Tekst: Wim du Mortier

Voor A Fever Dream, het vierde album van Everything Everything, werd de band uit Manchester genomineerd voor een Mercury Prize. Dan ben je dus gearriveerd als Britse band en is de top wel zo’n beetje bereikt. Zie daar dus nog maar eens overheen te gaan. En inderdaad, dat lukt het viertal niet met hun nieuwe plaat Re-Animator. Maar geen nood, door het ijs zakken doet de band al evenmin.

Re-Animator klinkt wat minder orkestraal als de voorgangers. De band wilde bij het maken van deze plaat meer terug naar de basis en is daarbij geholpen door producer John Congleton (St. Vincent, Sharon Van Etten, David Byrne). In nummers als ‘Lost Powers’ speelt een gitaarthema de hoofdrol, zonder dat een overdaad aan tierlantijntjes en productietrucs eromheen te veel afleiden van de hoofdzaak. Back to basics, was de bedoeling van Everything Everything, maar op Re-Animator gaat de trukendoos in de studio geregeld toch weer open en klinkt de band onomstreden als bizarre artrock, en vooral ook als zichzelf. Dus onder dat bizarre laagje zit altijd een goed liedje met niet zelden een verslavende poppy hook. Dat levert weer een paar mooie momentjes op, zoals in ‘Big Climb’. Al in de eerste minuut hoor je die spanningsopbouw waar deze uitmuntende muzikanten zo bijzonder goed in zijn en die vaak centraal staan in de composities en steevast leiden naar een orgastisch refrein. Wat te denken van ‘In Birdsong’ waar Jonathan Higgs vocaal helemaal los mag gaan.

Maar er is ook een maar. In twee nummers kruipt de band zo dicht aan tegen het werk van Thom Yorke dat we in het geval van ‘It Was A Monstering’ zelfs zijn gaan opzoeken of het hier niet toch een cover van of solo werk van York of van Radiohead betreft. Jonathan Higgs’ snerpende falsetto leent zich uiteraard bijzonder voor een poging York te kopiëren. Maar waar is hier de eigenheid van Everything Everything gebleven? Een eigenheid waarover ze in overmaat beschikken. Dus waarom zouden zij werk van anderen willen nadoen?

Het is een vraag die opdoemt bij het beluisteren van Re-Animator. Een enkeling zal bij de herkenning de plaat in afschuw opzij willen leggen, een ander zal het misschien interessant vinden en of zelfs toejuichen. Feit is dat die twee nummers die dicht tegen het inspirerende voorbeeld aanhangen – ‘It Was A Monstering’ en ‘Lord Of The Trapdoor’ – bijzonder mooie meeslepende songs zijn. Misschien wel hoogtepuntjes op de plaat.

Afgezien van deze kritische noot is Re-Animator weer een fascinerend album waarin je even moeite zult hebben om erin weg te raken, tot het kwartje valt. En opnieuw moet je wel tegen het vocale geweld van Jonathan Higgs opgewassen zijn. Zijn zangstijl, met snerpende kopstem, is niet voor iedereen. Daarentegen zijn de teksten van Higgs altijd de moeite waard. Dit keer heeft hij zich naar verluid laten inspireren door een oude theorie van psychiater Julian Jaynes dat de mens in de evolutie twee onafhankelijke breinhelften heeft ontwikkeld. Met als resultaat een ‘bicameral mind’. Onze tegenstrijdige tweeslachtigheid zit dus als het ware vanouds ingebouwd.

Awal / V2