Tekst: Paul van der Zalm

Harriette Pilbeam uit Brisbane, Australië, viert binnenkort haar 29e verjaardag. Net daarvoor komt vandaag ‘Giving The World Away’ uit bij Secretly Canadian. Het is de opvolger van het debuutalbum ‘Keepsake’ uit 2019 en daarmee de derde release onder de artiestennaam ‘Hatchie’. Al in 2018 zette ze zichzelf wereldwijd op de kaart met de EP ‘Sugar & Spice’ die veel buzz rond haar genereerde, zeker toen Robin Guthrie van de Cocteau Twins zo onder de indruk was dat hij spontaan een remix maakte van het nummer ‘Sure’ van die EP. Het was vrij duidelijk dat hij iets herkende van hun sound in de nummers op die EP.

Voor veel artiesten is het een hele opgave om dat overdonderende succes in balans te brengen met hun zelfbeeld. Er zijn helaas genoeg voorbeelden te noemen van artiesten die daaraan onderdoor gingen en dat gevaar dreigde ook even voor Pilbeam. Maar gelukkig wist ze zich te herpakken en is het meisje dat we in juni 2019 in de kleine zaal van Paradiso zagen optreden ter promotie van het debuutalbum veranderd in een powervrouw die de wereld aankan. Het nieuwe album is de weerslag van dat proces en dat zien we in de teksten terug. Het duidelijkst komt dat naar voren in de terechte singles ‘This Enchanted’ (dat je ook kunt interpreteren als Disenchanted = ontgoocheld, teleurgesteld), ‘Quicksand’ (I hate admitting to myself that I was never sure / Sometimes I feel like I’m just sinking into quicksand) en titeltrack ‘(Stop) Giving The World Away’, een peptalk voor zichzelf en de luisteraar.

Muzikaal gezien is de weg omhoog al lang gevonden en zijn de liedjes vol levenslust of anders wel troostend. De productie is rijk en dat is voor een groot deel te danken aan Jorge Elbrecht die vorig jaar ook medeverantwoordelijk was voor het succes van het album Jubilee van Japanese Breakfast. En naast vaste begeleider Joe Agius horen we op dit album ook James Barone van Beach House op drums.
Het is verleidelijk, maar te gemakkelijk om direct het label dreampop of shoegaze op de liedjes van Hatchie te plakken, want daar zijn de liedjes te krachtig en te pakkend voor. Als Australië Hatchie zou afvaardigen voor het Songfestival, zouden ze in ieder geval hoger eindigen dan vorig jaar. Terugkerend element is natuurlijk de licht nasale, maar aangename stem van Pilbeam in vele vocale dubs en de geraffineerde harmonieën daarin (zoals bij ABBA).
Een paar keer hoor je nog een verwijzing naar het geluid van de Cocteau Twins, vooral in de intro’s, bijvoorbeeld in het zwoele ‘Take My Hand’, met in het midden een sample van pratende mannen. Het eerder genoemde ‘Giving The World Away’ is een trancenummer met zo’n kenmerkend keyboardmotief waarop je een heel veld ziet meedeinen. Voor de zondag daarna is er dan de lieve lome ‘Sunday Song’. Een bijzonder nummer is ‘The Rhythm’ dat opgebouwd is rond een niet-westers ritme en verder gevuld is met stevige dissonanten. Uitsmijter ‘Til We Run Out of Air’ is een waardige afsluiter die associaties oproept aan een band als Lush.

Op de hoes staat Pilbeam afgebeeld met veren op haar rug, wat leidt tot de conclusie: Hatchie geeft je vleugels.

Je kunt Hatchie op 13 september 2022 zien in de kleine zaal van Paradiso.

Secretly Canadian