Tekst: Paul van der Zalm

Als stadskind ben je natuurlijk wel wat gewend en groei je nét wat sneller op dan in een beschermde omgeving. In die zin was het dus niet verrassend dat Goat Girl in 2016 ondanks hun jeugdige leeftijd van nét 20 zo’n volwassen debuutplaat uitbracht. De band kwam immers voor uit de scene rond the Windmill in Brixton, Zuid-Londen, met bevriende bands als Shame, HMLTD en Black Midi. Door de lage stem van zangeres Lottie Pendlebury AKA Clottie Cream zou je nog op het verkeerde been gezet kunnen worden wat betreft hun leeftijd. Maar al met al straalde het album nog de nonchalance uit van een groep vrolijke vriendinnen die weinig te verliezen had. 

In de tussentijd is er veel veranderd waardoor de band de onschuld voorbij is. Meest ingrijpend was dat bij gitariste/zangeres Ellie Rose Davies de ziekte van Hodgkin werd vastgesteld bij het afronden van ‘On All Fours’, het nieuwe album dat vandaag verschijnt. Daarnaast was er het vertrek van Naima Redina-Bock en de komst van Holly Mullineaux als nieuwe bassiste. Tel daarbij op de coronapandemie die volgde (en Rose Davies extra kwetsbaar maakte), de soap rond brexit, de dood van George Floyd in Amerika, de klimaatproblematiek of iemand die hete thee over je heen gooit zonder excuses te maken. Veel surrealistischer kan de werkelijkheid niet worden en het album lijkt de weerslag van het onvoorstelbare.
Openingsnummer ‘Pest’ is natuurlijk te beschouwen als een rechtstreekse verwijzing naar corona of andere ziektes. Opmerkelijk is dat het bestaat uit een langzame versie en een snellere versie die achter elkaar zijn geplakt. Dan volgt de meest recente single ‘Badibaba’, een milieu-protestsong met een basloopje als intro, maar met een grimmig einde en de tekstregel ‘Leave All Sadness Underground’ die je ook breder kunt interpeteren.
‘The Crack’ lijkt ook een reactie op onze relatie met de natuur, maar deze tekst is mysterieuzer. In tegenstelling tot de andere tracks heeft dit een stevig intro en een beukende beat (Rosy Jones op drums). Het als eerste uitgebrachte ‘Sad Cowboy’ is bijvoorbeeld veel dansbaarder met inzet van elektronica en klinkt bijvoorbeeld zoals Pumarosa.

Wat de singles gemeen hebben is dat ze alle drie vergezeld gaan van een surrealistische video. Op de meeste van de nummers van dit album vallen opnieuw de doordachte zangarrangementen op. Een van de beste voorbeelden daarvan is de canonzang aan het eind van P.T.S. Tea (over het thee-incident). Daar staat het geluid van vervormde gitaren tegenover. Ondanks de donkere thema’s en duidelijke titels als ‘Closing in’, ‘Anxiety Feels’ en ‘They Bite On You’, is de muziek eerder speels en open te noemen. Misschien is dat de verdienste van Dan Carey (Kae Tempest, Black Midi en Franz Ferdinand) die ook dit album weer geproduceerd heeft. Het meest luchtig is het bijna geheel instrumentale ‘Jazz (In The Supermarket)’ met de geweldige tekst ‘woooooaaaah’. In stormachtige voorlaatste nummer stelt Goat Girl tenslotte de vraag ‘Where Do We Go From Here?’. Het antwoord ligt misschien besloten in het alternatieve slotgebed ‘A-men’ dat ingebed is in heldere gitaarklanken: ‘Bless God, He Tries.’
Het fraaie lange outro dat daarop volgt voelt als een cliffhanger…

Rough Trade