Tekst: Wim du Mortier

Wedergeboorte. Een beladen term, in religieus opzicht. De Canadese singer-songwriter Linnea Siggelkow alias Ellis kiest die titel niet voor niks. Ze groeide religieus op maar begon eenmaal op de universiteit vraagtekens bij de overtuiging van haar en haar naasten te zetten. Op dat moment startte een zoektocht naar waar zij zelf in gelooft, wie ze is, waar ze voor staat. In dat teken staat haar debuutplaat Born Again. Die titel mag je dus letterlijk nemen.

De afgelopen jaren verschenen twee aardige platen van vrouwelijke singer-songwriters die in de indiehoek opereren: Snail Mail en Soccer Mommy. Soccer Mommy kwam onlangs al met haar tweede plaat, waar CHAOS over schreef dat het een prima plaat is met mooie liedjes, maar dat Soccer Mommy best eens uit de bocht mag vliegen. Ellis voegt zich met haar plaat bij de twee bovengenoemde acts. En Siggelkow heeft op Soccer Mommy voor dat zij wél de kunst verstaat eens goed uit te halen. De tien liedjes op Born Again bewegen heen en weer tussen de rust en melancholie a la Soccer Mommy tot uitbarstingen van gruizige shoegaze. Dat laatste wordt wel heel gedoseerd gebracht. In het tweede liedje ‘Shame’ gaat het kort tekeer en daarna moet je weer even geduld hebben. Pas in het zevende nummer ‘Into The Trees’ gaat het volume, na een rustig liedje met kabbelende gitaren aan het eind, ineens stijl omhoog en val je van schrik en verrassing bijna van je stoel. ‘I’m not sure I’m what you bargained for’ zingt ze en paf, legt ze haar rockkaarten precies 45 seconden lang op tafel. Jaha, dat had je niet verwacht hè!
Siggelkow zingt met haar hart op haar tong. Naast haar zoektocht naar een identiteit in religieuze zin gaat het dus ook over waar het leven van een jong volwassene om draait. In dit geval zo te horen een door onzekerheid verteerd persoon die zich moeizaam verhoudt tot de mensen om haar heen. En al helemaal als het om liefdes gaat. In ‘Shame’ zingt ze dat haar wordt verweten dat zij te graag de slachtofferrol aanneemt, en beschrijft zij dat ze vol zelfmedelijden wenst dat ze iemand anders kon zijn. Daar past de smekende stem waarmee Ellis de hele plaat mee vol zingt heel goed bij.

Fat Possum Records