Tekst: Wim du Mortier

In 2018 won de Belgische noiserockformatie HEISA al De Beloften, een prijs die verder geen uitleg behoeft. Die belofte moet nu waargemaakt worden met het verschijnen van hun eerste echte plaat Joni. Ze zijn er eens goed voor gaan zitten, de Limburgers, met zo het lijkt de inzet ons een poepje te laten ruiken. Dat lukt, zij het iets te overdonderend.

Nee, je moet niet gaan proberen te ontcijferen wat er nu precies wordt gezongen, want dit is spierballen muziek waarin het draait om sferen, grooves, desoriëntatie en haakse koerswijzigingen waarin zang hooguit een extra instrument vormt. In het openingsnummer ‘Let Go’ leidt het trio ons al eens rond in hun ingewikkeld drukke wereld. Het nummer voert alleen in maatsoort en toonhoogte een vast spoor, maar verder komen alle denkbare landschappen langs. Groovende op indrukwekkende synthsounds gebaseerde episoden, beukende gitaren, een rustig fijngevoelig intermezzo ruw onderbroken door weer gierende gitaren en schreeuwende bezeten zang.
Vervolgens zet ‘A March’ vooralsnog een andere toon. Subtiel in het repertoire van de Belgen zowat, rustige zang, een rustige beat, fijn klinkende gitaarpartijen. Toch hoor je de onderhuidse spanning, de dissonantie, gotisch statig bijna. Zo rijgt de band sferen aan elkaar, maar met altijd een duistere grondtoon. Met bijna continu de voet op het gaspedaal. En dat vermoeit. Ook al brengt Keep It zo’n beetje halverwege de plaat even een korte adempauze, het opvolgende nummer ‘Cloudpreaser’ – leuke woordgrap voor een compositie die toch vooral geen croud pleaser is – stelt je uithoudingsvermogen direct weer op de proef. Dit is een plaat die daarom maar met moeite in een keer te beluisteren is.
HEISA, je hoort aan de plaat af dat het een band is die je live moet ervaren. Tijdens een show levert dit zonder twijfel een fijne overdonderende ervaring op waarna het goed bier drinken is. In die zin doet het trio denken aan hun meer dansbare maar evenzeer knotsgekke en energieke landgenoten La Jungle. Combineer dat met de hoekige elektronica en het duistere sfeertje van Young Gods en je komt in de buurt bij de geconstrueerde doolhoven van HEISA. Not for the faint hearted.

May Way Records