Tekst: Dennis de Waard

Bijna drie jaar geleden maakte Nederland kennis met het bonte gezelschap HMLTD (voorheen Happy Meal LTD, voordat de Grote Gele M met advocaten aan kwam zetten). “The west is dead!”, scandeerde de band. De X-Ray op Lowlands werd gevuld door een Londens kunstgezelschap die totaal geflipte artpop bracht. Spaghettiwestern-rock met trapbeats, dat ook zo gestoord klinkt als op papier. We verloren HMLTD even uit het zicht, maar de band lanceert eindelijk hun debuutalbum ‘West of Eden’.

Een betere timing voor het debuutalbum had er niet kunnen zijn. Brexit is er dan toch gekomen, extreem-rechts en -links vechten elkaar de tent uit, iedereen lijkt er alsmaar asocialer op te worden en blijkbaar kunnen we maar niet stoppen met de aarde de vernieling in te helpen. “Three years ago I said: ‘The West is dying right underneath my nose’. And I’ll be so glad when it goes. I hate to say I told you so”. Het thema van het album schuift de band niet onder de tafels in opener ‘The West is Dead’: Het westen is dood, lang leve het westen! ‘Naast de viering en begrafenis van het westen’ weet HMLTD een interessante dialoog te houden in combinatie met een ijskoude postpunk begeleiding. De track weet langzaam onder de huid te kruipen wanneer de synths zich naar de voorgrond werken: HMLTD trapt af met een filmische opener. Eentje die thematisch de deur intrapt, maar muzikaal nog niet al het kruit verschiet voor de rest van ‘West of Eden’.

‘LOADED’ is HMLTD’s poging om een monster van een rocksong te maken, maar slaagt daar niet echt in. De riff is er, de instrumenten zijn er en muzikaal klinkt het wel aardig, maar de track is tekstueel zeer matig, de performance op de track is bijna van lachwekkend slecht niveau. Ook al klinkt ‘LOADED’ als een typische HMLTD-track, de band weet met dit nummer gewoon niet helemaal wat ze willen: een edgy rocknummer of een popnummer en koos helaas voor de middenweg. Een misser. Gelukkig zijn we weer meteen on board met het epische intro ‘The Ballad of Calamity James’. De spaghetti-western vliegt je om de oren en uiteindelijk vloeit de track over in de culthit ‘To the Door’, één van de bands meest energieke en absurde tracks. ‘To the Door’ is een track die zo gestoord is, dat het uiteindelijk best knap is dat de track ook daadwerkelijk werkt. Nog nooit was er een band die western met trapbeats en glamrock wist te mengen en daar dan nog in te slagen ook. De energie die van de band spat, de over de top vocalen, de ineens inspringende beats, ‘To the Door’ is één van de beste glamrock-nummers die er de afgelopen jaren is uitgebracht en is een hoogtepunt op dit album.

‘Satan, Luella & I’ is wederom een parel op ‘West of Eden’. De track begint met een dramatisch laag zingende zanger over echoënde gitaren, maar ontpopt zich rond de twee minuten tot een bijna vrolijk en theatraal poprock-nummer die zo uit een jaren 70 cultfilm had kunnen komen (hallo, Rocky Horror Pictureshow!). Deze constante stijlverschuivingen op de plaat en in de nummers zelf houdt je als luisteraar bij de les, een andere keuze heb je ook bijna niet. HMLTD blijkt één van de meest originele bands op aarde te zijn op dit moment en levert een album af waarbij je constant op je hoede bent voor nieuwe bizarre situaties die de band voor je schetst. Een perfect album is het niet, zo zijn er missers als ‘LOADED’ en ‘Death Drive’. Maar wanneer de band echt aan het vlammen is, dan is het briljant (‘To the Door’, ‘Satan Luella & I’, ‘Blank Slate’). Op de laatste track ziet HMLTD het einde van het Westen al voor zich, de oorlog staat op het punt uit te breken en het einde van de wereld is nabij. Gelukkig heeft het einde van de wereld dankzij HMLTD een soundtrack gekregen die passend is. Het westen is dood, lang leve het Westen, lang leve HMLTD!

Lucky Number