genomen is de muziek daardoor wel wat rustiger dan op het debuutalbum. Alleen openingsnummer ‘Sports!’ dat aan het album voorafging en titelnummer ‘So When You Gonna…’ knallen er nog als vanouds uit.  ‘Homesick’ is een broeierig nummer dat doet denken aan Gwen Stefani van de band No Doubt en ‘Validation’ zou ook van de Nederlandse band EUT kunnen zijn. Kenmerkend is steeds de spraakzang van de van oorsprong IJslandse Rakel Mjöll; opvallend is ook dat ze vaak lettergrepen vocaal in tweeën hakt.
Dream Wife is niet alleen uitgesproken in de teksten, de drie doen ook erg hun best om hun woorden in praktijk te brengen. Niet voor niets zingen ze in ‘Sports’ de regel ‘Put your money where your mouth is’. Daarnaast is dit album louter opgenomen met vrouwen uit de muziekindustrie: producer en mixer Marta Salogni (Björk, Frank Ocean, FKA Twigs), technicus Grace Banks (Marika Hackman) en voor de mastering is Heba Kadry (Princess Nokia, Alex G, Beach House) gekozen.
Om deuren te openen voor een generatie (vrouwelijke) muzikanten is het trio onder het thema ‘So When You Gonna…’ ook nog een serie podcasts begonnen over het creatieve en technische proces van muziekmaken.
Als uitsmijter de openingszin van het album: ‘Fuck sorry fuck please will you so kindly start again?’ Het is de hoogste tijd om dit album (nog) eens aandachtig tot je te nemen.

Lucky Number/NEWS