Tekst: Dennis de Waard

Een nieuwe Eefje de Visser is iets waar je altijd reikhalzend naar uitkijkt. Toen de Visser in 2011 met De Koek debuteerde en in 2013 dat album opvolgde met het bijna perfecte Het Is, zagen we de popprinses steeds verder evolueren. De kleinkunst met kleine hints naar synthpop werd steeds elektronischer met elk nieuw album en in 2016 verdween de gitaar meer naar de achtergrond om de synth een steeds grotere rol te laten vervullen.

Een halfjaar geleden was hij daar ineens: ‘Zwarte Zon’, de nieuwe Eefje de Visser werd de wereld in geslingerd. ‘Zwarte Zon’ was een een logische evolutie op ‘Nachtlicht’ en opeens kregen we meer tropische klanken en dance voorgeschoteld. De drie singles die daarop volgden ‘Lange Vinnen’, ‘Bitterzoet’ en ‘Oh’ maakten de hype voor het album enkel groter. Na de driedubbele voltreffer aan albums leek het erop dat ook de vierde Eefje de Visser fantastisch zou worden. En, laten we eerlijk zijn, dat is ook nu weer het geval. Bitterzoet opent met de inmiddels vertrouwde ‘Zwarte Zon’ en ‘Bitterzoet’. Omdat de singles al een tijd uit zijn en die nummers al even de tijd hebben gehad om te wennen is het dan ook niet moeilijk meteen de vibe van het album te pakken te krijgen: donkere pop, veel echoënde drums, soundscapes die zo uit Twin Peaks konden komen en in de verte de vertrouwde stem van de Visser. ‘Stilstand’ is dan de eerste onbekende track en daarmee schiet de Visser meteen raak. ‘Stilstand’ gaat over een strandende relatie en is muzikaal gezien haast angstaanjagend. Langzaam opbouwend, in het midden kicken de haperende elektronica en beats in. Absolute hoogtepunt is zodra het nummer ineens een dancebeat krijgt. ‘Stilstand’ blijft maar opbouwen zonder enig refrein, zoals ze dat op het meesterlijke ‘Scheef’.

Juist in ‘Stilstand’ zien we de evolutie van Eefje de Visser het meest naar voren komen. Qua melodieën en zang is de Visser weinig veranderd. Thematisch gezien lijkt afstandelijkheid meer naar voren te komen, de titel ‘Bitterzoet’ verklaart zichzelf. Het is de muziek die nu ‘af’ is. De Visser haalde altijd al de synths naar voren, maar op ‘Bitterzoet’ meer dan ooit. ‘Bitterzoet’ is niet alleen thematisch belangrijk, maar ook muzikaal. Dansen en huilen in de club gaan hier hand in hand. Melancholiek met dreunende beats en opgeheven glazen zoals dat bij live-favoriet in wording ‘De Parade’ voorbij komt. Op dat nummer laat de Visser haar meest catchy en wellicht beste nummer tot nu toe horen. Een festivalanthem in wording.

Conclusie: Bitterzoet is het vierde album van Eefje de Visser, en deze vierde is wederom fantastisch. Eefje de Visser slaat een nieuwe weg in, maar wel eentje die al vanaf het eerste album lichtjes terug te horen was. De transformatie naar popprinses is compleet. Dat mag gevierd worden op dit album en er mag voor het eerst ook gedanst worden bij Eefje de Visser. Zelden is een artiest zo consistent geweest in het afleveren van goede albums, het zal ons niets verbazen mocht het grote publiek nu ook eindelijk doorhebben dat de Visser één van Nederlands beste is. 2020 is nog maar net van start, maar één van de beste platen van het jaar is al binnen.

Sony