Tekst: Ronald Renirie

Op het vierde album van Greta Kline onder de naam Frankie Cosmos toont de vijfentwintigjarige Amerikaanse zich als de vrouwelijke equivalent van Guided By Voices.
Close it Quietly bevat maar liefst eenentwintig (!!) miniatuurtjes, of vingeroefeningen, zo u wilt, van indiepop liedjes, die qua sound rondzweven in een heelal waar de planeten illustere namen hebben als The Breeders, Stereolab, Belle & Sebastian en Imperial Teen, om er maar een aantal te noemen.

Erg leuke liedjes allemaal, maar net als bij Robert Pollard’s band dringt zich toch met grote regelmaat de vraag op hoe goed dit album geweest had kunnen zijn als deze liedjes, die zowat nergens de twee minuten halen, waren uitgewerkt tot volwaardige songs.
Kline, net als Pollard een veelschrijver die onder vele aliassen haar muziek uitbrengt, is een eigenwijs talent, maar toch blijven de liedjes op Close It Quietly door een gebrek aan repeterende coupletjes en refreintjes nergens echt hangen.
Is dat erg? Nee, eigenlijk niet, want deze niemendalletjes spreiden zoveel oorspronkelijkheid en vakmanschap ten toon dat na een aantal luisterbeurten de kritiekpuntjes plaatsmaken voor een merkwaardig soort respect. En toch gaan we ons de komende jaren, waarschijnlijk tevergeefs, net als bij Guided By Voices, verheugen op telkens weer een volgende plaat waarop Kline haar beste liedjes wel een keer helemaal uitwerkt. Het zal vast ijdele hoop blijken.

Sub Pop / Konkurrent