Tekst: Paul van der Zalm

In 2018 leek Hater een glorieuze toekomst tegemoet te gaan: de band uit Malmö werd gezien als een van de beloften op Eurosonic Noorderslag en er werd uitgekeken naar Siesta, hun eerste album na de overstap van indielabel PNKSLM naar het grotere Fire Records. Dat was best verrassend, want het was best moeilijk om het beeld van de nog jonge band met zangeres-gitariste Caroline Landahl als blikvanger te koppelen aan het geluid van de debuut-EP uit 2016 en de daarop volgende LP uit 2017. Jengelende gitaren en de soms bijna overslaande stem van Landahl maakten het nou niet direct tot radiovriendelijke muziek. Toch was er meteen al dat ‘je-ne-sais-quoi’ wat de aandacht vasthield en critici blijkbaar enthousiast maakte.

Er werd daarom reikhalzend uitgekeken naar de tour door de VS in het kielzog van landgenoten Radio Dept, ter ondersteuning waarvan in 2019 de single ‘Four Tries Down / It’s A Mess’ werd uitgebracht, maar die tour werd gecanceld en de grote doorbraak bleef nog uit. Dat is dus ‘Bad Luck’ en dat is ook de titel van het nummer dat in juni 2021 verscheen en daarmee de voorbode was van het album Sincere dat vandaag uitkomt. Het is een pakkend nummer dat direct onder de huid kruipt. Landahl weet inderdaad oprecht het gevoel over te brengen dat ze zwelgt in verdriet; het komt vast weer goed, maar nu even niet (“I promise I’ll be fine”). Het valt op dat ze beter is gaan zingen en dat het lage register haar goed past, met een aangenaam rauw randje.  In de bijbehorende videoclip zien we Landahl auditie doen, wat het ongemakkelijke gevoel versterkt. De coverfoto is overigens ook uit deze sessie afkomstig. Muzikaal gezien sluit dit nummer aan op de eerdere releases en dat is bijzonder, omdat op dit album verder alleen Måns Leonartsson van de originele bezetting is overgebleven. Frederick Rundquist en Rasmus Andersson zijn de nieuwe bandleden.

Grappig is dat het vorige album werd aangekondigd als met een vibe die ideaal is voor een zomerliefde, maar een die met een bruut einde een gebroken hart oplevert, want ‘Summer Turns To Heartburn’ op dit album ligt in de lijn van eerdere nummers. Ook muzikaal gezien gaat het nummer halverwege over in een herfstdepressie. Natuurlijk is ‘I’m Yours Baby’ bij Hater geen liefdesliedje. Wél is het een verademing om weer eens een track voorbij te horen komen die in één take lijkt te zijn opgenomen, in plaats van alle overgeproduceerde muziek. Waarschijnlijk zijn hier credits op zijn plaats voor producer Joakim Lindberg die ook al vanaf het begin bij de band betrokken is.
In ‘Bad Blood’ gaat het er stevig aan toe, zowel in het intro als aan het eind. De zang is hier laag, ongepolijst en lang uitgesponnen, met wat echo. Het wordt gevolgd door de terechte uptempo single ‘Far From A Mind’, dat start met een New Order-intro en dan overgaat in gejaagde ritmes zoals bij Jagd of Waltzburg. Ook vallen hier de koortjes op. Openingsnummer ‘Something’ is een wat makkelijker in het gehoor liggend nummer in de richting van Wolf Alice of the Cardigans, maar dan toch wat alternatiever, zoals de vroege Sugarcubes (de band van Björk). Meer nog dan de andere nummers leunt het sterk op een pakkende gitaar-hook. Misschien zijn de verwachtingen inmiddels minder hoog, maar gelukkig is alle hoop zeker niet verloren, blijkt uit de afsluiter ‘Hopes High’ dat meteen als smaakt naar meer, al geldt voor een band als deze zeker dat het dan wel gaat om een ‘acquired taste’. 

Fire Records / Konkurrent