Tekst: Paul van der Zalm

Dripping Trees is zo’n jonge en eigenwijze band zoals wij die graag zien en daarom onder de aandacht willen brengen. Wie de site van CHAOS Music Magazine met enige regelmaat bezoekt, weet dat we de heren uit Eindhoven al een tijdje volgen en we waren dus erg benieuwd naar ‘Fuel of Mankind’, het debuutalbum dat vandaag is uitgebracht.

We waren al onder de indruk van de voorproefjes ‘Distant Light’, ‘Imaginary Order’ en het intrigerende ‘Sink’ dat onder je huid kruipt. En hoewel de nummers onderling verschillen, wordt hier toch duidelijk de lijn doorgetrokken die vorig jaar met single ‘Grieved’ (niet op het album) werd ingezet.
Het album werd aangekondigd als conceptalbum en zo kun je het ook zien. De menselijke evolutie staat hierbij centraal. De ene keer klinkt dat boos, zoals in ‘Imaginary Order’, een andere keer wordt er met verbazing naar gekeken. Het verhalende ‘Alba’ gaat bijvoorbeeld over de gezamenlijke experimenten van kustenaars en wetenschappers om een ‘glow in the dark’-versie van een konijn te ontwikkelen. Zanger Koen Ruijs weet de aandacht hier goed vast te houden, zodat je niet in de gaten hebt dat dit met 6:18 een van de langste nummers van het album is.

Wat een groot deel van de tracks gemeen heeft, is de enorme dynamiek. In ‘Imaginary Order’ komt die al heel snel en verder eindigt dit nummer ook nog eens in een versnelling. Openingstrack ‘Orange Clouds’ kent een crescendo volgens het boekje; het ingetogen beginnende ‘We Are Leaving Soon’ heeft een fantastich bombastisch einde.
Het concept-idee wordt ondersteund door enkele gesproken korte intermezzo’s van een kunstmatige intelligentie (een ‘computerstem’). Dat klinkt komisch en houdt de boel daarmee in balans, maar vooral ‘To Spread Our Own Imagination’ is inhoudelijk grimmig, omdat het gaat over oorlogvoering. Ook het bandgeluid is over het hele album perfect in balans: Stef van der Wielen speelt af en toe de sterren van de hemel op gitaar, maar ook Stijn Luijk en Stef Leijten op respectievelijk drums en bas krijgen alle ruimte en het gaat nergens ten koste van de zang of omgekeerd.
Van alle nummers is eigenlijk alleen ‘Blood Moon’ een beetje een vreemde eend in de bijt, in positieve zin: het is een pakkend rock-anthem zoals we bijvoorbeeld gewend zijn van bijvoorbeeld de Editors. Terzijde: in de tekst hoor je de eigen bandnaam terug. Het instrumentale sci-fi-intermezzo ‘For An All-Seeing Eye’ dat eraan voorafgaat zou je kunnen zien als intro op dit nummer.
Slotnummer is het toepasselijke getitelde ‘Closing Track’ dat aan Radiohead doet denken. Ondanks weer zo’n heerlijk dramatisch einde, zou ook ‘Lullaby’ hiervoor een passende titel zijn geweest. Het is echter de vraag of dit zal leiden tot aangename dromen of dat je hiermee in slaap wordt gesust onder het motto ‘welkom in Dystopia’.

Nog even dit: op 13 januari was Dripping Trees een van de bands op de CHAOS-stage tijdens Streamsonic, het alternatieve showcasefestival van Pinguin Radio;
je kunt het optreden hier terugkijken: https://streamsonic.nl/artist/dripping_trees