Tekst: Wim du Mortier

Na het verschijnen en lichtelijk floppen van ‘Pala’ verdween de Britse punkfunk/disco-formatie Friendly Fires helemaal uit beeld. Er verscheen nog een ep’tje maar daarna was het lang angstig stil. Zanger Ed Macfarlane kampte met ziekte en een trompettist die tijdens live-shows meespeelde overleed plots. Toch is het niet helemaal duidelijk wat de bandleden in de tussentijd bezig heeft gehouden, en of dat verband houdt met de onterecht geringe aandacht die hun laatste uitgave kreeg – wel zei Macfarlane in interviews dat ze niet weer een ‘popalbum’ als Pala wilden maken – maar sinds een jaartje is Friendly Fires weer aan de oppervlakte. Aankondigingen op sociale media wezen eerst op enkel en alleen een paar optredens maar al snel werd uiteraard gespeculeerd over nieuw werk. En dat ligt er dan nu eindelijk, na zo’n acht jaren wachten.

‘Inflorescent’ maakt dat het wachten de moeite waard is geweest. Net als ‘Pala’ is ‘Inflorescent’ een coherent stijlvast album waar Friendly Fires dieper afdaalt richting disco en house en de laatste sporen ondeugende punkfunk uitwist, in weerwil van alle uitspraken vooraf. Dat is enerzijds misschien jammer, maar de doorgroei in het eigen geluid brengt anderzijds ook weer veel moois – en allemaal ultiem dansbaar.

Het is alsof Friendly Fires de schaamte om simpele, pakkende, dansbare pop te maken van zich af heeft geschud en zich er nu vol overgave in kan verliezen. ‘Inflorescent’ is een groot dansbaar feest, vet klinkend en rete funky. Ed Macfarlane zingt weer ongegeneerd zoet – zo’n stem waar je van gaat houden of die je intens gaat haten – over de liefde en al het moois in het leven.

Aanrader voor wie houdt van levenslustige dansmuziek met een ragfijn alternatief randje in de lijn van bijvoorbeeld Roosevelt en !!!.

Friendly Fires speelt 10 november in Q Factory, Amsterdam.