Tekst: Paul van der Zalm

Waar het aan ligt is niet altijd duidelijk, maar het blijft lastig voor Franse bands om blijvend door te breken in Nederland. En hoewel Hermetic Delight, de band uit Straatsburg rond de van oorsprong Turkse zangeres Zeynep Kaya, al 10 jaar actief is, zal hun naam ook nu weinig muziekliefhebbers bekend in de oren klinken. Dat kan komen doordat het kwartet tot dusver nog geen officieel debuutalbum had uitgebracht, maar daar brengt het nu met ‘F.A. Cult’ (een verwijzing naar de Engelse voetbalcup?) in ieder geval verandering in. Hopelijk lukt het de band daarmee inderdaad een brug te slaan, want de kwaliteit is hoog en Kaya laat zich horen als een duidelijk geschoolde zangeres met goede beheersing van het Engels.

Wie bij het lezen van het bovenstaande direct denkt aan (het succes van) de Nederlands-Turkse band Altin Gün, moeten we dus teleurstellen: van etnische invloeden is hier nauwelijks sprake; de band is veel meer te vinden in de hoek van Engelse shoegazebands als Slowdive. Zelf geven ze aan het jammer te vinden dat bandnamen als Siouxsie & The Banshees, Bauhaus of the Cure al vergeven waren. Een goede kennismaking is de terechte single Rockstarları (Turks voor ‘de Rockster’), een uptempo Lush-achtig nummer dat direct gevolgd wordt door een instrumentale versie van één minuut in de stijl van Air.

Wat opvalt op het album, is dat vrijwel alle tracks een eigen karakter hebben. Zo is ‘Le Parfum de la Nuit’, de enige Franstalige compositie, een relatief rustig nummer dat helemaal past in de Franse rocktraditie, waarbij je bijvoorbeeld kunt denken aan een artiest als Guesch Patti. Daarnaast is er ‘Unravel’, een klassiek aandoend, symfonisch nummer dat doet denken aan de vroege Cocteau Twins, niet in de laaste plaats door de tekstloze vocalen. En de kale productie van opener ‘Glassdancers’ – waarvan een quarantaineversie op YouTube staat – staat in contrast met het vol geproduceerde ‘These Quantic Feelings’ dat doet denken aan Florence (van the Machine) of Anna Calvi. Laatstgenoemde is overigens nauw betrokken bij de band, wat ook blijkt uit het feit dat gitarist Atef Adouadhi als DJ Rachid Bowie DJ sets verzorgt bij de optredens van Calvi. Hij is ook de link met producer Charles Rowell met wie hij samen in de band Crocodiles speelt. ‘Common love square’ is ‘gewoon’ een lekker shoegazenummer in de stijl van The Joy Formidable of het eerder genoemde Slowdive. Dit nummer gaat vrijwel naadloos over in de majesteuze afsluiter ‘How High Is Your High?’ van net geen zeven minuten en ook hier horen we iets terug van de vroege Cocteau Twins. Een ander hoogtepunt van het album is het al bijna net zo lange ‘A Void’, een stuwend en repeterend nummer à la Savages, met een pakkend basloopje, dat ons weet te boeien tot het eind.
Wat tenslotte niet onvermeld mag blijven, is dat Delphine Padilla op drums en Nicolas Kientzler op bas een belangrijke bijdrage leveren ter ondersteuning van het bandgeluid.

October Tone Records.