Tekst: Fabian Hofland

Het kan heel goed dat de naam Ghostpoet niet direct een belletje doet rinkelen. In zijn thuisland Engeland is hij echter al twee keer genomineerd voor de prestigieuze Mercury Prize en werkte hij samen met Massive Attack, Maxïmo Park’s Paul Smith en de onlangs overleden Tony Allen. Zijn geluid is lastig uit te leggen, maar we gaan een poging wagen. Eerdere platen waren meer elektronisch, maar vanaf de derde plaat geeft Ghostpoet meer ruimte aan traditionele instrumenten als bas, drum en gitaar, zij het zelden traditioneel toegepast. Waar een gitaar langskomt, is het vaker een lange toon of feedback dan een riff of lick. Zijn donkere stemgeluid en spreekzang plaatst Ghostpoet ergens tussen mede (semi-) underground Britten Roots Manuva en Tricky. En dan niet eens qua muziekstijl, maar meer qua esthetiek en eigenzinnigheid. Het is geen triphop, het is geen rock, het is zeker geen pop; het is Ghostpoet.

I Grow Tired But Dare Not Fall Asleep is een even onheilspellende als treffende titel voor de tijden waarin we leven en dekt meteen de lading van het album qua sfeer en thematiek. Sommige artiesten hebben hun voelsprieten uitstaan en voelen daarmee feilloos aan wat er in de wereld om hen heen gebeurt en Ghostpoet is zo’n artiest. We leven momenteel in onzekere tijden en die onzekerheid en de vragen die dat oproept, hoor je terug op dit album. In opener ‘Breaking Cover’ is de terugkerende tekstregel, want refrein kan je het niet echt noemen, “It’s getting kinda confusing these days” en niets is minder waar. Zijn vorige album was heftiger en vooral bozer, met name het bevlogen ‘Immigrant Boogie’ over de vluchtelingenproblematiek en het sluiten van grenzen, was een behoorlijk statement en kwam misschien wat dicht bij huis voor de zanger die in het dagelijks leven Obaro Ejimiwe heet.
Muzikaal wordt de lijn van zijn vorige twee albums doorgezet; live drums, lange gitaarnoten en rollende baslijnen. Ook de samenwerking met zangeressen is terug. Was dit op eerder albums met wat bekendere namen als Nadine Shah, Melanie de Biasio en Lucy Rose, hier kiest hij voor onbekender talent als Art School Girlfriend, SaraSara en Katie Dove Dixon. Dat contrast van de soms wat iele of soms betoverende damesstem met zijn donkere timbre is een beproefd recept, maar waarom niet als het zo goed werkt?
Ghostpoet is een meester in sfeer scheppen en het laten samenkomen van alle losse elementen tot een passend geheel. We willen niet zeggen dat hij op deze plaat zijn stijl heeft geperfectioneerd, maar hij heeft deze wel verder uitgekristalliseerd. Hier is een uiterst kundig, maar vooral zelfverzekerde artiest aan het werk die weet wat hij wil en hoe hij dat kan bereiken. De composities zijn versoberd en teruggebracht tot de essentie en daar spreekt een bepaalde berusting uit. I Grow Tired But Dare Not Fall Asleep is door zijn unieke geluid en eigenwijze aanpak een moeilijk te dateren plaat, maar door zijn teksten en thema’s ook weer erg van dit moment. Het album is daardoor zowel tijdloos als in het nu en maakt het daarmee een album waar je over vijf weken, over vijf maanden en waarschijnlijk over vijf jaar nog geregeld naar terug zal grijpen.

Ghostpoet /PIAS