Tekst: Paul van der Zalm

Er is geen gebrek aan jonge zangeressen die worstelen met hun demonen en daarvoor een uitlaatklep vinden in de muziek. Aan de andere kant staat er een grote groep fans die elke keer weer klaar om die artiesten in de armen te sluiten omdat die zo goed hun eigen worstelingen weten te verklanken. We zouden op deze plek waarschijnlijk elke week een dergelijke release kunnen bespreken, maar doen dat wijselijk niet. Het wordt anders als je als tiener uit Oslo, Noorwegen in 2018 al belandt in de The New York Times’ Top 10 Tracks of the Year met je debuutsingle ‘I Wanna Be Your Girlfriend’ en je door de BBC en andere gezaghebbende media wordt uitgeroepen tot een van de talenten voor 2021. De verwachtingen voor het debuutalbum van Marie Ulven (Ringheim) zijn dan natuurlijk hooggespannen en de vraag is dan of ze die verwachtingen weet waar te maken.

if i could make it go quiet… begint in ieder geval goed met de krachtige openingstrack ‘Serotonin’ met heftige lyrics die volgens de bijgeleverde informatie zijn terug te voeren op een traumatisch motorongeluk van haar vader in haar jeugd. Muzikaal gezien is het een bonte mix van stijlen; ze lijkt hierbij aangemoedigd door FINNEAS, de broer van Billie Eilish, die dit nummer medeproduceerde. Verrassend is het tweede nummer: even denk je hetzelfde nummer te horen in een andere versie. Nog meer dan het eerste nummer verschiet deze song een aantal keer totaal van kleur. Verder is het vooral een boos nummer en de titel ‘Did You Come?’ laat niets te raden over.

Hoewel Ulven de rest van het album in Bergen, Noorwegen, samen met de daar bekende muzikant-producer Matias Tellez heeft opgenomen, komt in ‘Body And MInd’ de Billie Eilish-associatie nog even terug. Opnieuw boos is het nummer ‘You Stupid Bitch’ (Can’t you see the perfect one for you is me). In deze Icona Pop-achtige track lijkt eerder afgerekend te worden met hormonen dan met demonen. Ook het wat clichématige ‘Midnight Love’ of ‘I Call You Mine’, dat start met een trage disco-beat, wijzen die kant op, net als de nonchalant gezongen gebroken-hartsong ‘.’. En als je op een New Yorks vliegveld moet wachten tot je vlucht vertrekt, kan je zo maar de tekst van het melancholieke ‘hornylovesickmess’ te binnen schieten, ook al kan dat net zo goed gebeuren tijdens een van de vele autoritten tussen Oslo en Bergen, met veel tijd voor reflectie. Laat je hierbij overigens niet op het verkeerde been zetten door het bedrieglijk optimistisch klinkende intro. ‘Apartment 402’ lijkt in eerste instantie dan toch het meest neerslachtige nummer van het album, maar het biedt gelukkig ook ruimte voor hoop. Muzikaal gezien zou het zelfs in een hippe dance-mix gegoten kunnen worden.
Alle nummers van album tikken zo rond de drie minuten aan, op de afsluiter na. Deze korte instrumentale track op de elektrische piano vormt het tweede deel van de albumtitel: “…it would feel like this”.

AWAL / V2