Tekst: Susanne van Hooft

Vrijdag verscheen Nothing Is True and Everything Is Possible, het zesde studio-album van de Britse band Enter Shikari en het eerste dat door zanger Rou Reynolds zelf is geproduceerd. In het verleden maakte Enter Shikari onnavolgbare screamo en hardcore alhoewel het vorige album uit 2017 wat rustiger was. Afwachten dus welke muzikale richting de band nu zou kiezen, als er al een richting zou zijn. De release van de eerste singles liet voorzichtig doorschemeren dat het niet terug naar de dagen van weleer zou zijn. ‘{ The Dreamers Hotel }’ klinkt best catchy, ‘thē kïñg’ poppy en ‘T.I.N.A.’ nogal elektronisch.

Het mag eigenlijk geen verrassing zijn dat het album alle kanten opgaat. Zelf omschrijft de band hun muziek als RockPopPunkHardcoreDrum’n’BassMusic. We kunnen er electronic en orchestraal aan toevoegen. Het is duidelijk dat we met een band te maken hebben die zich absoluut niet in een muzikaal hokje laat stoppen en met veel muzikale vrijheid een soundtrack voor het nieuwe decennium heeft geschreven. En als dit decennium chaotisch is, dan is dit terug te horen in die soundtrack.
Het album opent met ‘The Great Unknown’. “Is this a new beginning or are we close to the end?” is de eerste zin, en even later zingt Reynolds: “Is there anyone out there? Give me a sign”. Alsof het album niet al eerder opgenomen is, maar speciaal gemaakt voor de huidige pandemie-situatie. Uiteraard geschreven voor allerlei crisissen in de huidige maatschappij, zoals de klimaat- of de economische crisis, maar o zo toepasselijk nu. Liedjes van Enter Shikari zijn vaker maatschappijkritisch, hoewel veel nummers van The Spark meer over persoonlijke worstelingen van leven met psychische aandoeningen gingen.
Maar even terug naar de muziek. Wat we bedoelen met muzikaal niet in een hokje te stoppen? Probeer “Nothing is true en everything is possible” eens te neuriën, of te zingen… wat krijg je dan? Een drie kwart maat, ja: een wals. Inderdaad, de band heeft een heuse wals in het album gestopt: ‘Waltzing off the Face of the Earth (I. Crescendo)’. Het is een tekstueel snoeihard nummer over de wereld waarin we leven. Volgens Reynolds niet perse pessimistisch als wel realistisch. Je wordt hier niet vrolijk van, ondanks het walsritme. De drums ratelen erdoor heen als kogels. We horen venijnige dissonanten. Het nummer snijdt in je ziel. Alle nummers zijn serieus van ondertoon, muzikaal klinkt het af en toe wat vrolijker. Het refrein van { The Dreamer’s Hotel } is gemeen pakkend, nummers als ‘satellites * *’, ‘thē  kïñg’, ; ‘Crossing The Rubicon’ lijken eenvoudige rockliedjes. Intrigerend zijn de nummers ‘Marionettes (I. The Discovery of Strings)’ en vlak daarachteraan ‘Marionettes (II. The Ascent)’. Het zijn allemaal volle nummers, met veel instrumentarium, vernuftige opbouw, haakjes en bochten. De muzikanten van Enter Shikari tonen zich ware muzikale kunstenaars.
Ondanks de wisseling in stijlen voelt het album als eenheid en laat het zich als album beluisteren, zij het dat er een enkele vreemde eend in de bijt tussen zit, zoals ‘Elegy For Extinction’. Dat zou niet misklinken bij de aftiteling van een science fiction film. Logisch misschien, gezien dat dit nummer gearrangeerd is door soundtrack componist George Fenton (Gandhi, Blue Planet, Planet Earth, Groundhog Day, My Name Is Joe) en is opgenomen met het City Of Prague Symphony Orchestra. Wel vreemd op een dergelijk album en toch lijkt het te kloppen. Over alles is nagedacht. Neem bijvoorbeeld de tracklist van het album. Die ziet er rommelig uit, net zo rommelig als de muziek in eerste instantie lijkt. Het ene nummer met, het andere zonder hoofdletter. Een punt achter ‘the pressure’s on.’ Vier punten achter ‘modern living….’, accolades bij ‘{ The Dreamer’s Hotel }, alles in hoofdletters bij ‘THE GREAT UNKNOWN’. En achter alles zal wel een gedachte zitten. Misschien had dat net iets minder gekund.

So Recordings